Κοίταξες τους άλλους, τους είδες διαφορετικούς και σκέφτηκες ότι είσαι λάθος…
Ότι χρειάζεται να έχεις συγκεκριμένη συμπεριφορά για να μπορείς να ζήσεις ανάμεσα τους… και χάθηκες…
Δεν κατάλαβες ότι χρειαζόταν να παραμείνεις διαφορετικός…
Ότι χρειάζεται να έχεις συγκεκριμένη συμπεριφορά για να μπορείς να ζήσεις ανάμεσα τους… και χάθηκες…
Δεν κατάλαβες ότι χρειαζόταν να παραμείνεις διαφορετικός…
Ότι χρειάζεται να γίνεις διαφορετικός μήπως και καταφέρεις να τους ξυπνήσεις από το λήθαργο που τους έφερε η ύλη… Μήπως καταφέρεις και τους κάνεις να ενθυμηθούν από πού έρχονται, ποιοι ήταν κάποτε και πώς μπορούν να μεταμορφώσουν τις σκιερές τους στιγμές σε φωτεινές…
Μετανάστες στην ύλη όλοι μας αφήσαμε πίσω την κοινή πατρίδα και ντυθήκαμε ρούχα από χώμα και νερό… κυλήσαμε στην γη δακρύζοντας…
Είχαμε βλέπεις δύσκολο έργο να εκπληρώσουμε…
Και πώς να παραμείνουν ελαφροπάτητα τα βήματά μας όταν από την πρώτη κιόλας στιγμή μας αγκαλιάζει η λήθη…
Είχαμε βλέπεις δύσκολο έργο να εκπληρώσουμε…
Και πώς να παραμείνουν ελαφροπάτητα τα βήματά μας όταν από την πρώτη κιόλας στιγμή μας αγκαλιάζει η λήθη…
Αυτός είναι ο προορισμός μας… το έργο που χρειάζεται να εκπληρώσουμε όλοι μας… ο καθένας με τον δικό του τρόπο… βαδίζοντας το δικό του μονοπάτι…
Πρώτα να ενθυμηθούμε ποιοι είμαστε και μετά αυτό, να το μοιραστούμε με τους άλλους…
Να ξανανιώσουμε τα φτερά στην πλάτη μας και ανοίγοντας τα να απλωθούμε στη Απεραντοσύνη.
Πρώτα να ενθυμηθούμε ποιοι είμαστε και μετά αυτό, να το μοιραστούμε με τους άλλους…
Να ξανανιώσουμε τα φτερά στην πλάτη μας και ανοίγοντας τα να απλωθούμε στη Απεραντοσύνη.
Έτσι κι αλλιώς, εκείνη την ιερή ώρα του θανάτου, όταν το σώμα γλιστράει προς τα κάτω παρασύροντας το πέπλο της λήθης, αφήνοντας την Ψυχή να πετάξει ελεύθερη ξανά με όλη τη σοφία της Ύπαρξης να την πλημμυρίζει, εκείνη την ώρα υπερβαίνουμε μυαλό και συναισθήματα, νιώθουμε πέρα από τις πέντε μας αισθήσεις και αποκαλυπτόμαστε ενθυμούμενοι ξανά…
Μην κλαις λοιπόν γι΄ αυτούς που φεύγουν, γίνονται άγγελοι ξανά… για μας να κλαις που βασανιζόμαστε μέσα στην σπηλιά του Πλάτωνα προσπαθώντας να βρούμε το φως και ξεχνάμε τα φτερά μας…
Ψυχανεμίζοντας
•ανατέλλοντας
Ρούχα από χώμα και νερό ντύνουν την ψυχή μου...
Με οδηγούν μέσα από το συμπαντικό στερέωμα στην αυγή της ύπαρξης μου.
Ανατέλλει ο ήλιος μου και έχω για συντροφιά μια σοφία άχρονη που συνοδεύει: τους πρώτους μου ήχους, τις πρώτες μου ανάσες, τα πρώτα μου κοιτάγματα, τα πρώτα μου βήματα.
Ακούω τον ήχο του σύμπαντος στο μαγικό «τακ» της καρδιάς μου και πλημμυρίζω εμπιστοσύνη.
Αναπνέω αποδοχή και αφήνομαι να κολυμπήσω μέσα σε ανοικτές αγκαλιές.
Αντικρίζω την αγάπη στα μάτια και ξεχειλίζω αθωότητα.
Εσωτερική δύναμη και αφοβία εμπνέει τα πρώτα μου βήματα.
Αρχέγονη σοφία διατρέχει τα κύτταρα μου.
Παιδί του σύμπαντος, Ένα με το Όλον και το Όλον μέσα μου.
Ατενίζω με αισιοδοξία το αύριο.
Ανατέλλει ο ήλιος μου και έχω για συντροφιά μια σοφία άχρονη που συνοδεύει: τους πρώτους μου ήχους, τις πρώτες μου ανάσες, τα πρώτα μου κοιτάγματα, τα πρώτα μου βήματα.
Ακούω τον ήχο του σύμπαντος στο μαγικό «τακ» της καρδιάς μου και πλημμυρίζω εμπιστοσύνη.
Αναπνέω αποδοχή και αφήνομαι να κολυμπήσω μέσα σε ανοικτές αγκαλιές.
Αντικρίζω την αγάπη στα μάτια και ξεχειλίζω αθωότητα.
Εσωτερική δύναμη και αφοβία εμπνέει τα πρώτα μου βήματα.
Αρχέγονη σοφία διατρέχει τα κύτταρα μου.
Παιδί του σύμπαντος, Ένα με το Όλον και το Όλον μέσα μου.
Ατενίζω με αισιοδοξία το αύριο.
•Βασιλεύοντας
Ντροπή σκεπάζει την γύμνια μου εξουσιάζοντας με...
Στη δύση του ήλιου μου έχω συντροφιά, ψεύτικης ανάγκης γεννήματα: τον φόβο και την καχυποψία, την ασέβεια και τον εγωισμό, την ανημποριά και τον ψυχαναγκασμό.
Αναπνέω ανελευθερία και η πίεση στο στήθος μου θεριεύει. Η σιδερένια μέγκενη των πρέπει προσπαθεί να φυλακίσει την καρδιά μου
Αποφεύγω τα βλέμματα για να μην δω στα μάτια των άλλων τον εαυτό μου. Ακούω γέλια και κρύβομαι για να μην θυμηθώ εκείνες τις μέρες της αφοβίας, της ιερής θέλησης για ζωή.
Στις αγκαλιές που ανοίγονται υψώνω τείχη.
Επιτρέπω μόνο ευκαιριακά αγγίγματα ελεγκτικές δόσεις αγάπης.
Κτητικότητα και χειριστικότητα συνοδεύουν τα βήματα μου...
Απειλή υπάρχει παντού γύρω μου.
Νιώθω σαν το πρόβατο ανάμεσα σε ένα κοπάδι με λύκους.
Μεταμορφώνομαι σε λύκο.
Έχει ηδονική δύναμη να απειλείς το πρόβατο.
Εραστής της επιφανειακότητας φοβάμαι να αντικρίσω το άδειο παρελθόν μου.
Τη Ζωή που δεν έζησα...
Ερωμένη του εφήμερου φοβάμαι να κοιτάξω στο μέλλον. Ένα μέλλον δίχως όνειρα.
Μια Ζωή που δεν θα ζήσω…
•Χαράζοντας την ψυχαυγή
Κλείνω τα μάτια και καταδύομαι στα βάθη μου.
Επιτρέπω μόνο ευκαιριακά αγγίγματα ελεγκτικές δόσεις αγάπης.
Κτητικότητα και χειριστικότητα συνοδεύουν τα βήματα μου...
Απειλή υπάρχει παντού γύρω μου.
Νιώθω σαν το πρόβατο ανάμεσα σε ένα κοπάδι με λύκους.
Μεταμορφώνομαι σε λύκο.
Έχει ηδονική δύναμη να απειλείς το πρόβατο.
Εραστής της επιφανειακότητας φοβάμαι να αντικρίσω το άδειο παρελθόν μου.
Τη Ζωή που δεν έζησα...
Ερωμένη του εφήμερου φοβάμαι να κοιτάξω στο μέλλον. Ένα μέλλον δίχως όνειρα.
Μια Ζωή που δεν θα ζήσω…
•Χαράζοντας την ψυχαυγή
Κλείνω τα μάτια και καταδύομαι στα βάθη μου.
Αναδύομαι πετώντας τα ρούχα μου για να σταθώ γυμνή μπροστά στην ψυχή μου.
Αποτάσσω την εξουσία της ντροπής και τα δόλια γεννήματα της φοβικής ανάγκης για ζωή.
Αναπνέω ελεύθερα, βαθιά και βάζοντας φτερά στην καρδιά μου ταξιδεύω μέσα σε ανοικτές αγκαλιές.
Αποτάσσω την εξουσία της ντροπής και τα δόλια γεννήματα της φοβικής ανάγκης για ζωή.
Αναπνέω ελεύθερα, βαθιά και βάζοντας φτερά στην καρδιά μου ταξιδεύω μέσα σε ανοικτές αγκαλιές.
Αντικρίζω με αγάπη στην ματιά τον κόσμο.
Ξεχειλίζει το δάκρυ προσφέροντας αποδοχή και κατανόηση.
Γέλια και καρδιάς παιχνιδίσματα ντύνουν τις μέρες μου δίνοντας ωραιότητα στην ωριμότητα μου.
Αέρας ελευθερίας συνοδεύει τα βήματα μου οδηγώντας με στο να ζω τις στιγμές, απολαμβάνοντας.
Λαχταρώντας την ένωση, την επιστροφή...
Νιώθω την αρχέγονη σοφία τρέχει πάλι στα κύτταρα μου.
Ξαναγίνομαι Παιδί του Σύμπαντος.
Ένα με το Όλον και το Όλον μέσα μου.
Το χθες, το σήμερα, το αύριο γίνονται ένα μέσα στο άχρονο της Ύπαρξης.
Ατενίζω με αισιοδοξία τη Ζωή.
namaste
despoina palamari
despoina palamari
