Ο φόβος που τον αποδέχεσαι γίνεται ελευθερία. Ο φόβος που τον απορρίπτεις γίνεται ενοχή.

Δεν υπάρχει τίποτα για να φοβάσαι. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη περισσότερη επίγνωση. Έτσι, όποιος κι αν είναι ο φόβος σου, πιάσε τον, κοίταξέ τον λεπτομερώς με τον τρόπο που κοιτάζει ένας επιστήμονας και θα εκπλαγείς! Αρχίζει να λιώνει σαν παγάκι. Μέχρι να τον κοιτάξεις πλήρως, έχει φύγει. Και όταν υπάρχει ελευθερία χωρίς κανένα φόβο, αυτό φέρνει τέτοια ευλογία, που δεν υπάρχουν λόγια να το εκφράσεις.
Ο φόβος που τον αποδέχεσαι γίνεται ελευθερία. Ο φόβος που τον αρνείσαι, που τον απορρίπτεις, που τον επικρίνεις, γίνεται ενοχή. 
Αν αποδεχτείς το φόβο σαν μέρος της κατάστασης... Είναι μέρος της κατάστασης. Ο άνθρωπος είναι ένα μέρος και το όλο είναι τεράστιο. Ένα ελάχιστο μέρος, μια σταγόνα - και το όλο είναι ολόκληρος ωκεανός. Αρχίζεις να τρέμεις: "Μπορεί να χαθώ μέσα στο όλο. Η ταυτότητά μου μπορεί να χαθεί." Αυτός είναι ο φόβος του θανάτου. Και ο φόβος του θανάτου είναι ο φόβος της εκμηδένισης.

Ο άνθρωπος που ζει με φόβο, πάντα τρέμει μέσα του. Βρίσκεται συνεχώς στα όρια της τρέλας. Και υπάρχουν όλων των ειδών οι φόβοι. Μπορείς να κάνεις μια μεγάλη λίστα και θα εκπλαγείς από το πόσοι φόβοι υπάρχουν. Και είσαι ακόμα ζωντανός! 

Υπάρχουν μεταδοτικές αρρώστιες παντού τριγύρω, κίνδυνοι, απαγωγές, τρομοκράτες... Και η ζωή είναι τόσο μικρή! Και τελικά έρχεται ο θάνατος, τον οποίο δεν μπορείς να τον αποφύγεις. Ολόκληρη η ζωή σου σκοτεινιάζει...

Παράτα το φόβο! Μαζεύεις φόβο από τα παιδικά σου χρόνια, ασυνείδητα. Τώρα πέταξέ τον συνειδητά και ωρίμασε. Και τότε η ζωή μπορεί να γίνει ένα φως, το οποίο εξακολουθεί να βαθαίνει, όσο συνεχίζεις να ωριμάζεις. Απλώς λίγο περισσότερη κατανόηση όλων σου των συναισθημάτων, των ψυχικών σου διαθέσεων. Όλα έχουν τη θέση τους, μέσα στη συνολική αρμονία της οντότητάς σου. Είμαστε όμως σχεδόν τυφλοί στις ίδιες μας τις δυνατότητες και διαστάσεις. Να έχεις λίγο περισσότερη εγρήγορση για το κάθε τι και να θυμάσαι ότι το φυσικό είναι το ανώτερο και το αφύσικο είναι ψεύτικο και της μόδας.

Από την αρχή πρέπει κανείς να θυμάται ότι βρισκόμαστε στην αναζήτηση του τόπου, του χώρου, όπou δεν υπάρχει τίποτα, ούτε σκόνη ούτε καπνός, όπου το κάθε τι είναι αγνό και καθαρό, απόλυτα άδειο, μόνο η κενότητα. Πρέπει να είναι κανείς ξεκάθαρος από την αρχή για το  τι ψάχνουμε. Χρειάζεται επίγνωση, όχι κριτική.

Και μέσα από την επίγνωση, συμβαίνει αυθόρμητα η μεταμόρφωση. Αν έχεις επίγνωση του θυμού σου, διεισδύει η κατανόηση. Απλώς παρατηρώντας, χωρίς να κρίνεις, χωρίς να λες καλό, χωρίς να λες κακό, απλώς παρατηρώντας τον εσωτερικό σου ουρανό.

Αστράφτεις, θυμώνεις, ανάβεις, κουνιέται και δονείται ολόκληρο το νευρικό σύστημα και νιώθεις τρέμουλο σε όλο σου το σώμα... Όμορφη στιγμή, επειδή όταν λειτουργεί η ενέργεια, μπορείς να την παρατηρήσεις με ευκολία. Όταν δεν λειτουργεί, δεν μπορείς να την παρατηρήσεις. Κλείσε τα μάτια σου και διαλογίσου πάνω σ’ αυτό.

Μην πολεμάς, απλώς δες τι συμβαίνει: Ολόκληρος ο ουρανός είναι γεμάτος ηλεκτρισμό, με αστραπές, με τόση ομορφιά. Απλώς ξάπλωσε στο έδαφος και παρατήρησε. 

Ύστερα κάνε το ίδιο μέσα σου…

Σύννεφα υπάρχουν εκεί, επειδή χωρίς σύννεφα δεν υπάρχουν αστραπές. Σκοτάδι υπάρχει εκεί, σκέψεις. Κάποιος σε πρόσβαλλε, κάποιος γέλασε σε βάρος σου, κάποιος είπε αυτό ή εκείνο... πολλά σύννεφα, σκοτεινά σύννεφα μέσα στον εσωτερικό ουρανό. Παρατήρησε! Είναι μια όμορφη σκηνή και επίσης είναι τρομακτική, επειδή δεν καταλαβαίνεις.

Είναι μυστηριώδες. Και αν το μυστήριο δεν είναι κατανοητό, γίνεται τρομακτικό, το φοβάσαι. Και όποτε το μυστήριο είναι κατανοητό, γίνεται χάρη, δώρο, επειδή τώρα έχεις τα κλειδιά και με τα κλειδιά είσαι το αφεντικό. Δεν το ελέγχεις, απλώς γίνεσαι αφεντικό, όταν έχεις επίγνωση. Και όσο περισσότερο αποκτάς επίγνωση, τόσο πιο βαθιά μέσα σου διεισδύει, επειδή η επίγνωση πηγαίνει προς τα μέσα, πάντοτε πηγαίνει προς τα μέσα.

Όταν έχεις λιγότερη επίγνωση, είσαι έξω, ασυνείδητος. Βρίσκεσαι απολύτως έξω από το σπίτι και περιφέρεσαι. Όταν έχεις πλήρη επίγνωση, είσαι εντελώς μέσα σου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho

"Συναισθήματα"