Το να αντικρίζεις μέσα στη ματιά κάποιου το φόβο είναι φυσικό. Όμως είναι πραγματικά λυπηρό όταν αυτός ο φόβος είναι τόσο μεγάλος που κυριολεκτικά τον αποδυναμώνει, τον παραλύει, τον τυφλώνει και δεν μπορεί να δει όλο αυτό το υπέροχο δυναμικό που κρύβει μέσα του… Όταν αυτός ο φόβος μετατρέπεται σε τρόμο απέναντι στο άγνωστο…Και αναρωτιέμαι: Από πότε η ζωή μοιράζει διαπιστευτήρια εξασφάλισης;
Από πότε η ζωή επιτρέπει στην εργασία, στον πλούτο, στον έρωτα, στην υγεία, στον θάνατο να συνθηκολογεί με τον καθέναν από μας ώστε να ζούμε με προδιαγραμμένο τρόπο;
Ποιος από μας έχει καταφέρει να κάνει συμβόλαιο με τη ζωή για να έρχονται τα πράγματα και οι καταστάσεις όπως τα επιθυμεί και τα έχει τακτοποιημένα μέσα στο μυαλό του;
Ας αναλογιστούμε πόσες ανατροπές μας έχει χαρίσει η Ζωή.
Πόσες φορές στη διαδρομή μας σκοντάψαμε, πέσαμε, ματώσαμε και ξανασηκωθήκαμε αλλάζοντας απλά μονοπάτι…
Πόσες φορές το τούνελ της αλλαγής που διαβαίναμε μας φάνταζε τρομαχτικό κι όμως καταφέραμε να ξαναβγούμε στο φως και να αντικρίσουμε τον ήλιο της απελευθέρωσης;
Πόσες φορές το τούνελ της αλλαγής που διαβαίναμε μας φάνταζε τρομαχτικό κι όμως καταφέραμε να ξαναβγούμε στο φως και να αντικρίσουμε τον ήλιο της απελευθέρωσης;
Πόσες φορές αλλάξαμε δουλειά, σπίτια, φίλους, συντρόφους;…
Πόσες φορές συναντήσαμε τον πόνο την θλίψη, την απώλεια και παρόλα αυτά συνεχίσαμε τη ζωή μας;
Πόσες φορές θανατώσαμε και αναστήσαμε τον εαυτό μας;
Πόσες φορές οι δοκιμασίες της ζωής μας αντί να μας αποδυναμώσουν μας "μέστωσαν", μας ωρίμασαν και μας έκαναν να ανοίξουμε διάπλατα τα φτερά μας;
Εύχομαι να βρει ο καθένας μας μέσα του αυτή τη σιωπηλή γη που θα τον ηρεμήσει και θα του δώσει τη δύναμη να αντέξει, να εμπιστευτεί, να πιστέψει και να βαδίσει αγέρωχα…
namaste
despoina palamari
