Ετοιμάζομαι να κατέβω στη γη. Σέλωσα τα ελάφια, το έλκηθρο μου είναι πανέτοιμο… Όμως αναρωτιέμαι, τι δώρα να τους πάω; Τους βλέπω και απορώ…
Με λίγες σταγόνες βροχής δυσανασχετούν…
Με λίγο αέρα, λίγο κρύο, γίνονται δύστροποι…
Το χαμόγελο τους συνέχεια το γκριζάρουν με αρνητικές σκέψεις…
Έγιναν λάτρεις του επιφανειακού, του λίγου, του μικρού και του σαθρού…
Ζουν συνέχεια μέσα σε ψευδαισθήσεις…
Στο μόνο που είναι πολύ καλοί, όλοι τους, είναι στον εκφοβισμό. Είναι αριστοτέχνες στο να φοβίζουν ο ένας τον άλλον και να υποδουλώνονται στον μεγαλύτερο φόβο, σ΄ αυτόν που τους περνά η τηλεόραση και οι επιτήδειοι σκηνοθέτες του ψεύδους.
Έχουν ξεχάσει να αναπνέουν, να αγγίζουν, να παίζουν…
Έχουν ξεχάσει να ζουν…
Το βρήκα!!!! Βρήκα τι δώρο θα τους κάνω…
Θα τους ξανακάνω παιδιά ώστε να μπορούν να αντικρίζουν την ομορφιά παντού και να ζουν την κάθε στιγμή τους ολοκληρωτικά…
namaste
despoina palamari
