Όταν ένας οργανισμός τρομοκρατείται, παγώνει και δεν μπορεί να κινηθεί. Αν μεν ο φόβος είναι μικρότερος, πανικοβάλλει το άτομο και το τρέπει σε φυγή, ο πανικός, όμως, είναι υστερική αντίδραση και γι' αυτό αποτελεί έναν μη ικανοποιητικό τρόπο να αντιμετωπίσει κανείς έναν κίνδυνο. Όταν τα παιδιά φοβούνται τους γονείς τους, οι οποίοι μπορεί να είναι παράλογοι και βίαιοι, δεν μπορούν να ξεφύγουν από πουθενά και τρομοκρατούνται. Παγώνουν από το φόβο τους.
Στην άγρια φύση όταν ένα ζώο τρομοκρατείται και δεν μπορεί να ξεφύγει από ένα αρπακτικό, στις περισσότερες περιπτώσεις σκοτώνεται. Αν τα καταφέρει, τότε ο τρόμος σύντομα θα υποχωρήσει και το ζώο θα επιστρέψει στην κανονική του κατάσταση. Αν ένα παιδί είναι τρομοκρατημένο από τους γονείς του, δεν υπάρχει απόδραση. Θα πρέπει να κάνει κάτι για να ξεπεράσει την κατάσταση παράλυσης. Πρέπει να αρνηθεί ή να καταπιέσει το φόβο κινητοποιώντας τη θέλησή του. Θα σφίξει τους μυς του σαγονιού σε μια έκφραση αποφασιστικότητας, που λέει: «Δεν θα φοβάμαι!». Την ίδια στιγμή θα αποχωριστεί, ως ένα βαθμό, το σώμα του και την πραγματικότητα και θα αρνηθεί ότι οι γονείς του είναι εχθρικοί και απειλητικοί. Αυτά είναι τα πρότυπα της επιβίωσης και, ενώ του επιτρέπουν να μεγαλώσει και να απελευθερωθεί από την πιθανότητα επίθεσης από τους γονείς, γίνονται επίσης και τρόπος ζωής μέσω της δόμησής τους στο σώμα. Το παιδί ζει σε μια κατάσταση φόβου, ανεξάρτητα από το αν το αισθάνεται ή όχι.
Στην άγρια φύση όταν ένα ζώο τρομοκρατείται και δεν μπορεί να ξεφύγει από ένα αρπακτικό, στις περισσότερες περιπτώσεις σκοτώνεται. Αν τα καταφέρει, τότε ο τρόμος σύντομα θα υποχωρήσει και το ζώο θα επιστρέψει στην κανονική του κατάσταση. Αν ένα παιδί είναι τρομοκρατημένο από τους γονείς του, δεν υπάρχει απόδραση. Θα πρέπει να κάνει κάτι για να ξεπεράσει την κατάσταση παράλυσης. Πρέπει να αρνηθεί ή να καταπιέσει το φόβο κινητοποιώντας τη θέλησή του. Θα σφίξει τους μυς του σαγονιού σε μια έκφραση αποφασιστικότητας, που λέει: «Δεν θα φοβάμαι!». Την ίδια στιγμή θα αποχωριστεί, ως ένα βαθμό, το σώμα του και την πραγματικότητα και θα αρνηθεί ότι οι γονείς του είναι εχθρικοί και απειλητικοί. Αυτά είναι τα πρότυπα της επιβίωσης και, ενώ του επιτρέπουν να μεγαλώσει και να απελευθερωθεί από την πιθανότητα επίθεσης από τους γονείς, γίνονται επίσης και τρόπος ζωής μέσω της δόμησής τους στο σώμα. Το παιδί ζει σε μια κατάσταση φόβου, ανεξάρτητα από το αν το αισθάνεται ή όχι.
Ενώ πολλοί άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση του βαθμού του φόβου τους, δεν είναι δύσκολο να τον δουν. Κάθε χρόνια μυϊκή ένταση είναι μια κατάσταση φόβου, αλλά αυτός είναι πιο εμφανής στο σφίξιμο του σαγονιού, το ανασήκωμα των ώμων, στα ορθάνοιχτα μάτια και στη συνολική ακαμψία του σώματος. Μπορεί κανείς να πει γι’ αυτά τα άτομα ότι είναι άκαμπτα από το φόβο.
Όταν στο σώμα «δηλώνεται μια συνολική απώλεια ζωτικότητας, με ωχρότητα, με υποτονικό μυϊκό σύστημα και θαμπά μάτια, το άτομο «τρέμει μέχρι θανάτου». Λέγοντας ότι ο φόβος έχει δομηθεί στο σώμα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να απελευθερωθεί. Η απελευθέρωση του σώματος απ' αυτή την κατάσταση, απαιτεί από το άτομο να αποκτήσει συνειδητότητα του φόβου και της έντασης και επίσης να βρεθούν τα μέσα για την αποφόρτιση αυτής της έντασης.
Alexander Lowen
"ΧΑΡΑ"
Χρειάζεται να ξυπνήσουμε το σώμα μας και να το φέρουμε πάλι στο προσκήνιο. Να του δώσουμε χώρο και χρόνο, να έρθουμε σιωπηλά σε επαφή μαζί του νιώθοντας το, ακούγοντας το. Να του επιτρέψουμε να κινηθεί και να εκφραστεί για να αρχίσει να ξεκλειδώνει και να μας οδηγήσει στη χαρά και στην ευχαρίστηση.
Περισσότερο απ’ όλα τα μέρη του σώματος χρειάζεται να εστιάσουμε στην περιοχή του στήθους, των ώμων και της λεκάνης. Ο συνδυασμός των παρακάτω ασκήσεων μπορούν να βοηθήσει να ξεκλειδώσει το σώμα, να ξεπαγώσει η καρδιά και να επανέλθει η επαφή μας μαζί τους.
Εφαρμογή
Χρειάζεται να έχουμε ένα μεγάλο μαξιλάρι, ένα μικρό σκαμπό, ένα στρώμα και φυσικά να έχουμε φάει τουλάχιστον 2-3 ώρες πριν.
Η άσκηση θα ολοκληρωθεί σε 5 πεντάλεπτα στάδια γι’ αυτό είναι καλό να βρείτε πέντε μουσικά κομμάτια διαρκείας 5' το καθένα ώστε να ξέρετε πότε θα πάτε στο επόμενο στάδιο. Κι αν έρχονται σκέψεις όπως "δεν αντέχω, δεν μπορώ", μην εγκαταλείψετε. Ο κατασκευασμένος εαυτό σας, το Εγώ σας, προβάλλει αντίσταση για να σας αποτρέψει για την αλλαγή. Όταν έρχεται το “δεν αντέχω, δεν μπορώ” είναι καλυτέρα να εστιάζεται στην αναπνοή.
1ο στάδιο: Γρήγορο τρέξιμο ή έντονος χορός.
2ο στάδιο: Γονατίζουμε μπροστά στο μαξιλάρι και σηκώνουμε ψηλά τα χέρια, λυγισμένα, έχοντάς τα γροθιές, πάνω από το κεφάλι. Τα κατεβάζουμε με ταχύτητα και χωρίς σκέψη γρονθοκοπώντας το μαξιλάρι ασταμάτητα.
Μην ξεχνάτε να έχετε χαλαρά τα σαγόνια και να αναπνέετε.
3ο στάδιο: Βάζουμε το μαξιλάρι πάνω σε ένα στενό σκαμπό και ξαπλώνουμε πάνω του με τέτοιο τρόπο ώστε η πλάτη να ακουμπά στο μαξιλάρι και τα πέλματα να πατάνε στο έδαφος. Ανοίγουμε τα χέρια αναπνέοντας βαθιά αφηνώμενοι με εμπιστοσύνη στη στιγμή και στην Ύπαρξη. Μπορούμε να φανταζόμαστε ότι αυτή που αναπνέει είναι η καρδιά μας.
Αν έρθουν κάποια συναισθήματα στην επιφάνεια είναι καλό να τα αφήσουμε να εκδηλωθούν. Είναι καιρός να φύγουν από την παγωνιά τους και να ελευθερωθούν.
4ο στάδιο: Γίνεται με δυο τρόπους. Ή στεκόμαστε σε όρθια θέση με λυγισμένα γόνατα και πηγαίνουμε προς τα πίσω τη λεκάνη εισπνέοντας και μετά τη φέρνουμε πάλι μπροστά εκπνέοντας. Ή ξαπλώνουμε με λυγισμένα γόνατα και στην εισπνοή πιέζουμε την λεκάνη στο έδαφος και στην εκπνοή την φέρνουμε προς τον ουρανό σφίγγοντας το περίνεο. Δεν είναι απαραίτητο ειδικά στην αρχή να ξεκολλά η λεκάνη από το έδαφος κατά τη διάρκεια της εκπνοής. Η αναπνοή όμως χρειάζεται να είναι βαθιά και ολοκληρωτική.
5ο στάδιο: Ξαπλώνουμε στη σιωπή νιώθοντας και παρατηρώντας το σώμα μας
Αυτός ο συνδυασμός ασκήσεων μπορεί να ενεργοποιήσει την ζωτική μας ενέργεια, να ξεκλειδώσει το σώμα μας, να απελευθερώσει σωματικές εντάσεις και να αφυπνίσει τη σεξουαλικότητα μας αν γίνει καθημερινά για 21 ημέρες
namaste
despoina palamari
