Τι κι αν οι δυσκολίες έρχονται να με προϋπαντήσουν στο κατώφλι μου για άλλη μια φορά… δεν θα τις αφήσω να χρωματίσουν τη μέρα μου με ανημπόρια, με δυστυχία...
Γιατί ξέρω ότι η ΖΩΗ, ανεξάρτητα με το πώς νιώθω εγώ, είτε έχω ανέβει στο βάθρο του νικητή είτε κολυμπώ στη θάλασσα της λύπης... Εκείνη... κάθεται πάντα πάνω στο θρόνο της και προσφέρει ολόγιομα τα δώρα της…
Χαμογελά ελεύθερη, ανεξάρτητα αν εγώ σέρνω τις αλυσίδες μου και κρύβομαι στα μπουντρούμια της δυστυχίας…
Φλερτάρει πάντα με το καινούριο και ερωτοτροπεί με το άγνωστο καλώντας με να το ζήσω καθημερινά με το τραγούδι της…
Και είναι ΧΡΕΟΣ μου να ζω τη ΖΩΗ… Γι’ αυτό τις δύσκολες στιγμές πάντα ψιθυρίζω:
Μη Στεναχωριέσαι Μάτια Μου Κι Αυτό Θα Περάσει…
Και μ’ αγκαλιάζω τρυφερά….
namaste
despoina palamari
