Η Ζωή γελάει πολύ και γελά μαζί μας κάθε φορά που νομίζουμε ότι μπορούμε να την ορίσουμε και να την ελέγξουμε. Κι αν η τελευταία εμπειρία που μας έφερε ήταν ένα απαλό χαστουκάκι στο πρόσωπο, η επόμενη που θα μας φέρει θα μοιάζει σαν να μας τραβάει κάποιος δυνατά το χαλί κάτω από τα πόδια.
Κι αυτό θα συνεχίζεται μέχρι να μάθουμε και να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε ούτε να ελέγξουμε το τι θα μας φέρει η Ζωή. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε με ποιο τρόπο θα το διαχειριστούμε, με ποιο τρόπο θα το ζήσουμε, ότι κι αν είναι αυτό που θα έρθει.
Μπορούμε να μπούμε στην εμπειρία ολοκληρωτικά βλέποντας, την καινούργια πρόκληση που συναντήσαμε, σαν ευλογία, σαν ευκαιρία για μεγάλωμα και να αφέθουμε να κυλήσουμε μαζί της χωρίς να χάσουμε την αισιοδοξία μας και την πίστη μας.
Άλλωστε κι αυτό θα περάσει όπως και τόσα άλλα, εύκολα ή δύσκολα, που παρουσιάστηκαν μέχρι τώρα στο δρόμο μας. Αυτό δεν μας έχει δείξει μέχρι τώρα η ζωή μας; Ας της χαμογελάσουμε λοιπόν κι ας κυλήσουμε μαζί της. Ίσως αν την εμπιστευθούμε, ίσως αν αρχίσουμε να παίζουμε μαζί της, ίσως αν αφήσουμε για άλλους το φόβο και τον έλεγχο, ίσως τότε να δούμε τα πράγματα διαφορετικά κι αρχίσουμε να γελάμε κι εμείς μαζί της.
Τι καταλάβαμε μέχρι τώρα που κυριευμένοι από το φόβο αναλωθήκαμε σε ατελείωτες σκέψεις, σε διαρκή σχέδια και σε ατέρμονες συζητήσεις για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει, υποδουλωμένοι σε ένα εγώ που όλα θέλει να τα ελέγχει. Ναι, δεν γουστάρει καθόλου τις ανατροπές και αυτό μας είναι ξεκάθαρο πια.
Όμως, μήπως οι ανατροπές είναι αυτές που κάνουν “το αίμα μας να βράζει” και μας κρατάνε σε εγρήγορση, ζωντανούς κι όχι βολεμένους όπως ακριβώς θέλει το ελεγκτικό εγώ μας;
Βολεμένους… δηλαδή, μισοζωντανούς-μισοπεθαμένους… υπάρχει άραγε διαφορά;
Μήπως κι εμείς οι ίδιοι κουραστήκαμε να αμφιβάλλουμε, να φοβόμαστε, να πονάμε, να ελέγχουμε; Μήπως το ανικανοποίητο μέσα μας έχει ήδη αφυπνιστεί και μια λαχτάρα για αλλαγή μας έχει πλημμυρίσει;
Κι αν συμβαίνει αυτό και κάποιος συνεχίζει να πιστεύει ότι χρειάζεται κάποιον απ’ έξω για να του φέρει χαρά, αγάπη, ευτυχία τότε η Ζωή, γελά διπλά μαζί του και τον περιμένει στην γωνία για μια καινούργια τρικλοποδιά.
Αν όμως κάποιος συνειδητοποιήσει, ότι κάπου στον δρόμο έχασε τον εαυτό του και δεν περιμένει από κανέναν να του φέρει ευτυχία, αλλά θελήσει να την ψάξει μέσα του, τότε η Ζωή θα του χαμογελάσει γλυκά και θα του φέρει τέτοια δώρα-εμπειρίες ώστε να ξανακερδίσει τον εαυτό του και τη χαρά του.
Λοιπόν, ποιος θέλει να παίξουμε; Η ΖΩΗ μας περιμένει...
namaste
despoina palamari
