Ένα ακόμα κουρδισμένο ανθρωπάκι, που ξυπνούσε, περιπλανιόταν παντού και πουθενά, μοιραζόταν την κοινοτοπία του με τους υπόλοιπους και μετά κούρνιαζε στα σκοτάδια να γλύψει τις πληγές του..
Η ανάσα ίσα που έφτανε στο στέρνο, ποτέ μέχρι τους πνεύμονες, ποτέ ως την Ψυχή... μαράζωνε η Πείνα και η Δίψα μέσα μου... τις έκρυβα να μην τις δουν γιατί θα με έλεγαν τρελή και παράξενη για άλλη μια φορά και ποια νομίζω πως είμαι...
Αλήθεια, το’ θελα! Να γίνω σαν τους άλλους όλους... να κολυμπάω και εγώ αμέριμνη στα ρηχά, να χαίρομαι με τα τυπικά και να μην μου κατατρώει τους νευρώνες αυτή η Λυσσασμένη Λέαινα που είχα για Ψυχή!... Να με αφήσει ήσυχη!
Πόσο ζήλευα την Ψυχρή Λογική τους, τις Υπολογισμένες κινήσεις τους, τις Στρατηγικές τους, την Άνεση που ένοιωθαν στα ανούσια, τα Παιχνίδια Εξουσίας, τον Χειρισμό που φαίνονταν να ξέρουν από τα γεννοφάσκια τους...
'"Τι τρέχει με εσένα?" αναρωτιόμουν...
"Τι εξάρτημα λείπει από τον δικό σου Εγκέφαλο, μου λες?" "Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά κοίτα να εγκλιματιστείς! Αυτό υπάρχει και με αυτό θα πορευτείς! Σ’ αρέσει, δεν σ’ αρέσει, αυτό είναι!!"
...Αλλά... ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ...
...Έφτιαξα ένα στρείδι να κρυφτώ, να παραστήσω την Γεωργία που δεν ήμουν...
Δύσκολος ρόλος, συνέχεια ξέχναγα τα λόγια, κάθε βράδυ η ίδια ιστορία... έφευγα τρέχοντας να κλειστώ ξανά στην σιωπηλή φυλακή μου... να παρηγορηθώ στην αγκαλιά του Ελύτη, του Ρίτσου, του Χατζηδάκη...
Μα αρρώστησα μέχρι και το κοχύλι μου, το φαντάζεσαι?... το δηλητηρίαζα σιγά σιγά σιγά, μέχρι που διαλύθηκε, ούτε και αυτό δεν με άντεξε!!
Λίγο πριν την οριστική μου Απόδραση, είπα: "ΟΚ, Έξοδος λοιπόν και ότι γίνει!"... και μου έδωσα την τελευταία παράταση...
Έβγαλα δειλά το ένα μου πλοκάμι, να δοκιμάσω το νερό, αν είναι αλμυρό, αν είναι ζεστό & να δω προς τα που να πάω...
Εκεί έξω, δεν ήταν η Παιδική Χαρά που είχα νομίσει στην αρχή... παραμόνευαν πολλές Σκιές, πολλά καμουφλαρισμένα σαρκοφάγα & βάραθρα κρυμμένα με κοράλλια...
Έπρεπε να μάθω νέους τρόπους να κολυμπάω, να εφεύρω το προσωπικό κολυμβητικό μου στυλ!
Μετά τα τόσα χρόνια με καταναγκαστικές οδηγίες χρήσης της Ζωής, έπρεπε να την επανεφεύρω! ... και εμένα και Αυτήν!
Αλλά τι χαρά!! Τι ανακούφιση!...
Δεν υπήρχε πατρόν!... Δεν υπήρχαν Όρια!
Ένα υπέροχα απέραντο ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ το Μέλλον μου και ήταν δικά μου και τα χρώματα και τα πινέλα!
Να τα πασαλείψω, να μην τσιγκουνευτώ!... Να τα ανακατέψω με το Είναι μου και να φτιάξω αποχρώσεις που δεν υπήρχαν ποτέ ξανά!
Μα ναι!... θυμάμαι μου το είχε ψιθυρίσει κάποιο βράδυ κρυφά ο φίλος μου ο Καζαντζάκης: "Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον Δικό σου Παράδεισο και μπες!"
ΠΟΛΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑ
πηγή:
