Σε παρακαλώ Άκουσέ με…
Έχεις ντυθεί τον μανδύα του Αχ! περιφέροντας την δυστυχία σου και φορώντας το στέμμα της αυτολύπησης. Καμαρώνεις μυστικά που ¨γονατίζεις¨. Καμαρώνεις μυστικά που δυστυχείς γιατί έτσι έχεις την ψευδαίσθηση ότι κάτι γίνεται στη ζωή σου. Ότι αφού η Ζωή σε καταδικάζει ίσως σε φοβάται, ίσως είσαι ξεχωριστός…
Και με αυτόν τον τρόπο επιτρέπεις στα βάσανα να κυριαρχούν και μεγαλώνοντας τη δυστυχία σου μεγαλώνεις και το βαθμό της αξίας σου. Δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Κανένας δεν ενδιαφέρεται για σένα παρά μόνον εγώ. Τη μέρα σου μαζί μου την περνάς. Τα βράδια μαζί μου ξαπλώνεις. Κι εγώ σου λέω ¨Δεν Αντέχω Άλλο¨. Δεν αντέχω άλλο την καταπίεση που μου επιβάλλεις, την μαυρίλα που με ντύνεις και την καταπόνηση που με κερνάς.
Έκλεισες τα μάτια σου κάποια στιγμή να με νιώσεις;
Όχι! Ποτέ! Με θεωρείς δεδομένο και μου επιβάλλεις την τυραννία σου…
Αν νομίζεις ότι θα συνεχίσω να σε ανέχομαι κάνεις λάθος. Τον πονοκέφαλο σου θα τον μεγαλώσω για να μην δώσω χώρο σε άλλες μίζερες σκέψεις
Τον πόνο στο στομάχι θα στον μεγεθύνω για να σε κάνω να καταλάβεις πόσο βάρος έχουν τα αχώνευτα Όχι και τα καταναγκαστικά Ναι,
Θα σου χαρίσω ένα υπέροχο κλείδωμα στη μέση ώστε να βλέπεις και να νιώθεις τον κόσμο από χαμηλά μήπως και καταλάβεις ότι μέχρι τώρα σέρνεσαι
Το άγχος θα στον κάνω πανικό για να συνειδητοποιήσεις πόση ανεμοδούρα υπάρχει στη ζωή σου
Κι αν με όλες αυτές τις ευκαιρίες δεν σταθείς στα πόδια σου και συνεχίσεις να φέρεσαι με τον ίδιο τρόπο, αν δεν πάρεις τη ζωή μας στα χέρια σου θα σου χαρίσω κι ένα ωραίο καρκινάκι για να περιφέρεσαι πιο δυστυχής…
Και μην νομίζεις ότι αυτά δεν στα λέω με αγάπη γιατί εγώ πραγματικά θέλω να είμαστε ευτυχισμένοι και να αρμενίζουμε τα πέλαγα της ζωής ελεύθεροι από ότι μας περιορίζει και μας καθηλώνει.
Θέλω να συνειδητοποιήσεις την πραγματική σου αξία και να μην δίνεις χώρο σε ημίμετρες καταστάσεις να σπιλώνουν το ¨πνεύμα¨ σου!
Να μην δίνεις χώρο στα τέρατα της αυτολύπησης και της δυστυχίας επιτρέποντας τους να σου ρουφάνε το αίμα της χαράς!
Να μην δίνεις χώρο σε οτιδήποτε κάνει τη Ζωή μας ένα κινούμενο έλος και όχι ένα αφριστό ποτάμι που κυλάει με γάργαρο ρυθμό…
Κι αν μέχρι τώρα τα καμπανάκια του πόνου δεν σε έχουν αφυπνίσει ξαναδιάβασε προσεκτικά αυτές τις αράδες γιατί δεν έχω άλλο τρόπο να σε αφυπνίσω…
Με αγάπη
Το Σώμα σου!
namaste
despoina palamari
