Ο πόνος μπορεί να τραφεί μόνο με πόνο.

Όσο δεν έχεις πρόσβαση στη δύναμη του Τώρα, κάθε συναισθηματικός πόνος που βιώνεις αφήνει πίσω του ένα "κατακάθι" πόνου που συνεχίζει να ζει μέσα σου. Ενώνεται με τον πόνο από το παρελθόν, που υπήρχε ήδη, και εγκαθίσταται στο νου και στο σώμα σου. Αυτό, φυσικά, περιλαμβάνει και τον πόνο που υπέφερες όταν ήσουν παιδί, που τον προκάλεσε η έλλειψη συνειδητότητας που υ­πήρχε στον κόσμο μέσα στον οποίο γεννήθηκες. 

Αυτός ο συσσωρευμένος πόνος είναι ένα αρνητικό ενεργειακό πεδίο που καταλαμβάνει το σώμα και το νου σου. Αν τον βλέπεις σαν μια αόρατη αυτοτελή οντότητα, πλησιάζεις πολύ στην αλήθεια. Είναι το συναισθηματικό πονόσωμα, που έχει δύο τρόπους ύπαρ­ξης: τον αδρανή και τον ενεργό. Ένα πονόσωμα μπορεί να είναι αδρανές στο 90% του χρόνου· όμως σ' έναν βαθιά δυστυχισμένο άνθρωπο, μπορεί να είναι ενεργό μέχρι και στο 100% του χρόνου. 

Κάποιοι άνθρωποι ζουν σχεδόν ολότελα μέσω του πονοσώματός τους, ενώ άλλοι μπορεί να το βιώνουν μόνο σε ορισμένες περι­πτώσεις, όπως στις στενές προσωπικές τους σχέσεις ή σε κατα­στάσεις που συνδέονται με περασμένες απώλειες ή με εγκατάλει­ψη, με σωματικό ή με συναισθηματικό πόνο. Οτιδήποτε μπορεί να ε­νεργοποιήσει το πονόσωμα, ιδιαίτερα αν απηχεί ένα πρότυπο πό­νου από το παρελθόν. Όταν το πονόσωμα είναι έτοιμο να αφυπνι­στεί από την αδρανή του κατάσταση, ακόμα και μια σκέψη ή ένα α­θώο σχόλιο που μπορεί να κάνει κάποιος κοντινός σου άνθρωπος μπορεί να το ενεργοποιήσει. 

Κάποια πονοσώματα μπορεί να είναι ενοχλητικά, αλλά σχετικά άκακα - σαν ένα παιδί που δε σταματάει να κλαψουρίζει. Άλλα εί­ναι μοχθηρά και καταστροφικά τέρατα, αληθινοί δαίμονες. Κάποια είναι σωματικά βίαια· πολύ περισσότερα είναι συναισθηματικά βίαια. Κάποια επιτίθενται σε κείνους που είναι γύρω τους ή κοντά τους, ενώ άλλα μπορεί να επιτεθούν στον ίδιο τους τον οικοδεσπότη. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα που έχεις για τη ζωή σου γίνονται τό­τε βαθιά αρνητικά και αυτοκαταστροφικά.
Αρρώστιες και ατυχήματα συχνά δημιουργούνται με αυτό τον τρόπο. Υπάρχουν και πονοσώματα που οδηγούν τον οικοδεσπότη τους στην αυτοκτονία. Όταν νομίζεις ότι γνωρίζεις έναν άνθρωπο και ξαφνικά έρχε­σαι αντιμέτωπος μ' αυτό το ξένο, αποκρουστικό "πλάσμα" για πρώτη φορά, παθαίνεις αληθινό σοκ. Ωστόσο, είναι πολύ πιο σημαντικό να το παρατηρήσεις στον εαυτό σου, παρά σε κάποιον άλλον. 

Έχε τα μάτια σου ανοιχτά για οποιοδήποτε σημάδι δυστυχίας μέσα σου, με οποιαδήποτε μορφή. Μπορεί να είναι το πονόσωμα που ξυπνάει και μπορεί να πάρει τη μορφή του εκνευρισμού, της ανυπομονησίας, μιας μελαγχολικής διάθεσης, μιας επιθυμίας να πληγώσεις, θυμού, οργής, κατάθλιψης, μιας ανάγκης να έχεις λίγο δράμα στη σχέση σου.... 

Τσάκωσέ το τη στιγμή που ξυπνάει! Το πονόσωμα θέλει να επιβιώσει, όπως και κάθε άλλη οντότη­τα που υπάρχει, και μπορεί να επιβιώσει μόνο αν σε καταφέρει να ταυτιστείς ασυνείδητα μαζί του. Έπειτα μπορεί να σε κυριεύσει, να "γίνει εσύ" και να ζει μέσα από σένα. Χρειάζεται να παίρνει την "τροφή" του μέσα από σένα. Τρέφεται από οποιαδήποτε εμπειρία α­πηχεί το δικό του είδος ενέργειας, από οτιδήποτε δημιουργεί πρό­σθετο πόνο σε οποιαδήποτε μορφή: θυμός, καταστροφικότητα, μί­σος, θλίψη, συναισθηματικά δράματα, βία, ακόμα και αρρώστια. Έτσι, το πονόσωμα, όταν σε έχει κυριεύσει, δημιουργεί μια κατάσταση στη ζωή σου που αντανακλά τη δική του ενεργειακή συχνότητα, για να τραφεί. 

Ο πόνος μπορεί να τραφεί μόνο με πόνο. Δεν μπορεί να τραφεί με χαρά. Δεν μπορεί να τη "χωνέψει" με τίποτε. Όταν σε καταλάβει το πονόσωμα, θέλεις περισσότερο πόνο. Γίνεσαι θύμα ή θύτης, θέλεις να προκαλείς πόνο ή να υφίστασαι πόνο, ή και τα δύο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο. Φυσικά, δε συνειδητοποιείς ότι σου συμβαί­νει αυτό και ισχυρίζεσαι με πάθος ότι δε θέλεις τον πόνο. Όμως, κοίτα πιο προσεκτικά και θα ανακαλύψεις ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά σου έχουν σκοπό να διαιωνίζουν τον πόνο, για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Αν αληθινά το συνειδητοποιούσες αυτό, τότε το πρότυπο θα διαλυόταν, γιατί το να θέλεις περισσότερο πόνο είναι παραφροσύνη, και κανένας δεν είναι συνειδητά παράφρων. 

Eckhart Tolle

"Η δύναμη του Τώρα"