Λένε ότι η λογική δεν σε κάνει δυστυχισμένο όμως, ούτε ευτυχισμένο σε κάνει…
Ίσως να ισχύει αυτό, ίσως όχι. Όμως σίγουρα η λογική σε περιορίζει σε ένα κόσμο δυαδικό…
Λάθος- σωστό, πρέπει – δεν πρέπει, κακό – καλό, κόλαση - παράδεισος, αμαρτία – αγιοσύνη...
Και με αυτόν τον τρόπο αρχίζει ο περιορισμός… τα όρια…
Όρια που δεν σε περιορίζουν μόνο μέσα σε ένα Μη, σε ένα Δεν και σε ένα Αν, αλλά κρατάνε περιορισμένες τις διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει το ίδιο σου το μυαλό που σου βάζει αυτούς τους περιορισμούς.
Βολεύεται στο γνωστό, ακόμα κι αν του δημιουργεί πόνο και επιλέγει να σε κάνει καλό παιδί μόνο για τους άλλους. Δεν αναρωτιέται θες- δεν θες, μπορείς – δεν μπορείς… Αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να μην επιφέρει καμία αλλαγή στη ζωή σου και κάποια στιγμή η κάρδια σου δεν αντέχει άλλο… το σώμα σου αρχίζει και νοσεί…
Η αρρώστια έρχεται στο προσκήνιο μόνο και μόνο για να δεις πως συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου… η σκοτεινή νύχτα της ψυχής έρχεται να σε συναντήσει…
Και εκεί έχεις δυο επιλογές. Ή θα κλείσεις τα μάτια και θα συναντήσεις εσένα ή θα τα κρατάς ορθάνοικτα με το φόβο "να μη σε νιώσεις". Να μην σε δεις…
Κι ο πονοκέφαλος θα μπει στη ζωή σου και σταδιακά θα γίνει ημικρανία... Η ημικρανία, πανικός… Ο πανικός θα ανταμώσει με την κατάθλιψη… Θα εκλείψει η διάθεση για ζωή, για ουσιαστική ζωή, με παρουσία, όπου το θέλω και το τολμώ πρωτοστατούν… Και στο τέλος θα έρθει να σε συναντήσει κι ο καρκίνος μήπως κι εκείνη την ύστατη ώρα ξυπνήσεις… Μηδενίσεις το κοντέρ και αρχίσεις να ζεις από την αρχή Αγαπώντας τον Εαυτό σου…
Πολλοί θα σκεφτούν ότι κάποιος που αγαπά τον εαυτό του είναι παρτάκιας και εγωιστής. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι παρτάκηδες και οι εγωιστές είναι πληγωμένοι άνθρωποι που κυβερνούνται από τις πληγές τους. Διψάνε για αγάπη και προσπαθούν με λάθος τρόπο να την πάρουνε…
Θέλει μαλακωσιά η αγάπη για να την νιώσεις. Γιατί η αγάπη δεν μπαίνει από την πόρτα της καρδιάς, μόνο βγαίνει… βγαίνει και σε ανυψώνει…
Και δεν μπορεί να βγει από την καρδιά σου κανένα "είδος" αγάπης αν δεν την έχεις νιώσει πρώτα για τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν δεν έχεις αγκαλιάσει πρώτα τον πληγωμένο σου εαυτό για να του δώσεις όλη αυτήν την αγάπη που έχει στερηθεί.
Κι όταν η καρδιά σου είναι μαλακωμένη αυτόματα μαλακώνει και το μυαλό σου. Και αντί να πολεμούν το ένα το άλλο, αντί να πολεμάς με τον ίδιο σου τον εαυτό αρχίζεις να Αγαπάς τον Εαυτό Σου και να Ρέεις με Εμπιστοσύνη μέσα στη Ζωή…
Γιατί όποιοι πιστεύουν ότι το αντίθετο της λογικής είναι ο παραλογισμός κάνουν λάθος. Το αντίθετο της λογικής είναι η Ροή. Η ικανότητα να ρέεις χωρίς να εγκλωβίζεσαι μέσα σε κουτάκια σκέψης και συμπεριφοράς. Να επιτρέπεις καθημερινά στον άγνωστο εαυτό σου να σου φανερωθεί και να τολμάς να ζεις παιχνιδιάρικα…
Πόσοι όμως από εμάς ζουν παιχνιδιάρικα;
Η Σοβαρότητα είναι η αρρώστια της εποχής μας και αυτή είναι γέννημα της σκληροπυρηνικής λογικής μας. Είναι γέννημα θρέμμα του μυαλού μας… Της κατασκευασμένης ευφυΐας μας. Ενώ η πραγματική μας ευφυΐα, ο Νους μας, δεν μπορεί να περιοριστεί μέσα στο λίγο και το μικρό…
Για τον Νου μας ο κόσμος δεν είναι άσπρο μαύρο. Δεν αναγνωρίζει αυτός τις αντιθέσεις γι’ αυτό και μπορεί να πλέει στον ωκεανό της απεραντοσύνης της Συμπαντικής Ψυχής…
Το κλειδί όμως για να ανοίξουν οι πόρτες των κλουβιών της μυαλουδίλας μας το προσφέρει η καρδιά γιατί πάντα μπορεί να αναγνωρίζει την αλήθεια. Και πάντα έχει την διάθεση να μας την πει και να μας οδηγήσει σε αυτήν.
Για να την ακούσουμε όμως χρειάζεται να εκπαιδευτούμε στη σιωπή. Την εσωτερική σιωπή… Την εσωτερική ησυχία… Χρειάζεται να βάλουμε στη ζωή μας τον διαλογισμό…
Ο διαλογισμός και η αυτογνωσία ανοίγουν την πόρτα για την ευτυχία, για την πληρότητα. Γιατί ευτυχισμένος μπορεί να γίνει μόνο όποιος νιώθει πλήρης μέσα του…
Και αν εσύ επιλέγεις την ευτυχία τότε επιλέγεις να συναντήσεις τον εαυτό σου. Και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις αυτό τόσο πιο γρήγορα θα βρεθείς σε ένα κόσμο όπου δυστυχία ή ευτυχία δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο πληρότητα.
namaste
despoina palamari
