Με αγχώνει το «για πάντα»…
Το «για πάντα» είναι γεμάτο προσδοκίες, απατημένα όνειρα, πληγές που αιμορραγούν στα σκοτεινά…
Είναι γεμάτο αναμονή, επιμονή, ψευδαισθήσεις…
Εγώ θέλω να γεμίζω ολοκληρωτικά τις στιγμές μου χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς να μιλούν οι ανάγκες στο μυαλό μου, χωρίς να περιορίζω με τον έλεγχο το «καινούριο», το «διαφορετικό» που προσμένει να μου χαρίσει τα δώρα της μεταμόρφωσης.
Καμιά εμπειρία, κανένας έρωτας δεν κρατά για «πάντα»!
Κι όσο κι αν επιμένουμε γι’ αυτό έρχεται η ζωή, ο θάνατος να μας αποδείξει το αντίθετο…
Η μόνη σχέση που κρατά για «πάντα» είναι η σχέση με τον εαυτό μας. Κι αυτή βρίσκουμε χίλιους δυο τρόπους να την κατακρεουργούμε και να την αλλοιώνουμε.
Βρίσκουμε χίλιους δυο τρόπους να μην μας βλέπουμε, να μην μας ακούμε.
Χτίζουμε τις ζωές μας πάνω σε δηλητηριασμένα στερεότυπα και περιμένουμε το «για πάντα» για να εμπιστευτούμε, να αφεθούμε, να γευτούμε χαρά.
Όταν προδίδουμε τον εαυτό μας, όταν προδίδουμε τις στιγμές μας το σίγουρο είναι ότι θα μας προδώσει και η ίδια μας η ΖΩΗ…
namaste
despoina palamari
