Έναν κόσμο χωρίς αυτούς που ονειρεύονται?
Έναν κόσμο μόνo με ευθείες, αριθμούς και λογικές?...
Κάποτε, κάποιος τρελός ονειρεύτηκε ότι μπορεί να πετάξει...
Όλοι γέλασαν... περιφρόνησαν... "Ο άνθρωπος δε φτιάχτηκε για να πετάξει", του είπαν με κοροϊδία... και μετά ανέβηκαν στο αεροπλάνο που εκείνος ονειρεύτηκε και ταξίδεψαν σε χώρες που δεν είχαν ξαναπάει...
Κάποιος παράλογος σκέφτηκε ότι μπορεί να ακούσει φωνές από την άλλη άκρη του κόσμου... ''Είναι ονειροπόλος", είπαν τα παιδιά των λογικών και μετά έτρεξαν να αγοράσουν τα καλύτερα τηλέφωνα...και μίλησαν μεταξύ τους... πάντα με λογική... πάντα με αριθμούς...
Άλλος πάλι, είπε ότι θέλει να φέρει εικόνες από μακρινά μέρη... από παράξενα ζώα... από τα μακρινά αστέρια... κι όλα αυτά χωρίς να κάνει ο άνθρωπος ούτε ένα βήμα... ''είσαι παράξενος", αποκρίθηκαν οι άνθρωποι με την τετράγωνη λογική..."ζεις σε δικό σου κόσμο"...
...Και γελώντας ειρωνικά, κάθισαν μπροστά στις τηλεοράσεις τους να δουν λογικές ειδήσεις... που τις λένε λογικοί άνθρωποι... που δίνουν λογικές υποσχέσεις, για μια καλύτερη ζωή... και οι άνθρωποι με την τετράγωνη λογική, έφτιαξαν το δικό τους τετράγωνο κόσμο...
Κι εσύ, όταν κατάλαβες ότι μαζεύτηκε αρκετή τρέλα μέσα σου, όταν τα όνειρα πλήθυναν, είπες:
"Θέλω να αγαπήσω χωρίς δόλο... θέλω έτσι να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί ξέρω ότι η κάθε μου αναπνοή είναι δώρο από ψηλά...
Δεν έχω συμβόλαιο με το αύριο... μοναχά το τώρα έχω... τόσοι ήχοι, τόσα χρώματα, τόσες μυρωδιές έγιναν για μένα... κι εγώ κάπως πρέπει να ανταποδώσω...
Ελάτε να σας αγαπήσω όλους"...
...Και γέλασαν μαζί σου οι λάτρεις των ψυχρών αριθμών... σε είπαν τρελό και ονειροπαρμένο...
"Αγάπη είναι πρώτα να παίρνεις και μετά να δίνεις", απάντησαν οι άνθρωποι με την τετράγωνη καρδιά... "και μόλις τελειώσει, να κατηγορείς τον άλλον που έφυγε... που δεν έδωσε αρκετά... που δε θα ξαναβρεί σαν εμάς...
"Η αγάπη είναι σαν τους υπολογιστές μας... λειτουργεί μόνο όταν είναι στην πρίζα... μετά σβήνει... έτσι ρυθμίσαμε τις καρδιές μας"... σου είπαν... αλλά μόλις γύρισες την πλάτη σου να φύγεις, σε ακολούθησαν με δάκρυα στα μάτια...
"Ρε μπας κι έχει δίκιο ο τρελός? Δε μπορούμε άλλο να κοιμόμαστε με νούμερα... Δεν κρατεί πολύ η αγάπη με τη λογική"...
...Και σε ακολούθησαν μπας και σου πέσει κανένα ψίχουλο ευτυχίας να το μαζέψουν... γιατί θυμήθηκαν ό,τι τα τόσα "δε γίνεται" που σου έλεγαν που τελικά έγιναν πράξη...
Σε καλημερίζω άνθρωπε του ονείρου...
Ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος... τον άλλαξες γιατί άλλαξες εσένα...
Σε φιλώ... να γελάς...
Μοιάζεις με τρελό που έσπασε τα δεσμά της λογικής...
Θανάσης Μανάρας
