Ελευθερία Καρδιάς
Της Αγγελικής Μπολουδάκη
Να διερευνήσει τα συναισθήματα που την συνοδεύουν, για να διαπιστώσει, εάν έρχεται σε συμμαχία με το υγιές κομμάτι του εαυτού μας.
Κάθε φορά που νιώθουμε δέσμιοι των φόβων μας, πλάθουμε φανταστικά ή πραγματικά δεσμά. Δημιουργούνται μέσα μας εσωτερικοί περιορισμοί, που ενεργοποιούνται όταν έρχεται σε σύγκρουση αυτό που πραγματικά θέλουμε, αυτό που επιθυμεί η ψυχή μας, με αυτό που μας έχουν επιβάλει οι άλλοι, οι σημαντικοί άνθρωποι του παρελθόντος μας, αλλά και του περιβάλλοντός μας, οι οποίοι στην ουσία εκφράζουν τους φόβους μας.
Κάτω από την επήρεια των εσωτερικών μας περιορισμών, σέρνουμε τις αλυσίδες μας σε έναν κόσμο, που γίνεται ολοένα και πιο μικρός για να μας χωρέσει αλλά και πολύ μεγάλος για να αναμετρηθούμε μαζί του. Εκείνο που επιθυμούμε είναι να διευρύνουμε αυτόν το χώρο, για να μην είναι τόσο στενά προσαρμοσμένος στις ανασφάλειες μας, να κάνουμε χώρο και για τις επιθυμίες μας, που περιμένουν καρτερικά να τις προσκαλέσουμε, κάτι που το καταφέρνουμε μόνο όταν δούμε τον φόβο μας στις πραγματικές του διαστάσεις.
Συγκρουόμαστε, όμως, και δεν μπορούμε. Συσσωρεύουμε ματαιώσεις, αναμνήσεις ενός παρελθόντος που δεν μας χάρισε απλόχερα τα δώρα του. Οι στερήσεις που ζήσαμε μας απογοητεύουν. Οι απαγορεύσεις δεν μας επιτρέπουν να αναδυθούμε από μέσα μας. Οι υποδείξεις που δεχτήκαμε μας μπερδεύουν. Χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Ποιο είναι τελικά αυτό που επιθυμώ; Μήπως η δική μου επιθυμία αποτελέσει πλήγμα για κάποιους; Μήπως πρέπει να θυσιαστώ, για να μην θυσιάσω;
Η σύγκρουση αδυνατίζει την κρίση μας και μας ακινητοποιεί. Παραμένουμε άβουλοι χωρίς να μπορούμε να κινήσουμε τα νήματα των επιλογών μας. Γινόμαστε μια μαριονέτα που καρτερικά περιμένει κάποιον να μας δώσει την ώθηση, να επιλέξει τη χορογραφία για εμάς ή έστω να την επιβεβαιώσει. Αμφιβάλλουμε για τις επιθυμίες μας, για τη δύναμή τους στο χρόνο, για την ικανότητά τους να αντέξουν.
Εάν η επιθυμία μας ενθαρρύνθηκε και επιβεβαιώθηκε από το περιβάλλον μας ως παιδιά, αποκτά υγιή θεμέλια και στεριώνει. Κάθε επιθυμία μας στη συνέχεια δεν περνά από εσωτερικές συγκρούσεις, αλλά ακόμα και αν περνάει από αυτές, η αναζήτηση μοιάζει περισσότερο με ταξίδι σοφίας και όχι με κατάδυση σε έναν εφιάλτη που παραμονεύει ένας Κρόνος να αφαιρέσει την δύναμή της. Η επιθυμία όμως που δεν ενθαρρύνθηκε μοιάζει με την πεταλούδα που κρύβεται σε ένα κουκούλι και χρειάζεται να δώσει τη μάχη της, ώστε να αποχωριστεί το ρόλο που της δόθηκε.
Δεν είναι πάντα εύκολο να ξεφύγει κάποιος από ένα τραυματικό παρελθόν, όπου η επιθυμία δεν είχε χώρο να υπάρξει. Όταν όμως τα καταφέρει, ελευθερώνει το δημιουργό από μέσα του. Δημιουργεί και συνθέτει. Σε μια παλέτα τοποθετεί τις επιλογές του. Το μαύρο χρώμα που απλώνεται στον καμβά δέχεται αναντίρρητα τις παρεμβάσεις του. Δεν το εξαφανίζει. Το αξιοποιεί. Παίρνει τη σκιά της μελαγχολίας και την τοποθετεί προσεκτικά σε ένα δειλινό, υπόσχεση ενός πρωινού που περιμένει να κάνει τη θεαματική του εμφάνιση. Το παρελθόν δεν μπορεί να επικαλεστεί τη λήθη για να γιατρευτεί, το παρόν όμως χρειάζεται τη δική μας σθεναρή παρουσία ώστε με επιδέξιο τρόπο ν’ αντισταθμιστούν τα τραύματα.
Η κάθε επιθυμία ζητάει τρόπο να σπάσει τα δεσμά και να ελευθερωθεί, να αναδυθεί από τα βάθη και να γίνει πράξη. Να διερευνήσει τα συναισθήματα που την συνοδεύουν, για να διαπιστώσει, εάν έρχεται σε συμμαχία με το υγιές κομμάτι του εαυτού μας. Καθετί που μας εξελίσσει με σεβασμό στον εαυτό μας, καθετί που ανοίγει το πνεύμα και την ψυχή μας, καθετί που μας μαθαίνει, καθετί που μας προχωράει στο φως και μας απελευθερώνει, καθετί που μας ενώνει αρμονικά με τους συνανθρώπους μας, είναι μια επιθυμία που χρειάζεται να την αναλάβουμε δυναμικά.
Για να αποκαλυφθεί η επιθυμία μας, χρειάζεται να προστατέψουμε την ευθραυστότητά της, ώστε να πετάξει με ασφάλεια. Χρειάζεται την αποδοχή μας για να πάρει τη θέση που της αξίζει. Χρειάζεται την κατανόησή μας για να αγκαλιάσει τρυφερά τους φόβους της και να φερθεί στοργικά στους θησαυρούς της. Χρειάζεται τον σεβασμό μας για να μπορεί να αποκτήσει τη βεβαιότητα πως είναι δική μας κατάκτηση, ώστε να καμφθούν οι αντιστάσεις μας. Χρειάζεται τη σοφία από τις εμπειρίες ζωής μας, ώστε να πειστεί πως οτιδήποτε ανταποκρίνεται στην αξία μας είναι φιλόξενο και καλόδεχτο και επειδή μας επιθυμεί και εκείνο ζυμώνεται προσεκτικά, όχι μέσα από μια ψεύτικη μίμηση αλλά μέσα από μια ουσιαστική αλλαγή.
Έτσι, η ψυχή μας παραμένει ελεύθερη, ταξιδεύει και εμπνέει. Κι όταν τα πεταρίσματα του ουρανού και της ψυχής γίνουν μέσα μας ένα, μπορούμε να αποδεχτούμε το νέο μας ρόλο. Ένα ρόλο ελεύθερο αλλά όχι μοναχικό. Με τις κεραίες μας εντοπίζουμε τα ίχνη από παρουσίες που εκπέμπουν σε συχνότητες καρδιάς ίδιες με τις δικές μας και αγκαλιάζουμε τους ουρανούς μας μαζί.
