Ποιος είναι ο δικός σου βασικός τύπος λειτουργίας; Ο γνωσιακός, ο συγκινησιακός ή ανήκεις στον τύπο της δράσης;

Μπορείς να πεις περισσότερα για τους δια­φορετικούς τύπους; Πολλοί άνθρωποι φαίνεται να ταλαντεύονται ανάμεσα στο συναισθηματικό και το πνευματικό - επομένως πώς μπορεί κάποιος να καταλήξει σε μια ορι­στική απόφαση σχετικά με τον τύπο στον οποίο ανήκει;

OSHO: Είναι δύσκολο. Η ψυχολογία αναγνωρίζει τρεις  Ο πρώτος είναι ο νοητικός ή γνωσιακός. Ο δεύτερος είναι συναισθηματικός, ή συγκινησιακός, και ο τρίτος είναι ο τύπος της δράσης. “Νοητικός” σημαίνει κάποιον που η αυθεντική τάση του είναι να γνωρίσει. Μπορεί να διακινδυνεύσει την ζωή του για τη γνώση. Κάποιος που ερευνά τα δηλητήρια μπορεί να πάρει δη­λητήριο απλώς και μόνο για να δει τι θα συμβεί. Δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Φαίνεται ηλίθιος - επειδή θα πεθάνει! Τί νόημα έχει να γνωρίζεις ένα πράγμα εάν θα πεθάνεις; Τί θα κάνεις μ’ αυτή τη γνώση; 
Αλλά όμως ο πνευματικός τύπος βάζει τη γνώση πάνω από την επιβίωση, πάνω από την ζωή. Η γνώση είναι γι’ αυτόν ζωή, η έλλειψη γνώσης είναι γι’ αυτόν θάνατος. Η γνώση είναι η αγάπη του, η έλλειψη γνώσης σημαίνει απλώς ότι είσαι άχρηστος.

Ο Σωκράτης, ο Βούδας, ο Νίτσε αναζητούν τη γνώση του τι εί­ναι η ύπαρξη, του τι είμαστε· γι’ αυτούς αυτό είναι το βασικό. Ο Σωκράτης λέει ότι δεν αξίζει να ζεις έναν βίο ανεξερεύνητο. Εάν δεν γνωρίζεις τι είναι η ζωή, τότε δεν έχει νόημα. Για εμάς μπορεί να φαίνεται ότι δεν έχει κανένα νόημα η δήλωση αυτή, επειδή συ­νεχίζουμε να ζούμε και δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να γνωρί­σουμε τι είναι η ζωή. Αλλά αυτός είναι ο τύπος που ζει για να γνω­ρίσει. Η γνώση είναι η αγάπη του. Αυτός ο τύπος ανέπτυξε τη φιλοσοφία. Η φιλοσοφία είναι η αγάπη της γνώσης, η μάθηση.

Ο δεύτερος τύπος είναι ο συναισθηματικός, αυτός που αισθά­νεται. Γι’ αυτόν τον τύπο, η γνώση έχει νόημα μόνο εάν αισθάνεσαι κάτι. Κάτι αποκτά νόημα γι’ αυτούς μόνο όταν το αισθάνονται. Θα πρέπει οπωσδήποτε να το αισθανθούν! Η αίσθηση γίνεται μέ­σω ενός βαθύτερου κέντρου, της καρδιάς. Η γνώση έρχεται μέσω της νοημοσύνης. Οι ποιητές ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία της αίσθησης - οι ζωγράφοι, οι χορευτές, οι μουσικοί. Η γνώση δεν αρκεί. Είναι απλά στεγνή, χωρίς καρδιά, άκαρδη. Η αίσθηση είναι το σημαντικό! Έτσι ένας νοητικός τύπος μπορεί να ανατέμνει ένα λουλούδι για να γνωρίσει τι είναι, αλλά ένας ποιητής δεν μπορεί να το ανατέμνει. Μπορεί να το αγαπήσει, και πώς μπορεί η αγάπη να ανατέμνει ένα λουλούδι; Μπορεί να το αισθανθεί, και γνωρίζει πως μόνο μέσω της αίσθησης υπάρχει πραγματική γνώση.

Έτσι ο επιστήμονας μπορεί να γνωρίζει περισσότερα για ένα λουλούδι, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, ένας ποιητής δεν θα πειστεί ποτέ ότι ο επιστήμονας γνωρίζει περισσότερα. Ένας ποιητής γνωρίζει ότι εκείνος γνωρίζει περισσότερα, και τα γνωρίζει βαθιά. Ένας επιστήμονας απλώς είναι εξοικειωμένος· ο ποιητής γνωρίζει από καρδιάς, συνομιλεί με το λουλούδι από καρδιάς. Δεν το έχει ανατμήσει, δεν γνωρίζει τη χημεία του. Μπορεί να μην γνωρίζει καν το όνομά του, σε ποιό είδος ανήκει το συγκεκριμένο λουλούδι, αλλά λέει, “Γνωρίζω το ίδιο το πνεύμα του”.

Είναι ένας διαφορετικός τρόπος, αυτός του συναισθηματικού τύπου που γνωρίζει μέσω της αίσθησης. Ο νοητικός τύπος, ακόμη και για να αισθανθεί θα πρέπει αρχικά να γνωρίσει. Πρώτα γνω­ρίζει, και μόνο τότε μπορεί να αισθανθεί. Το αίσθημά του έρχεται επίσης μέσω της γνώσης.

Και μετά υπάρχει ο τρίτος τύπος, ο τύπος της δράσης - ο δη­μιουργικός τύπος. Δεν μπορεί να παραμείνει με τη γνώση ή την αίσθηση, έχει την ανάγκη να δημιουργήσει. Μπορεί να γνωρίσει μόνο μέσω της δημιουργίας. Μόνο εάν δημιουργήσει κάτι μπορεί να το γνωρίσει. Μόνο εάν γίνει δημιουργικός μπορεί να γίνει γνώ­στης.

Αυτός ο τρίτος τύπος ζει στη δράση. Τώρα, τί εννοώ με τη λέξη “δράση”; Πολλές διαστάσεις είναι δυνατές, αλλά αυτός ο τρίτος τύπος είναι πάντοτε προσανατολισμένος προς τη δράση. Δεν θα ρωτήσει τι σημαίνει η ζωή ή τι είναι η ζωή. Θα ρωτήσει, “Τί θα πρέπει να κάνει η ζωή; Τί σκοπό έχει; Τί θα πρέπει να δημιουργηθεί;” Εάν μπορεί να δημιουργήσει, αισθάνεται άνετα. Οι δημιουρ­γίες του μπορεί να διαφέρουν. Μπορεί να είναι δημιουργός αν­θρώπων, μπορεί να είναι δημιουργός μιας κοινωνίας, μπορεί να είναι δημιουργός ενός πίνακα, αλλά η δημιουργικότητα υπάρχει οπωσδήποτε. 

Αυτοί  είναι οι τρεις τύ­ποι λειτουργίας.

Πολλά πράγματα θα πρέπει να γίνουν κατανοητά.

Πρώτον, είπα ότι ο Βούδας και ο Νίτσε ανήκουν και οι δύο στον πρώτο τύπο - αλλά ο Βούδας ανήκει δικαίως και ο Νίτσε ψευδώς. Εάν ένας νοητικός τύπος αναπτυχθεί πραγματικά, τότε θα γίνει βούδας. Αλλά εάν πάρει λάθος μονοπάτι, εάν τρελαθεί και χάσει το νόημα, θα γίνει ένας Νίτσε, θα χάσει τον νου του. Μέσω της γνώσης δεν θα γίνει μια πραγματωμένη ψυχή, μέσω της γνώσης θα τρελαθεί. Μέσω της γνώσης δεν θα φτάσει σε βαθιά πίστη. Θα συνεχίζει να δημιουργεί αμφιβολίες, αμφιβολίες, αμφιβολίες, και εν τέλει, παγιδευμένος μέσα στις ίδιες του τις αμφιβολίες, απλώς θα παραφρονήσει. Ο Βούδας και ο Νίτσε ανήκουν και οι δύο στον ίδιο τύπο, αλλά είναι τα δύο άκρα. Ο Νίτσε μπορεί να γίνει ένας βούδας, και ο Βούδας μπορεί να γίνει ένας Νίτσε. Εάν ένας Βούδας βαδίσει λάθος, θα τρελαθεί. Εάν ένας Νίτσε βαδίσει σωστά, θα γί­νει μια πραγματωμένη ψυχή.

Σαν παράδειγμα του τόπου της αίσθησης, θα αναφέρω την Ινδή μυστικίστρια Μεέρα και τον Μαρκήσιο ντε Σαντ. Η Μεέρα ανή­κει στον σωστό τύπο αίσθησης. Εάν το αίσθημα πάει σωστά, ανα­πτύσσεται μέσα στην αγάπη του θεϊκού - αλλά εάν πάει στραβά, γίνεται σεξουαλική διαστροφή. Ο ντε Σαντ ανήκει στον ίδιο τύπο με τη Μεέρα, αλλά η αισθητική ενέργειά του ακολουθεί λάθος δρόμο, και μετά γίνεται απλώς ένας διεστραμμένος άνθρωπος, απλώς αφύσικα τρελός. Εάν ο τύπος του αισθήματος πάρει λάθος δρόμο, γίνεται σε­ξουαλικά διεστραμμένος. Εάν ο νοητικός τύπος κάνει λάθος, γί­νεται σκεπτικιστικά τρελός.

Και ο τρίτος τύπος δράσης: Ο Χίτλερ και ο Γκάντι ανήκουν και οι δύο στον τρίτο τύπο. Εάν πάρει καλό δρόμο, τότε έχουμε τον Γκάντι. Εάν πάει στραβά, έχουμε τον Χίτλερ. Και οι δύο ανήκουν στη δράση. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να κάνουν κάτι. Αλλά η πράξη μπορεί να είναι επίσης παράλογη, και ο Χίτλερ ήταν παράφρων. Έπραττε, αλλά η πράξη έγινε καταστροφική. Εάν ο δρα­στήριος τύπος τα πάει καλά, γίνεται δημιουργικός, εάν τα πάει λά­θος, γίνεται καταστροφικός.

Αυτοί είναι οι τρεις βασικοί, καθαροί τύποι. Αλλά για κανέναν δεν αποφασίζετε απλώς μόλις τον δείτε, πείθεστε ότι είναι κα­λός, κακός, αγαπητός, μη αγαπητός, και στη συνέχεια δημιουργείτε λογικά επιχειρήματα, στη συνέχεια προσπαθείτε να πείσετε τον εαυτό σας για τα αισθήματά σας: “Ναι, είχα δίκιο, είναι καλός, γι’ αυτούς και γι’ αυτούς τους λόγους. Το ήξερα από την αρχή και τώρα ανακαλύπτω ότι είχα δίκιο. Μίλησα και με άλλους. Τώρα μπορώ να πω ότι είναι καλός”. Αλλά το συμπέρασμα ότι “είναι καλός” έρ­χεται πρώτο.

Έτσι, με έναν τύπο του αισθήματος ο συλλογισμός της λογικής απλώς λειτουργεί αντίστροφα. Το συμπέρασμα έρχεται πρώτο και η διαδικασία ακολουθεί. Με τον τύπο της λογικής, το συμπέρασμα ποτέ δεν έρχεται πρώτο. Πρώτα έρχεται η διαδικασία, και ύστερα το συμπέρασμα.

Επομένως, ανακαλύψτε τον εαυτό σας. Ποιός είναι ο τρόπος που αποφασίζετε για τα πράγματα; Με τον τύπο της δράσης, πρώ­τα έρχεται η δράση. Αποφασίζει να δράσει στη στιγμή, και μετά αρχίζει να αισθάνεται, και στο τέλος δημιουργεί λογικά επιχειρή­ματα.

Σας είπα ότι ο Γκάντι είναι τύπος της δράσης. Πρώτα αποφα­σίζει· γι’ αυτό θα πει, “Δεν είναι δική μου απόφαση, ο Θεός απο­φάσισε μέσα μου”. Η δράση έρχεται μέσα του τόσο άμεσα, χωρίς καμία διαδικασία, κι έτσι, πώς μπορεί να πει, “Αποφάσισα”; Ο τύπος της σκέψης θα λέει πάντα, “Αποφάσισα”. Ο τύπος του αι­σθήματος θα λέει πάντα, “Αισθάνομαι έτσι”. Αλλά ο τύπος της δράσης -ένας Μωάμεθ, ένας Γκάντι- θα λέει πάντοτε, “Ούτε αισθάνθηκα, ούτε σκέφτηκα. Αυτή η απόφαση ήρθε σ’ εμένα”. Από πού; Από πουθενά! Εάν δεν πιστεύει στον Θεό, τότε θα πει, “Από πουθενά! Αυτή η απόφαση αναδύθηκε μέσα μου. Δεν γνωρίζω από πού”.

Εάν πιστεύει στον Θεό, τότε ο Θεός είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις. Τότε ο Θεός αρχίζει τα πάντα, και ο Γκάντι συνε­χίζει να παίζει τον ρόλο του. Ο Γκάντι μπορεί να πει, ‘Έσφαλα, αλλά η απόφαση δεν ήταν δική μου”. Μπορεί να πει, “Μπορεί να μην την ακολούθησα σωστά, μπορεί να μην κατάλαβα σωστά το μήνυμα, μπορεί να μην προχώρησα όσο θα έπρεπε, αλλά η από­φαση ήταν του Θεού. Εγώ απλώς έπρεπε να συνταχθώ πίσω της, απλώς έπρεπε να ενδώσω και να ακολουθήσω”. Για τον Μωάμεθ, για τον Γκάντι, αυτός είναι ο τρόπος.

Είπα ότι ο Χίτλερ είναι λάθος τύπος, αλλά και αυτός μιλάει με τέτοιους όρους. Και αυτός λέει επίσης, “Δεν είναι ο Αδόλφος Χίτ­λερ αυτός που μιλάει, είναι το ίδιο το πνεύμα της ιστορίας. Είναι ολόκληρος ο νους της Άριας φυλής! Είναι ο φυλετικός νους που μιλάει μέσα από εμένα”. Και, πραγματικά, πολλοί από αυτούς που άκουγαν τον Χίτλερ αισθάνονταν πως όταν μιλούσε δεν ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ. Ήταν λες και ήταν απλώς ένας φορέας μιας με­γαλύτερης δύναμης.

Ο άνθρωπος της δράσης είναι πάντοτε έτσι. Επειδή δρα τόσο άμεσα, δεν μπορείτε να πείτε ότι αποφασίζει, ότι σκέφτεται, ότι αισθάνεται. Όχι, δρα! Και η δράση είναι τόσο αυθόρμητη, πώς θα μπορούσατε να φανταστείτε από πού προέρχεται η δράση; Έρχεται είτε από τον Θεό είτε από τον Διάβολο, πάντως έρχεται από κάπου αλλού. Και μετά και ο Χίτλερ και ο Γκάντι θ’ αρχίσουν και οι δύο να βρίσκουν επιχειρήματα γι’ αυτό· αλλά πρώτα θ’ αποφασίσουν.

Λοιπόν, αυτοί είναι οι τρεις τύποι. 

Εάν η δράση έρχεται σ’ εσάς πρώτα και ύστερα αισθάνεστε και ύστερα σκέφτεστε, τότε μπο­ρείτε να προσδιορίσετε το κυρίαρχο χαρακτηριστικό σας. Και ο προσδιορισμός αυτού του κυρίαρχου χαρακτηριστικού βοηθάει ιδιαίτερα, επειδή τότε μπορείτε να προχωρήσετε ευθεία· διαφο­ρετικά η εξέλιξή σας θα πηγαίνει συνέχεια ζιγκ-ζαγκ. Εάν δεν γνωρίζετε τι τύπος είστε, πηγαίνετε αναίτια σε διαστάσεις και κατευ­θύνσεις που δεν σας ταιριάζουν. Όταν γνωρίζετε τον τύπο σας, γνωρίζετε τι πρέπει να γίνει μ’ εσάς, πώς να το κάνετε, από πού να ξεκινήσετε.

Το πρώτο πράγμα είναι να σημειώσετε τι έρχεται πρώτο και τι δεύτερο. Και το δεύτερο μπορεί να φαίνεται πολύ παράξενο. Για παράδειγμα, ο τύπος της δράσης μπορεί να κάνει πολύ εύκολα το αντίθετο· δηλαδή, μπορεί να χαλαρώσει πολύ εύκολα. Η χαλαρότητα του Γκάντι ήταν εκπληκτική, μπορούσε να χαλαρώσει οπουδήποτε. Φαίνεται πολύ παράδοξο. Θα σκεφτόσουν ότι ένας τύπος της δράσης θα πρέπει να βρίσκεται σε ένταση και δεν θα χαλαρώ­νει ποτέ, αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Μόνο ένας τύπος της δράσης μπορεί να χαλαρώσει πολύ εύκολα. Ο τύπος της σκέψης δεν μπορεί να χαλαρώσει εύκολα, ο τύπος του αισθήματος είναι ακόμα πιο δύσκολο να χαλαρώσει, αλλά ένας τύπος της δράσης μπορεί να χαλαρώσει πολύ εύκολα.

Επομένως, το δεύτερο κριτήριο είναι ότι σε όποιον τύπο κι αν ανήκετε, μπορείτε να κινηθείτε πολύ εύκολα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Με άλλα λόγια, εάν μπορείτε να κινηθείτε προς το αντίθετο, είναι μια ένδειξη του κυρίαρχου τύπου σας. Εάν μπορείτε να χαλαρώσετε πολύ εύκολα, ανήκετε στον τύπο της δράσης. Εάν μπορείτε να εισέλθετε στη μη σκέψη, στην έλλειψη σκέψης πολύ εύκολα, τότε ανήκετε στον τύπο της σκέψης. Εάν μπορείτε να μπείτε εύκολα στην έλλειψη αισθήματος, ανήκετε στον τύπο του αισθήματος.

Αυτό φαίνεται παράξενο, επειδή συνήθως σκεφτόμαστε, ‘Ένας τύπος του αισθήματος - πώς μπορεί να μπει στο μη αίσθημα; Ένας τύπος της σκέψης, πώς μπορεί να μπει στην έλλειψη σκέψης; Ένας τύπος της δράσης, πώς μπορεί να μπει στη μη δράση;” Αλλά απλώς φαίνεται παράδοξο- δεν είναι. Είναι ένας από τους βασικούς νό­μους ότι τα αντίθετα πηγαίνουν μαζί, ότι τα δύο άκρα πηγαίνουν μαζί. Ακριβώς όπως το εκκρεμές ενός μεγάλου ρολογιού πηγαίνει από το ανώτατο σημείο αριστερά στο ανώτατο σημείο δεξιά. Και όταν έχει φτάσει το άκρο δεξιά, αρχίζει να κινείται προς τα αρι­στερά. Όταν πηγαίνει δεξιά, συσσωρεύει ροπή για να πάει αριστε­ρά. Όταν πηγαίνει αριστερά, ετοιμάζεται να πάει δεξιά. Επομένως το αντίθετο είναι εύκολο.

Να θυμάστε πως εάν μπορείτε να χαλαρώσετε εύκολα, ανήκετε στον τύπο της δράσης. Εάν μπορείτε να διαλογιστείτε εύκολα, ανήκετε στον τύπο της σκέψης. Γι’ αυτό ένας Βούδας μπορεί να μπει τόσο εύκολα σε διαλογισμό, και γι’ αυτό ο Γκάντι μπορεί να χαλαρώσει τόσο εύκολα. Όποτε έβρισκε χρόνο, ο Γκάντι κοιμόταν. Ο ύπνος του ερχόταν πολύ εύκολα.

Ένας Βούδας μπορεί να μπει σε κατάσταση μη σκέψης, ένας Σωκράτης μπορεί να μπει στη μη σκέψη, πολύ εύκολα. Αρχικά, φαίνεται παράξενο. Ένα πρόσωπο που μπορεί να σκεφτεί τόσο πολύ, πώς μπορεί απλώς να διαλύσει τη σκέψη; Πώς μπορεί απλώς να μπει στην έλλειψη σκέψης; Το όλο μήνυμα του Βούδα είναι αυ­τό της μη σκέψης, και εκείνος ήταν ένας τύπος της σκέψης. Είχε σκεφθεί τόσο πολύ, πραγματικά, που εξακολουθεί να είναι σύγ­χρονος. Είκοσι πέντε αιώνες έχουν περάσει, αλλά ο Βούδας εξα­κολουθεί να συμβαδίζει με τον σύγχρονο νου. Κανείς άλλος δεν βρίσκεται τόσο κοντά στον σύγχρονο νου όσο ο Βούδας. 

Ακόμη και ένας στοχαστής της εποχής μας δεν μπορεί να πει ότι ο Βούδας είναι ξεπερασμένος. Είχε σκεφτεί πάρα πολύ, αιώνες μπροστά από την εποχή του, και εξακολουθεί να βρίσκει απήχηση. Έτσι όπου υπάρχει ένας στοχαστής, ο Βούδας θα έχει απήχηση σ’ αυτόν, επει­δή είναι ο καθαρότερος τύπος. Αλλά το μήνυμά του είναι “Μπείτε στην κατάσταση της μη σκέψης”. Αυτοί που σκέφτονταν πολύ βα­θιά πάντοτε συμβούλευαν τη μετάβαση στη μη σκέψη.

Και ο τύπος του αισθήματος μπορεί να περάσει στο μη αίσθη­μα. Για παράδειγμα, η Μεέρα είναι ένας τύπος του αισθήματος, ο Χαϊτάνγια είναι ένας τύπος του αισθήματος. Το αίσθημά τους είναι τόσο ευρύ που δεν μπορούν να συνεχίσουν ν’ αγαπούν απλώς με­ρικά πρόσωπα ή μερικά πράγματα. Θα πρέπει ν’ αγαπούν ολόκληρο τον κόσμο. Αυτός είναι ο τύπος τους. Δεν μπορούν να ικανο­ποιηθούν με την περιορισμένη αγάπη. Η αγάπη θα πρέπει να είναι απεριόριστη· θα πρέπει να απλώνεται στο άπειρο.

Έτσι το δεύτερο κριτήριο για ν’ αποφασίσετε είναι το εάν μπο­ρείτε να προχωρήσετε στο αντίθετο. Να δείτε ποιά είναι η αρχή, και μετά εάν η κίνηση προχωρά προς το αντίθετο. Αυτά είναι τα δυο φαινόμενα. Και αναζητήστε μέσα στον εαυτό σας διαρκώς.

Για είκοσι μία ημέρες, σημειώστε συνέχεια αυτά τα δύο πράγματα. Πρώτον, πώς αντιδράτε σε μια κατάσταση -ποιά είναι η αρχή, ο σπόρος, η αφετηρία- και μετά σε ποιό αντίθετο μπορείτε να προ­χωρήσετε εύκολα. Στη μη σκέψη; Στο μη αίσθημα; Στη μη δράση; Και μέσα σε εικοσιτέσσερις ημέρες θα καταλήξετε στην κατα­νόηση του τύπου σας - του κυρίαρχου, φυσικά.

Οι άλλοι δύο θα υπάρχουν σαν σκιές, επειδή καθαροί τύποι δεν υπάρχουν ποτέ. Δεν μπορούν να υπάρχουν. Και οι τρεις βρίσκονται μέσα σας- αλλά μόνο ένας είναι πιο σημαντικός από τους άλλους. Και μόλις μάθετε τον τύπο στον οποίο ανήκετε, το μονοπάτι σας γίνεται πιο εύκολο και ομαλό. Τότε δεν θα καταναλώνετε την ενέργειά σας. Τότε δεν θα διασκορπίζετε την ενέργειά σας αναίτια σε μονοπάτια που δεν σας ανήκουν. Διαφορετικά, μπορείτε να συνεχίσετε να κάνετε πολλά πράγ­ματα, και θα δημιουργείτε μόνο σύγχυση, θα δημιουργείτε μόνο διάσπαση. Ακόμη και η αποτυχία σύμφωνα με τη φύση σας είναι καλή, επειδή ακόμα και αυτή η αποτυχία θα σας εμπλουτίσει. Θα ωριμάσετε μέσα από αυτήν, θα γνωρίσετε πολλά μέσα από αυτήν, θα γίνετε περισσότερα μέσα από αυτήν. Έτσι, ακόμη και η απο­τυχία είναι καλή εάν γίνεται σύμφωνα με τον δικό σας τύπο.

Βρείτε σε ποιόν τύπο ανήκετε ή ποιός τύπος είναι κυρίαρχος. Στη συνέχεια, ανάλογα με αυτόν τον τύπο, αρχίστε να εργάζεστε. Τότε το έργο θα είναι εύκολο.

OSHO

Συναισθηματική Ευδαιμονία