Καθημερινή προσευχή στα χείλη.
Αποφυγής σκήνωμα στον ευκαιριακό μόχθο
του δήθεν Υπάρχω.
Κατακρεουργημένη ικανότητα επιλογής
μιας αχρωμάτιστης ζωής.
Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτον
Κι από μένα, κι από μένα…
Κι από μένα…
Είναι πολλοί οι γητευτές
του παραχωρητηρίου του «αναλαμβάνω»
Κι άλλοι τόσοι οι λάτρεις του μοιραίου
«δεν προσπαθώ».
Ανέραστοι εραστές του φόβου για συμμετοχή.
Συμμετοχή γενικώς στη ζωή.
Αναπνέω
Αναγνωρίζω
Αποδέχομαι
Αλλάζω
Α... Α… Α…
Α…
Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτον
Εκκωφαντική σιωπή σμιλεύει το χρόνο.
Σφραγίζω τα χείλη για να μην παρασυρθώ
στην ευκολία του:Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτον
Κλείνω τις τρύπες του μυαλού
για να μην γίνω Αρνητής της ωρίμανσης.
Της γενναιοδωρίας που προσφέρει η εμπειρία.
Της άγριας χαράς των τολμώ, μπορώ, θέλω, υπάρχω.
Θέλω να στραγγίξω όλες τις γεύσεις
από το ποτήρι μου σταγόνα σταγόνα.
Θέλω να επιτρέψω στις μυρωδιές τους
να βάλουν φτερά στα πόδια μου
και να αναδυθώ στην καρδιά του Αιώνιου
κρατώντας το μήλο
Τότε το ξέρω, το νιώθω
Εκείνος
θα μου χαμογελάσει καλωσορίζοντας με.
namaste
despoina palamari
