Έχεις νιώσει πως είναι να είσαι εγκλωβισμένος σε μια σχέση φιλική ή συντροφική από την οποία εσύ θες να γλιτώσεις αλλά παραμένεις εκεί προσκολλημένος;
Έχεις νιώσει πως είναι ο καθένας γύρω σου να είναι ικανοποιημένος από εσένα γιατί παίρνει ότι χρειάζεται, κι εσύ… εσύ να νιώθεις ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν το τι θες εσύ, το πως νιώθεις εσύ;
Να νιώθεις ότι τα μάτια τους σε κοιτάνε χωρίς να σε κοιτάνε… ότι δεν βλέπουν τις ανάγκες σου, δεν ακούν τη φωνή σου παρά μόνο τη φωνή μέσα στο κεφάλι τους που ουρλιάζει ναρκισσιστικά εγώ, εγώ, εγώ…
Και είτε αυτό το εγώ λέει: “εγώ ξέρω, αυτό θα κάνεις”… είτε “βλέπεις τη δική μου δυστυχία”… είτε “ναι αλλά ο δικός μου ο πόνος”… είτε “άστα αυτά τώρα, δεν είναι της παρούσης”… ότι και να λέει παραμένει ένα μεγάλο τεράστιο ΕΓΩ και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να σε ακούσει, να σε δει, να σε νιώσει…
Πες μου πόσες φορές έχεις νιώσει αόρατος και αντί να οριοθετηθείς, αντί να δεις ποιος είσαι και τι αξίζεις κάθισε εκεί, εκλιπαρώντας την αναγνώριση, παίρνοντας ψίχουλα, δίνοντας αξία σε ανθρώπους αδιάφορους, εγωιστές, που δεν ξέρουν ποιοι είναι, που δεν αναγνωρίζουν τις ατέλειες τους και που προσπαθούν να σε κρατάνε “χαμηλά” υποδεικνύοντας το ποιος είσαι σύμφωνα με το πώς τους συμφέρει και τους εξυπηρετεί. Επισημαίνοντας συνέχεια τα ελαττώματά σου χωρίς να αναγνωρίζουν κανένα ταλέντο σου… Κι όλο αυτό γιατί η αδυναμία σου τροφοδοτεί τη δική τους δύναμη και φουσκώνει το εγώ τους…
Πότε επιτέλους θα σπάσεις το συμβόλαιο με την αορατότητα και θα αρχίσεις να σε “κυττάς” και να μην αποφεύγεις τη ματιά σου; Πότε επιτέλους θα σταματήσεις να δικαιολογείς τους άλλους, εσένα; Πότε θα αναλάβεις την ευθύνη σου;
Γιατί ότι συμβαίνει στη ζωή σου δεν στο έκαναν οι άλλοι, εσύ επέτρεψες να συμβεί με τη δειλία σου να σε αντικρίσεις.
Ψάχνοντας να βρεις τρόπους να αποφύγεις να δεις εσένα, ονόμαζεις τη μοναξιά σου ελευθερία και τη δυστυχία σου διασκέδαση και ξεγελιέσαι με λίγα τσιγάρα, λίγα ποτά και μερικές άδειες κουβέντες πιστεύοντας ότι έχεις ανθρώπους δίπλα σου…
Ψάχνοντας να βρεις τρόπους να αποφύγεις να ακούσεις αυτή τη φωνή που ουρλιάζει μέσα σου “δεν αντέχω άλλο” κρεμιέσαι πάνω σε καταστάσεις και ανθρώπους που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να σε ζορίζουν για να σε φτάσουν στα όρια της ανοχής σου ώστε κάποια στιγμή να σπάσεις μια για πάντα το καλούπι του καλού παιδιού και να αρχίσεις να γίνεσαι ο εαυτός σου.
Άραγε, τι είναι χειρότερο, να είσαι μόνος μέσα σε ένα μισοφωτισμένο δωμάτιο χωρίς πολυτέλειες όπου δεν ξέρεις τι μπορεί να έρθει να σε συναντήσει ή να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που μιλάνε, γελάνε, χειροκροτάνε… κι εσένα… εσένα σε λούζει κρύος ιδρώτας, νιώθεις τα πόδια σου να τρέμουν, ακούς εκκωφαντικά τα λόγια και τα χαχανητά τους και το μόνο που πραγματικά χρειάζεσαι εκείνη την στιγμή είναι μια αγκαλιά, ένα χέρι να σε αγγίξει και να σου πει με το άγγιγμά του “είμαι εδώ, για σένα”, και για άλλη μια φορά να προσπερνάς ότι νιώθεις, να προσπερνάς εσένα και να γίνεσαι ένας “καραγκιόζης”, μια καρικατούρα στο θέατρο σκιών της ζωής που εκλιπαρεί για ψίχουλα.
Και μην πιάνεσαι από την παραπάνω περιγραφή για να δώσεις ακόμα μια δικαιολογία στον εαυτό σου λέγοντας ότι αυτό αφορά κάποιον άλλον. Αυτό αφορά εμένα, εσένα… αφορά όλους εμάς που ακόμα κυκλοφορούμε με το προσωπείο του καλού παιδιού και περιμένουμε…
Γιατί αργά η γρήγορα η βαπτισμένη ελευθερία θα αρχίσει να σε πνίγει και η καμουφλαρισμένη διασκέδαση να σε τρελαίνει, επειδή η ψυχή σου άλλα ζητά, άλλα χρειάζεται κι αν δεν μάθεις με τον εύκολο τρόπο… Θα μάθεις έτσι κι αλλιώς!!!
namaste
despoina palamari
