Καταπιεσμένα συναισθήματα: Άγγελοι ή Δαίμονες;

Κανένας μας δεν έχει ζήσει μια ζωή εύκολη και ασυννέφιαστη. Όλοι έχουμε περάσει μέσα από δύσκολες καταστάσεις που μας έχουν πληγώσει και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν περιορίσει την ανοιχτοσύνη μας στη Ζωή, στον Έρωτα και στην Αγάπη.

Όμως οι περισσότεροι από εμάς όλα τα συναισθήματα που προέρχονται από δυσάρεστες αναμνήσεις, από παλιές πληγές τα έχουμε καταχωνιάσει στα υπόγεια της ύπαρξής μας νομίζοντας ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς να πονάμε. Όμως αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα μας και λειτουργούν με έναν μη συνειδητό τρόπο. Θαμμένα και κλειδαμπαρωμένα εκεί, στα  σκοτεινά μας υπόγεια, γίνονται οι "σκιές" μας και ακολουθούν το κάθε μας βήμα. Επηρεάζουν τις σκέψεις μας, τις πράξεις μας και τις επαφές μας με τους άλλους ανθρώπους  προβάλλοντας πάνω τους τις "αδυναμίες" μας.


Με την πάροδο του χρόνου αυτές οι σκιές δυναμώνουν, γίνονται οι εσωτερικοί μας δαίμονες και έρχονται προς την επιφάνεια σαν πανίσχυρα συναισθήματα όπως η θλίψη, η οργή, το μίσος, ο θυμός, η απόρριψη, οι ενοχές, ο φόβος … Ο μόνος λόγος που μας αποκαλύπτονται είναι γιατί μας καλούν να μπούμε μέσα μας, να συναντήσουμε το πληγωμένο μέρος του εαυτού μας, να το αγκαλιάσουμε και να το θεραπεύσουμε. Να συναντήσουμε την αλήθεια που κρατάνε κρυμμένη μετασχηματίζοντας τη Σκιά σε Φως. 

Οι εσωτερικοί μας δαίμονες θέλουν απεγνωσμένα να μας μεταφέρουν την αλήθεια τους ώστε να απελευθερωθούν και μόνο τότε η κρυμμένη, η απωθημένη μας δύναμη, που θάψαμε κι εκείνη μαζί τους στα υπόγεια της ύπαρξης μας, θα ξαναγίνει δική μας. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο όταν τους αποδεχτούμε σαν κομμάτι του εαυτού μας. Άλλωστε μην ξεχνάμε οτι οι δαίμονες είναι άγγελοι σε εξορία και αν τους αγκαλιάσουμε, αν τους δώσουμε την αγάπη μας τότε μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι, οι ισχυρότεροι σύμμαχοι μας και να μας ανοίξουν την πόρτα της Σοφίας οδηγώντας μας στην Ελευθερία.  

Osho: «Αν δεν μπορείς ν΄ αγγίξεις τον ίδιο τον πυθμένα της κόλασης, ποτέ δεν θα γνωρίσεις τι είναι παράδεισος. Γι΄ αυτό υπάρχει η κόλαση, για να καθαρίσει, να καταστρέψει εσένα κι όλα όσα δεν είναι αναγκαία, για να μπορεί ν΄ ανθίσει ο παράδεισος μέσα σου. Είναι παράδοξο. Φαίνεται παράδοξο. Το λουλούδι όμως του παράδεισου ανθίζει μέσα στην κόλαση.» 

                                                                                         

Διαλογιστική άσκηση  "Μιλώντας με τον Πόνο"

από το βιβλίο της Δέσποινας Παλαμάρη  

     "το φιλί της πεταλούδας" 

Ξάπλωσε όσο πιο αναπαυτικά και ζεστά γίνεται και συγκεντρώσου στην αναπνοή σου, στον τρόπο με τον οποίο εισπνέει και εκπνέει το σώμα σου. Στη συνέχεια οραματίσου ότι στέλνεις την αναπνοή σου πρώτα στην καρδιά, μετά στην κοιλιά και μετά σε όλο το σώμα.

Αν υπάρχει κάποιο μέρος του σώματος που νιώθεις ότι τραβά την προσοχή σου ή που έχει ένταση ή πόνο, συγκεντρώσου σε αυτή την περιοχή και μαζί με την προσοχή σου στείλε αγάπη και αποδοχή.

Είναι καλύτερα να αποδεχτείς την κατάσταση του πόνου που υπάρχει και να μην αντιδράσεις θέλοντας για άλλη μια φορά να ελέγξεις τα πράγματα. Αποδέξου ότι υπάρχει πόνος και ότι πίσω από αυτόν κρύβεται μια ιστορία που τον δημιουργεί. Κάτι που επηρεάζει αυτή την περιοχή. Ρώτησε εκείνο το μέρος του σώματος που πονά, τι είναι αυτό που του δημιουργεί τον πόνο.

Στην αρχή ίσως σε επηρεάσει το μυαλό σου και αμφισβητήσει όλη αυτή τη διαδικασία. Μην εγκαταλείψεις γρήγορα την προσπάθεια. Επέμεινε και θα εκπλαγείς με τις άμεσες και ξεκάθαρες απαντήσεις που μπορεί να σου δώσει το σώμα σου.

Σε αυτή την άσκηση μπορεί να σε βοηθήσει να μπεις πιο βαθιά στο σώμα, αν ξαπλώσεις πάνω σε “μπαλάκια”

Οδηγίες: Παίρνεις δυο μπαλάκια του τένις, χρησιμοποιημένα για να είναι μαλακά και τα βάζεις μέσα σε μια κάλτσα. Κλείνεις την κάλτσα δένοντας έναν κόμπο πολύ κοντά στα μπαλάκια και φροντίζοντας αυτά να βρίσκονται σε επαφή μεταξύ τους. Τα μπαλάκια τα χρησιμοποιούμε γιατί μας βάζουν, με τεχνικό βέβαια τρόπο, σε κατάσταση αυτοθεραπείας. Αντικαθιστούν μια τεχνική της νέο-κρανιοϊερής θεραπείας που λέγεται CV4. Αφορά την εκροή του εγκεφαλονωτιαίου υγρού μέσα στο κλειστό εγκεφαλονωτιαίο σύστημα και οδηγεί το σώμα σε still point (still point: κατάσταση αυτοθεραπείας)

Ξαπλώνεις, κατά προτίμηση στο πάτωμα ή σε στρώμα αρκετά σκληρό και ψάχνεις να βρεις το σωστό μέρος, πίσω στο κεφάλι, όπου θα τοποθετήσεις την κάλτσα με τα μπαλάκια. Βάζεις το χέρι πίσω στον αυχένα και σέρνοντάς το προς την κορυφή του κεφαλιού βρίσκεις εκείνο το σημείο που προεξέχει περισσότερο πάνω από τον αυχένα. Ένα με δυο πόντους, πάνω από αυτό το σημείο, τοποθετείς τα μπαλάκια κατά μήκος του κεφαλιού (οριζόντια). Αν τα βάλεις σωστά, δεν γλιστράνε και παραμένουν σταθερά και ακίνητα.

namaste

despoina palamari