Παλιά, το παραδέχομαι. Ημουν πολύ πιο τακτική...
Μεγαλώνοντας κουράστηκα, βαρέθηκα, απαξίωσα ίσως την αξία της στημένης, τακτοποιημένης, καλοβαλμένης ζωής κι αυτό είχε αντίκτυπο και στα συρτάρια μου...
Ένα βράδυ λοιπόν τ' άδειασα με λύσσα...
Κι όλα τα καλοδιπλωμένα πρέπει μου, τα κολλαρισμένα λόγια μου βρεθήκανε κουβάρι στο πάτωμα...
Μαζί με τα χρόνια που έχασα τακτοποιώντας τα....
Κι έβαλα μες το πρώτο συρτάρι όλο τον ουρανό που έσκασε μπρος τα μάτια μου...
Στο δεύτερο ολάκερη τη θάλασσα που με πλημμύρισε...
Στο τρίτο όλα τα σύννεφα που με ταξίδεψαν....
Έψαξα πού να βάλω τις σκέψεις μου...
Μα δεν βρήκα άλλο συρτάρι....
Χαμογέλασα κρυφά, το χάρηκα...
Το μυαλό μου μόνιμα αλητεύει μα έχω μια καλή δικαιολογία...
Δεν βρήκα συρτάρι να το κλείσω...
