Θα ήθελα αυτά τα λίγα λόγια να μπορούσα να τα πω σε 'κείνη αλλά αυτό είναι αδύνατον τώρα πια…
Τα αφήνω όμως να ξεχειλίσουν μέσα από την καρδιά μου για να τα ακούσεις εσύ…
Εσύ, που νιώθεις την ενέργεια σου να αδειάζει από μέσα σου και τη ζωτική σου δύναμη να σε εγκαταλείπει… όπως πιστεύεις ότι έκαναν κι όλοι οι άλλοι…
Εσύ, που δολοφόνησες τη χαρά σου και επίτρεψες στη δυστυχία και στο φόβο να κυριαρχήσει στη ζωή σου…
Εσύ, που βιώνεις την μοναξιά ακούγοντας τις πένθιμες τυμπανοκρουσίες του θανάτου…
Εσύ, που έκλεισες τις πόρτες και τα παράθυρα στη ζωή όπως τα έκλεισες και στους ανθρώπους που είναι κοντά σου γιατί νομίζεις ότι δεν σε αγαπούν, ότι δεν σε καταλαβαίνουν και ότι σε πιέζουν να κάνεις τα πράγματα όπως εκείνοι θέλουν…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ!!!!
ΔΩΣΕ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ…
ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΙΔΙΚΟ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ…
ΠΗΓΑΙΝΕ ΟΜΩΣ…
Μην αφήνεις τη δυστυχία να σε σκεπάζει με τα μαύρα φτερά της…
Μην αφήνεις τις ανάσες σου να κονταίνουν προσφέροντας τις στιγμές σου στο φόβο και στην ανημπόρια…
Μην αφήνεις την μαυρίλα του παρελθόντος να χρωματίζει θλιβερά το μέλλον σου…
ΕΠΙΤΡΕΨΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΝΤΙΝΟΥΣ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΣΕ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΝ…
ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΙΔΙΚΟ…
ΑΝΑΣΑΝΕ… ΜΙΛΑ… ΕΚΦΡΑΣΟΥ… ΚΙΝΗΣΟΥ…
ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ…
Όπως είναι για ΚΕΙΝΗ… όπως είναι για ΜΑΣ…
Κι αν νιώθεις ότι κάπου έχουμε φταίξει, σου ζητάω συγγνώμη εκ μέρους όλων μας…
Συγχώρεσε με που δεν σε κατάλαβα…
Συγχώρεσε με που δεν σε αγκάλιασα…
Συγχώρεσε με που δεν σε έσπρωξα να βγεις από τις φυλακές του μυαλού σου…
Συγχώρεσε με κι άφησε με να σε αγκαλιάσω… ξανά…
Πριν να είναι αργά…
namaste
despoina palamari
