Ναι! Kαι οι Άντρες κλαίνε…

Μην κάθεσαι άκαμπτος, σκληρός… μην ακούς τι σου λένε… 

Ναι! Kαι οι Άντρες κλαίνε… και κλαίνε πολύ… κλαίνε δυνατά… βγάζουν όλο το πόνο και την πίκρα από μέσα τους… 
Xωρίς ντροπή, χωρίς έλεγχο, χωρίς να τους νοιάζει ποιος τους βλέπει και τι γνώμη θα σχηματίσει γι’ αυτούς… 
Γιατί τα δάκρυά τους, δεν είναι κροκοδείλια αλλά δάκρυα ψυχής. Και κανείς αληθινός άντρας, αληθινός άνθρωπος δεν ντρέπεται για την ψυχή του. 


Δεν ντρέπεται γι’ αυτό που νιώθει ούτε το φοβάται. Αφήνεται να το ζήσει, να το απελευθερώσει, για να βγει εκεί έξω, στη ζωή, πιο δυνατός πιο ολόκληρος πιο κοντά στον εαυτό του και στην αλήθεια του. 

Μην ακούς τι λένε. Σε θέλουν άνθρωπο μισό, διαμελισμένο για να μπορούν να σε ελέγξουν. Αποκομμένο από την πραγματική σου δύναμη, την ευαισθησία. Η ευαισθησία ποτέ δεν ήταν αδυναμία. Αδυναμία είναι να θωρακίζεσαι, να αμπαρώνεις τα δάκρυα σου, να μαρμαρώνεις τα συναισθήματα σου…

Μην ακούς τι λένε κι έλα δω. Κοίταξέ με βαθιά στα ματιά… μπες μέσα στην αγκαλιά μου και κλάψε. Κλάψε όσο θες… όσο γουστάρεις… κλάψε για όλα αυτά που σε πόνεσαν, για όλα όσα  νόμισες ότι σε καταστρέψανε… κλάψε για την πίκρα, την αδικία, την προδοσία που συνάντησες… κλάψε για όλα τα ματωμένα σ’ αγαπώ που άκουσες αλλά και για κείνα που βγήκαν αιματοβαμμένα απ’ τα χείλη σου…

Και συνέχισε να είσαι στην αγκαλιά μου όσο το χρειάζεσαι και μετά αποσύρσου, απομονώσου μέσα στο κουκούλι της σιωπής κι άφησε την αγάπη σου να σε πλημμυρίσει… Κι εκεί μέσα στη σιωπή, μέσα στην ησυχία νιώσε όλη αυτή τη δύναμη να αναγεννιέται μέσα σου…

Ένας καινούργιος άνθρωπος… αναγεννημένος από τις στάχτες του…. αναγεννημένος από τα δάκρυά του… δυνατός… ολόκληρος… πανέμορφος…

Και μετά έλα… έλα και πάρε με αγκαλιά κι άσε με να σου δείξω και τη δική μου αλήθεια… γιατί τώρα μπορείς να με “δεις” … μπορείς  να με “ακούσεις”… 

namaste

despoina palamari