Μη φοβάσαι τις βροντές, μου έλεγε η γιαγιά μου, είναι ο Θεός, που σέρνει τα μπαούλα του εκεί ψηλά στον ουρανό…
Είναι γεμάτα πανέμορφα μωρά κι όταν έρθει η κατάλληλη ώρα θα τα κατεβάσει κάτω στο παζάρι, μέσα σε χρωματιστά καλάθια. Τότε η μαμά σου, θα πάει να διαλέξει το πιο όμορφο για να το φέρει σε σένα. Θα είναι το αδελφάκι σου…
Κι εγώ, από τότε, όταν άστραφτε κοιτούσα ψηλά, μήπως και δω το Θεό να σέρνει τα μπαούλα του…
Τα χρόνια έχουν περάσει κι ακόμα κοιτώ ψηλά…
Όταν με ζώνουν τα μαύρα σύννεφα της ζωής, όταν αρχίζουν τα αστραπόβροντα δεν πανικοβάλλομαι, δεν βαρυγκωμώ γιατί ξέρω…
Είναι ο Θεός που σέρνει τα μπαούλα του γεμάτα με νέες ευκαιρίες για μένα. Απλά περιμένει να προετοιμαστεί το έδαφος μέσα στο μυαλό μου, να ωριμάσουν τα συναισθήματα μέσα στην κοιλιά μου για να είμαι έτοιμη να τις δω και να τις δεχτώ με μαλακωμένη και ανοικτή καρδιά…
Όταν με ζώνουν τα αστραπόβροντα της ζωής ένα αδιόρατο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου γιατί ξέρω ότι κι αυτό θα περάσει όπως τόσα και τόσα άλλα. Και στο τέλος θα βρεθώ στο φως πιο δυνατή, πιο μεστή, πιο ρέουσα, ευγνωμονώντας τις ευκαιρίες, τα δώρα της Ζωής μου…
namaste
despoina palamari
