"Αν θες να αλλάξεις τον κόσμο άλλαξε τα μάτια που τον κοιτάζουν…"
Κι ο κόσμος δεν αλλάζει όταν στην βία ανταποκρίνεσαι με βία ή όταν επιβραβεύεις όποιους ανταποκρίνονται με βία σε οτιδήποτε δεν τους αρέσει. Και δεν είσαι λιγότερο υπεύθυνος επειδή δεν πατάς την σκανδάλη ή δεν πυροδοτείς το φιτίλι…
Κάθε φράση όπως "καλά του έκανε" ή "καλά να πάθει" ή "άξιζε χειρότερα", δεν σκορπά δηλητήριο μόνο γύρω μας αλλά και μέσα μας. Μας βγάζει από τον κόσμο της αγάπης και μας οδηγεί στην σκοτεινιά. Μας κάνει εμάς τους ίδιους δολοφόνους της Αθωότητας και βιαστές της Ανθρωπιάς μας…
Η βία γεννά βία και το μίσος δηλητηριάζει τις σκέψεις μας, το μυαλό μας. Μας απομακρύνει από την καρδιά μας. Και δυστυχώς δεν σταματά εκεί. Μας κάνει να δηλητηριάζουμε με τη σειρά μας και τους γύρω μας... τα παιδιά μας…
Μας κάνει να τα μπολιάζουμε με τους δικούς μας φόβους, τη δίκη μας αρνητικότητα, την δίκη μας ανισορροπία επειδή γινόμαστε τόσο εγωιστές που νομίζουμε ότι έχουμε δίκιο. Ότι μόνο εμείς ξέρουμε ποιο είναι το σωστό και είναι καλό, κι αυτά από πολύ μικρά, να μάθουν να μην είναι συμπονετικά με κανέναν. Εκτός από εμάς, τους γονείς τους, τους δασκάλους τους…
Πως είναι δυνατόν αναρωτιέμαι ένα πλάσμα ευνουχισμένο και εκπαιδευμένο στη μη συμπόνια να είναι συμπονετικό με κάποιον ακόμα κι αν είναι αυτός ο γονιός του, ο αδελφός του, ο φίλος του… μπορεί να σταθεί δίπλα σου από υποχρέωση ή επειδή του έχεις φορτώσει με κάποιο τρόπο την ευθύνη σου αλλά ποτέ από συμπόνια…
Εδώ έχουμε καταντήσει. Να δηλητηριάζουμε τα παιδιά μας και να τα κάνουμε μελλοντικούς τρομοκράτες, δολοφόνους και βιαστές. Τα αναγκάζουμε πριν ακόμα φτάσουν να κάνουν μια τρομοκρατική ενέργεια να δολοφονούν τα όνειρά τους και να βιάζουν πολλάκις την ψυχή τους…
Και μην νομίζεις ότι εσύ που κάθεσαι αποστασιοποιημένος στον καναπέ σου δεν έχεις καμιά ευθύνη για ότι διαδραματίζεται γύρω σου. Είτε είναι στην Ελλάδα είτε είναι στην Αγγλία είτε είναι στην Ασία, οπουδήποτε στον κόσμο… οι σκέψεις σου, οι πεποιθήσεις σου, οι πράξεις σου, ακόμα και οι αδιαφορία σου φορτίζει το νέφος της αρνητικότητας, της βίας και της εκμετάλλευσης που μας περιβάλλει.
"Αυτοί έχουν τα όπλα κι εμείς έχουμε τα λουλούδια", είπε ένας τετράχρονος πριν λίγους μήνες στην Γαλλία. Πολλοί τότε συγκινήθηκαν γιατί με κάποιο τρόπο αυτά τα λόγια άγγιξαν την καρδιά τους και έβγαλαν από το λήθαργο για λίγο την αθωότητά τους... Λίγοι όμως κατανόησαν.
Και δεν λέω να συγχωρέσεις την κάθε "τρομοκρατική" πράξη ούτε να βγεις στους δρόμους φωνάζοντας για τους πραγματικούς τρομοκράτες. Αυτό που λέω είναι πολύ απλό και πολύ ανθρώπινο και αντί να χαμηλώσει τους ουρανούς μας για να νιώθουμε μεγάλοι, θα ανεβάσει εμάς σε αυτούς ώστε να μεγαλώσουμε πραγματικά.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο καθένας μας είναι να προσεγγίσει με συμπόνια την όποια ψυχή εμπλέκεται με τον ένα ή τον άλλον τρόπο με τα βίαια γεγονότα που εξελίσσονται γύρω μας είτε είναι θύτες είτε είναι θύματα και να στείλει αγάπη και φως μέσα από την καρδιά του.
Να διώξει το σκοτάδι ανάβοντας το φως της αγάπης…
Τα τελευταία λόγια του ΧΡΙΣΤΟΥ πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου: ΠΑΤΕΡΑ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΤΟΥΣ, ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ…
Ήταν η ύψιστη διδασκαλία Του…
Υπάρχει και μια ιστορία που περιγράφει το μεγαλείο της ψυχής ενός μεγάλου στρατηγού και πολεμιστή, του Κολοκοτρώνη.
Πάει ένα μεσημέρι στο σπίτι του ο Κολοκοτρώνης και λέει στη γριά μάνα του:
-Μάνα αύριο έχουμε τραπεζώματα… κάλεσα να έρθει ο τάδε και ο τάδε…
-Μα τι λες γυιέ μου, φωνάζει η μάνα, αυτοί σκότωσαν το παιδί μας (τον γυιο του Κολοκοτρώνη). Η ψυχή του παιδιού μας δεν θα έχει ησυχία μέσα στον τάφο.
-Αντίθετα μάνα, λέει ο Κολοκοτρώνης, δεν υπάρχει μεγαλύτερο συγχώριο για την ψυχή του παιδιού μας από το να συγχωρέσουμε τους εχθρούς του…
Οι μεγαλύτεροι εγκληματίες στη γη υπήρξαν παιδιά γεμάτα αθωότητα και αγάπη. Άλλωστε δεν υπάρχει πλάσμα σε αυτόν τον κόσμο, τη στιγμή που γεννιέται να μην είναι γεμάτο αγάπη και φως… Αυτά τα παιδιά οδηγήθηκαν να γίνουν εγκληματίες και να σπέρνουν τα σκοτάδια γύρω μας. Οδηγήθηκαν από κάποιους σαν και μας να σκοτεινιάσουν την ίδια τους την ψυχή…
Στέλνοντας αγάπη και φως στην ψυχή τους φωτίζεις την σκοτεινιά μέσα Σου… οδηγείς την δική Σου Ψυχή στο Φως…
Κατανοώ ότι δεν είναι εύκολο να το αποδεχτείς. Όμως να θυμάσαι ότι αυτός ο κόσμος είναι χτισμένος από διαφορετικές αλήθειες. Ανάλογα με τα βιώματα που έχουμε, το πόσο έχουμε περπατήσει στο εσωτερικό μονοπάτι για να συναντήσουμε τον Εαυτό μας, το πόσο έχουμε μάθει να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των σκέψεων και των πράξεων μας, δηλαδή της πραγματικότητας που βιώνουμε, το πόσο έχουμε απελευθερωθεί από την ενέργεια των πληγών μας τόσο διαφορετική είναι και η αλήθεια που αντικρίζουμε.
Ας μην ξεχνάμε όσα περισσότερα σκιερά πέπλα έχουμε πετάξει από πάνω μας τόσο καθαρότερη και η αλήθεια που αντικρίζουμε.
Μπορεί ακόμα να διαφωνείς και είναι κι αυτό εντάξει. Όμως μην μείνεις στην ευκολία του "καλά να πάθει" ή "σκοτώστε τους τρομοκράτες". Μην κάνεις πάλι το γνωστό και το συνηθισμένο. Κλείσε τα μάτια και πάρε βαθιές αναπνοές…
Γίνε πάλι εκείνο το ανεκπαίδευτο πλάσμα που ήσουν κάποτε. Ξαναδιάβασε αυτές τις λέξεις ακούγοντας τις σιωπές ανάμεσα τους. Και αν νιώσεις ότι σε δονούν με διαφορετικό τρόπο άφησε την καρδιά σου να μοιράσει αγάπη. Μην κάνεις κανένα διαχωρισμό.
Άσε την αγάπη να ξεχειλίσει χωρίς να αναζητά ταυτότητα...
Γίνε η ίδια η αγάπη και παρατήρησε Εσένα μέσα σε αυτό. Ίσως έτσι μπορέσεις να κατανοήσεις ποιος είσαι πραγματικά… Ίσως προσφέροντας το ύψιστο αγαθό, τη συγχώρεση μπορέσεις να αντικρίσεις το μεγαλείο της ίδιας σου της Ψυχής…
namaste
despoina palamari
ΑΪΒΑΝΧΩΒ: Δυο μέθοδοι για να βοηθάτε όλους τους ανθρώπους
