Γιατί υπάρχει ο φόβος στον Έρωτα;

Όλοι οι άντρες φοβούνται τις γυναίκες και όλες οι γυναίκες φοβούνται τους άντρες κι ο φόβος αυτός δεν είναι ένα φαινόμενο προσωπικό αλλά παγκόσμιο, σχεδόν συμπαντικό. Αυτό συμβαίνει γιατί και οι άντρες και οι γυναίκες φοβούνται τον Έρωτα. Φοβούνται μην χάσουν τον εαυτό τους μέσα στον έρωτα. Μην γίνουν κάτι άλλο από αυτό που "πιστεύουν" ότι είναι.

Ο έρωτας απαιτεί οι δυο σύντροφοι να παραδοθούν ο ένας στον άλλον. Να βγάλουν τη στολή του Εγώ, να σκοτώσουν την προσωπικότητα τους και να παρουσιαστούν γυμνοί ο ένας στον άλλον μόνο με την αλήθεια τους. Τον αληθινό εαυτό τους.

Μα πώς να συμβεί αυτό όταν οι περισσότεροι από εμάς φοβούνται τον εαυτό τους; Φοβούνται να αντικρύσουν την αλήθεια τους γιατί, κάνοντας το αυτό, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γκρεμιστούν εκείνα που με πολύ κόπο και πολύ μυαλό έχτιζαν όλα αυτά τα χρόνια. 


Και πώς να αντέξει το Εγώ απλά να υπάρχει χωρίς να ελέγχει, χωρίς να ορίζει, χωρίς να απαιτεί, χωρίς να μπαίνει σε παιχνίδια δύναμης και κυριαρχίας; Λίγος πόνος από εδώ, λίγη απόρριψη από εκεί, λίγη επαιτεία αγάπης δημιουργούν την ψευδαίσθηση της Ζωής και σκεπάζουν τον φόβο του «Ποιος είμαι!»  « Υπάρχω;»  «ΖΩ;»

Πώς να αντέξει το Εγώ να μην χρησιμοποιεί την "δύναμη" για να ξεχωρίζει και να αποδέχεται, να προσφέρει να μοιράζεται, να συγχωράει… χωρίς προσδοκία, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση… Απλά να υπάρχει για να υπηρετεί την ΑΓΑΠΗ…

Το εγώ θέλει τον άλλον σκλάβο, πειθήνιο όργανο του έτσι ώστε να νιώθει «ασφάλεια». Να νιώθει ότι βαδίζει σε γνωστά μονοπάτια όπου μπορεί να διαχειρίζεται και να χειρίζεται (είτε σαν δυνάστης, είτε σαν θύμα)  οποιαδήποτε κατάσταση. Γνωρίζει πολύ καλά την λαγνεία του πόνου. Αυτό που δεν αντέχει είναι την Απόλαυση της Ελευθερίας. Δεν αντέχει ο άλλος να έχει όνειρα και επιθυμίες που μπορεί να διαφέρουν από τις δικές του. Δεν αντέχει ο άλλος να κάνει πράγματα όχι μόνο για την σχέση αλλά και για τον εαυτό του γιατί φοβάται ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή που αυτά τα όνειρα, αυτές οι επιθυμίες θα οδηγήσουν τον άλλον σε ένα καινούριο σύντροφο, σε έναν καινούριο Έρωτα. 

Και πώς να μην συμβεί αυτό όταν αυτό που προσφέρεται μέσα στη σχέση είναι το δώρο του εγκλωβισμού μέσα στο περιτύλιγμα του Έρωτα. Υπάρχουν αρκετοί που για τον έναν ή τον άλλον λόγο μπορούν να αντέξουν την σκλαβιά. Δεν υπάρχει κανένας όμως που να παίρνει ευχαρίστηση και ικανοποίηση μέσα από αυτήν. Γι’ αυτό αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί σε έναν καινούριο σύντροφο που θα τον κάνει να νιώσει έστω και προσωρινά τον ενθουσιασμό, την εγρήγορση, τη ζωντάνια, το σκίρτημα της ελευθερίας…

Αν θέλουμε μια υγιή σχέση με τον σύντροφο μας οφείλουμε να έχουμε μια υγιή σχέση με τον εαυτό μας. Να έχουμε αντικρύσει τα αρχέτυπα μέσα μας και να έχουμε φέρει σε αρμονική σχέση τον εσωτερικό μας άντρα και την εσωτερική μας γυναίκα. Να έχουμε αγκαλιάσει και θεραπεύσει τις πληγές τους, τις πληγές μας έτσι ώστε να αντικρίζουμε με καθαρότητα το ζευγάρι μας.  Χωρίς φόβους, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς αντιπαλότητα, προσμονή ή προσδοκία. Απολαμβάνοντας ο ένας τον άλλον σε όλες του τις στιγμές, σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξέροντας ότι όταν προσφέρουμε, προσφέρουμε από εμάς για μας, υπηρετώντας την αγάπη.

Αν και οι δυο σύντροφοι έχουν προχωρήσει στον ίδιο βαθμό στο εσωτερικό ταξίδι τότε αναγνωρίζουν ότι ακόμα και τις στιγμές που βαδίζει ο καθένας μόνος του, κάνοντας πράγματα για τον ίδιο… ακόμα και τότε προσφέρει στη σχέση γιατί κρατά τον εαυτό του ζωντανό, ανανεωμένο, πλούσιο, αληθινό και ελεύθερο. Και μια σχέση που δημιουργείται από δυο ελεύθερα πλάσματα, από δυο ολόκληρους ανθρώπους δεν μπορεί ποτέ να βαλτώσει και να πεθάνει αλλά θα διατηρείται στον χρόνο ακμαία και νεανική όπως στα πρώτα της σκιρτήματα κερδίζοντας μέσα στη διάρκεια των χρόνων την γοητεία της ωριμότητας. 

namaste

despoina palamari