Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τα βέλη του πόνου τους έχουν πληγώσει βαθιά και τους έχουν κάνει να ακροβατούν ανάμεσα στη θλίψη και το θυμό, το φόβο και την παγωνιά, την απώλεια και τον εγκλωβισμό...
Τα βήματά τους σκυφτά, σχεδόν γονατιστά… Προχωρούν και τρέμουν. Όχι από αδυναμία ούτε από ανημπόρια, αλλά επειδή ένα ανεξόφλητο ΓΙΑΤΙ τα ταρακουνά…
Τα χείλη τους σφιγμένα… Κρατούν πεισματικά τη ζωή έξω από αυτά. Και εκεί, μέσα στη σμιχτή τους γραμμή θαρρείς ότι κρύβεται όλος ο πόνος της ψυχής τους…
Οι κραυγές τους τρομακτικές, άλλοτε ηχηρές, άλλοτε άηχες όμως πάντα εκκωφαντικές…
Δεν Αντέχω Άλλο!! φωνάζουν κάποιες…
Με την πρώτη μάτια, σου φαίνονται άνθρωποι σκληροί, άκαρδοι, άπονοι, αλύγιστοι…
Όμως αν τους "κυττάξεις" λίγο καλύτερα…
Αν κυττάξεις το βλέμμα τους, τη ματιά τους…
Μόνο μέσα στη ματιά τους μπορείς να αντικρίσεις την αλήθεια τους. Μπορείς να αντικρίσεις την βαθιά τους αγωνία, τη βαθιά τους ανάγκη να αγαπηθούν… Να αγαπηθούν τόσο δυνατά ώστε να γκρεμιστούν τα τείχη που τους έχουν απομονώσει από την Αγάπη… από τον Έρωτα… από τη Ζωή…
Όταν Εσύ συναντάς τέτοιους ανθρώπους μη τους φοβάσαι… Μην κλείνεσαι… Μην απομακρύνεις το βλέμμα σου… Μην ανταποδίδεις την παγωνιά τους…
Απαλότητα χρειάζονται…
Στην αρχή θα αντιδράσουν. Θα σε αμφισβητήσουν… οι πληγές βλέπεις πολλές και δεν εμπιστεύονται…
Μη σκιαχτείς, άνοιξε την καρδιά σου και άπλωσε τους το χέρι… με σταθερότητα, με απαλότητα, με αγάπη…
Δείξε τους ότι δεν είσαι διαφορετικός. Ότι κι εσύ πονούσες χθες όπως κι αυτοί. Και ποιος ξέρει, ίσως πονέσεις πάλι αύριο… Όμως και τι μ’ αυτό;
Γνωρίζεις πια πολύ καλά ότι: Οι γρατζουνιές του μυαλού θεραπεύονται με την αγάπη της καρδιάς.
Οποιασδήποτε καρδιάς και προπαντός της Δικής Σου…
namaste
despoina palamari
