Η μοναξιά ως πηγή αγάπης
ΜΗΤΕΡΑ ΤΕΡΕΖΑ: Η μοναξιά και η αίσθηση ότι είσαι ανεπιθύμητος είναι η πιο τρομερή φτώχεια
Είναι καλό να θυμόμαστε πως, όσοι άνθρωποι κι αν μας αγαπούν, όσοι κι αν μας περιβάλλουν και ενδιαφέρονται για μας, κατ’ ουσίαν είμαστε μόνοι μας. Κανείς, όσο στοργικός κι αν είναι, δε θα μπορέσει ποτέ να αισθανθεί απόλυτα εμάς, τους φόβους μας, τις ελπίδες μας, τα θέλω μας.
Είμαστε άγνωστοι ακόμα και στους εαυτούς μας, και οι πιο πολλοί από εμάς περνάμε όλη μας τη ζωή προσπαθώντας να καταπνίξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε.
Η αποξένωση μπορεί να γίνει πηγή μεγάλης μοναξιάς, κι έτσι πρέπει να είναι. Στην πραγματικότητα, προσφέρει έναν δρόμο για να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας μέσω της ανακάλυψης του εαυτού μας.
Θα ξέρουμε ποιοι είμαστε μόνο αν θελήσουμε να σκάψουμε βαθιά, σε κάθε γωνιά της ύπαρξής μας. Και οι άλλοι θα μάθουν ποιοι είμαστε μόνο αν θελήσουμε να διακινδυνεύσουμε μια αυτοαποκάλυψη. Το έργο αυτό είναι δύσκολο, τρομακτικό και πάντα συνεχές.
Αποδεχόμενοι τη μοναχικότητά μας, κάνουμε ένα πρώτο βήμα για να κατανοήσουμε την αληθινή αξία της αγάπης και το γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή.
Η αγάπη είναι και τρέλα
JAMES GIBBONS HUNEKER: Τόλμα να είσαι ανόητος, κι αυτό είναι το πρώτο βήμα προς τη σοφία.
Η ΑΓΑΠΗ δεν αντέχει την εξονυχιστική εξέταση. Συχνά αποφεύγει τη λογική ερμηνεία και την ορθολογική ανάλυση. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολύ λίγα σ’ αυτή που μπορούν να εκληφθούν έτσι και σίγουρα σαστίζουμε με τους τρόπους που εκδηλώνεται αυτό το μοναδικό φαινόμενο.
Τα χρόνια με έχουν πείσει ότι υπάρχει μια δόση τρέλας ακόμα και στους πιο λογικούς από εμάς και ότι, αν δεν υπακούμε στην τρέλα με τη ρομαντική έννοια, σίγουρα θα τρελαθούμε με την κλασική έννοια.
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η αγάπη;
Για ποιο άλλο λόγο θα ήθελε κάποιος να ζήσει τη ζωή του με ένα άλλο άτομο που από τις πιο πολλές πλευρές του είναι ακόμα ξένο;
Πώς συνεχίζουμε να αγαπάμε τα παιδιά μας, όταν αυτά μας κατηγορούν ότι είμαστε βαρετοί και ανακατωσούρηδες και κάνουν συνειδητές προσπάθειες να μας αποφύγουν;
Γιατί επιτρέπουμε στον εαυτό μας να γίνει κουρέλι, να μην μπορεί σχεδόν να λειτουργήσει, εξαιτίας μιας αποτυχημένης ερωτικής σχέσης, μόνο και μόνο για να αναζητήσουμε με μια άλλη πριν καλά, καλά ξαναβρούμε τα λογικά μας;
Πώς γίνεται να δεχόμαστε να καταπιέσουμε το Εγώ μας για την αγάπη κάποιου άλλου;
Σίγουρα η μόνη απάντηση είναι πως είμαστε λίγο παλαβοί. Η αποδοχή αυτής της άποψης -με την οποία εγώ δε δυσκολεύομαι καθόλου να συμφωνήσω- κάνει την αγάπη την πιο υπέροχη και αναζωογονητική εμπειρία της ζωής.
Leo Buscaglia
Γεννημένοι να αγαπάμε
