Κάπως έτσι ξεκίνησα!
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε όλοι!!
Στο αίμα μας έτρεχε η Απεραντοσύνη και η Ελευθερία…
Γεννηθήκαμε χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Πάθος για ζωή!!!
Το μόνο που είχαμε δικό μας ήταν η αθωότητά μας και η αγάπη μας. Κι αυτές, τις μοιραζόμασταν απλόχερα με τον οποιονδήποτε.
Δεν φοβόμασταν κανέναν και τίποτα. Πως μπορούσαμε άλλωστε;
Φοβάται μάτια μου η Αγάπη; Φοβάται μάτια μου η Ζωή;
Τώρα απλά νομίζουμε ότι ζούμε. Ξεγελιόμαστε πότε με τον έρωτα, πότε με την ανάγκη μας για χαρά, για αγάπη και έχουμε αναλαμπές Ζωής. Και όταν τολμάμε για λίγο να βγούμε από το καβούκι της λογικής πάντα κάτι γίνεται και ξαναγυρνάμε πάλι μέσα του, για να ξαναδούμε τα πράγματα με τον ίδιο, προκαθορισμένο, γνωστό μας τρόπο.
Κάποιος είπε ότι η λογική δεν σε κάνει δυστυχισμένο, μα ούτε και ευτυχισμένο συμπληρώνω εγώ. Γιατί τι σημασία έχει να περάσω όλη τη ζωή μου μέσα στα πρέπει και στους κανόνες όταν φτάνοντας στο τέλος της ζωής μου ανακαλύψω ότι ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ!!!
Πρέπει επιτέλους να το καταλάβουμε ότι όλοι εμείς είμαστε παίκτες και ταυτόχρονα πρωταγωνιστές στο παιχνίδι της Ζωής. Και σε αυτό το παιχνίδι ο κανόνας είναι ένας: Παίξε καλά, παίξε ριψοκίνδυνα, παίξε ολοκληρωτικά.
Κι αν θέλεις να κερδίσεις στο παιχνίδι της Ζωής τότε μη κρατιέσαι πίσω. Ανάσανε βαθιά και ρίξε σε αυτό όλες σου τις δυνάμεις. Όλες τις δυνατότητες και τα ταλέντα σου. Το βραβείο για τη νίκη σου θα είναι μοναδικό, ασύγκριτο. Θα είναι ο Εαυτός σου...
Γι’ αυτό, θα στο υπενθυμίζω καθημερινά. Θα στο δείχνω κάθε στιγμή, με όποιο τρόπο μπορώ. Θα στο φωνάζω με κάθε Αγάπης-λέξη που βγαίνει από την ψυχή μου:
Δεν γεννηθήκαμε ¨καλά παιδιά¨… γεννηθήκαμε λεύτερα παιδιά με αρρίζωτες καρδιές κι αλήτικα όνειρα για να διαφεντεύουμε στο Σύμπαν...
namaste
despoina palamari
