Είναι ένα καθάριο και ξέγνοιαστο πρωινό από αυτά τα μοναδικά που δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα… να είσαι τίποτα…
Απλά το μόνο που χρειάζεται, είναι να κάθεσαι εκεί και να υπάρχεις…
Να κάθεσαι εκεί και να απολαμβάνεις…
Την ματιά μου την είχε κλέψει το απέραντο γαλάζιο. Ουρανός και θάλασσα ενωμένα σε έναν οργασμικό ορίζοντα που ψιθύριζε με ενθουσιασμό: Προχώρα κι άλλο! Μη σταματάς!! Έχει κι άλλο!!!
Ήμουν χαμένη εκεί, κάπου ανάμεσα στο πέραν και στο υπερπέραν, μέχρι που ήρθαν παιδικές φωνές και γέλια να με αρπάξουν και να με ξαναγυρίσουν στην πραγματικότητα. Ενθουσιώδη, παιδικά γέλια που άρχισαν να ντύνουν με χρώματα αυτό το καθάριο πρωινό…
Αλλά δεν ακούστηκαν μόνο τα γέλια… Ένα μεγαλεπήβολο και ηχηρό Σσσστ! που ακολούθησε, έσκισε τον αέρα και δημιούργησε μια έκρηξη μέσα στο κεφάλι μου δηλώνοντας αυστηρά ολόγυρα το καθεστώς της σιωπής…
Πόσο πόνο και πόσο φόβο έκρυβε αυτό το Σσσστ!
Πόσες φορές στο παρελθόν, σαν παιδάκι αυτός ο γονιός φίμωσε το στόμα του για να γίνει τελικά ένας καθωσπρέπει μεγάλος!
Πόσες φορές θυσίασε τα όνειρά του… τη δύναμή του στο βωμό αυτού του Σσσστ!
Και τώρα το επαναλαμβάνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο χωρίς να καταλαβαίνει ότι φιμώνοντας τα παιδιά του φιμώνει ταυτόχρονα και το εσωτερικό του παιδί. Εκείνο το πλάσμα που όλα αυτά τα χρόνια τον περιμένει με αγωνία να έρθει να το πάρει από τη φυλακή της κατάθλιψης και να το βγάλει έξω στον κόσμο.
Σε τι κόσμο όμως; Αναρωτιέμαι…
Στον ανοργασμικό κόσμο της θλίψης;
Στον ανοργασμικό κόσμο της θλίψης;
Σε αυτόν τον κόσμο πόσοι από εμάς θυμούνται ακόμα να γελάνε με την καρδιά τους;
Το σκηνικό με τα παιδάκια εξελίσσεται…
Μικρά ακόμα όχι καλά εκπαιδευμένα συνεχίζουν να γελάνε. Το Σσσστ! ακούγεται ακόμα πιο αυστηρό. Το μεγαλύτερο παιδάκι "κλείνει" το στόμα του και η ματιά του θαμπώνει. Έχει αρχίσει από τα πέντε του να είναι ένας φοβισμένος ενήλικας. Το δίχρονο όμως συνεχίζει να γελά και να φωνάζει χαρούμενα καθώς αυτό το Σσσστ! δεν είναι ικανό ακόμα να του σταματήσει τη χαρά. Γι’ αυτό έρχεται η θαυματουργή πιπίλα για να κάνει το θαύμα της.
Με πόση ευκολία μια πιπίλα δεν σταματά μόνο τα γέλια αλλά κλείνει και το στόμα… κι όλα πάλι γίνονται ήσυχα… βαρετά… θαμπά…
Ευτυχώς υπάρχει αυτός ο παιχνιδιάρης ορίζοντας για να με ξελογιάσει πάλι…
Για ποιο λόγο στερούμε από τα παιδιά μας την έκφραση της χαράς; Τόσους νόμους έχουμε βγάλει εμείς οι μεγάλοι ας βγάλουμε έναν ακόμα που να λέει ότι το γέλιο επιτρέπεται 8:00 με 2:00 το μεσημέρι και 5:00 με 8:00 το απόγευμα.
Τι συμβαίνει, αντιδράς; Δεν σου αρέσει αυτός ο νόμος;
Νιώθεις ότι είναι το ίδιο ελεγκτικός και περιοριστικός όπως το Σσσστ; Και φυσικά έχεις δίκιο!
Πως μπορεί να περιοριστεί το γέλιο και η χαρά μέσα σε κάποιες επιτρεπόμενες ώρες;
Πως μπορούμε να γίνουμε αυθόρμητοι και ελεύθεροι άνθρωποι όταν επιτρέπεται να νιώσουμε τόσο, να εκφραστούμε τόσο και να προχωρήσουμε τόσο όσο μας επιτρέπεται;
Και τι νομίζεις ότι γίνεται κάθε φορά που λέμε Σσσστ! σε ένα παιδί; Τι μήνυμα νομίζεις ότι παίρνει;
Αυτό που αντιλαμβάνεται είναι ότι δεν επιτρέπεται η χαρά, η ελευθερία και ότι αν θέλει να είναι αρεστό στον μπαμπά και τη μαμά πρέπει να φιμώνει την αυθεντική του φωνή…
Πρέπει να φιμώνει τη χαρά του, το συναίσθημά του και να μεταμορφωθεί γρήγορα σε έναν ανούσιο μικρό ενήλικα για να πάρει αποδοχή και να γεμίσει τα αυτιά του με αυτό το πολυπόθητο ΜΠΡΑΒΟ.
Και με όλα αυτά τα Σσσστ! που ξεστομίζουμε δεξιά και αριστερά εμείς οι ενήλικες καταφέραμε να στερήσουμε τον Ήχο από τον κόσμο μας και να τον γεμίσουμε Θόρυβο…
Θόρυβο από μηχανές, αυτοκίνητα, εργοστάσια, τηλεοράσεις… κούφια λόγια, υποσχέσεις… Γρατζουνάμε τις ζωές μας και δεν το έχουμε καταλάβει…
Κι όσο πιο πολύ εθιζόμαστε στο θόρυβο τόσο πιο πολύ μας ενοχλούν τα γέλια των παιδιών, το κελάδημα των πουλιών, οι φωνές που υψώνονται για να αντισταθούν…
Οτιδήποτε είναι αυθεντικό και μας θυμίζει ότι σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε όχι μόνο για να αντικρίσουμε τον οργασμικό ορίζοντα αλλά για να τον συναντάμε καθημερινά συνειδητοποιώντας ότι τα όρια είναι ψεύτικα και οι δυνατότητες απεριόριστες. Και να τολμούμε…
Να τολμούμε να βγάζουμε το αυθεντικό μας γέλιο, την αυθεντική μας φωνή, την αυθεντική μας Αγάπη αν θέλουμε να λεγόμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!
namaste
despoina palamari
