Υπήρξα πολλά χρόνια το καλό παιδί. Ξόδευα πολλή ενέργεια για να μην δυσαρεστήσω κανέναν και για να ανταποκρίνομαι στο ρόλο που μου είχαν δώσει. Χαμογελούσα και “άδειαζα”, υποκλινόμουν και “γονάτιζα”, διευκόλυνα τους άλλους στερώντας χρόνο από εμένα και έμενα πάντα με την προσδοκία ότι θα καταλάβουν, θα αναγνωρίσουν και θα μου αποδώσουν τις τιμές που αξίζει ένας “ευεργέτης”…
Εγωισμός καμουφλαρισμένος με δειλία και ανάγκη για επιβεβαίωση σε ντύνουν με τη στολή του καλού παιδιού και σε καταντούν ζητιάνο. Έναν “ζητιάνο” της αγάπης.
Και η αγάπη που εσύ νομίζεις ότι δίνεις γίνεται μέγγενη που σε κρατά δέσμιο σε μια στερημένη ζωή. Γιατί κάποια στιγμή το χαμόγελο παγώνει στα χείλη σου, το χάδι που μοιράζεις ποτέ δεν αγγίζει το σώμα σου και το δάκρυ σου χάνεται κάπου εκεί ανάμεσα στο “πρέπει να”…
Εγκλωβίζεσαι τόσο πολύ στο ρόλο που στο τέλος ξεχνάς ποιος είσαι, τι θέλεις και τι πραγματικά αγαπάς. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και κοιτάς έναν ξένο. Κάποιον που φορά τα ρούχα σου, τα παπούτσια σου, ζει τη ζωή σου και συ… κάπου εκεί, χαμένος στο βλέμμα του να παίρνεις ζωή μόνο όταν σε “κυττάς” βαθιά στα μάτια…
Και μια τέτοια βαθιά στιγμή, μια στιγμή ξεγυμνώματος, αναρωτιέσαι μέχρι πότε θα δολοφονείς τις στιγμές σου. Μέχρι πότε θα σφίγγεις τα χείλη για να μην ουρλιάξεις “φτάνει πια”!
Κι όλα αυτά μέχρι να καταλάβεις ότι η περπατησιά της Ψυχής σου σε αυτή τη ζωή είναι περιορισμένη και ότι αν θέλεις να κάνεις κάτι για σένα πρέπει να το κάνεις Τώρα!
Και τότε σταματάς να σε αμφισβητείς, να σε κρίνεις και να σε παγιδεύεις μέσα σε εικόνες και στερεοτυπικές συμπεριφορές. Γίνεσαι το “καλό παιδί” για σένα και αρχίζεις να ζεις πραγματικά.
Σταματάει η δυστυχία σου να σε τρέφει και να σου δίνει δύναμη και αρχίζεις επιτέλους να μαθαίνεις την αξία της ειλικρινείας, του αυτοσεβασμού, της εμπιστοσύνης, της “παράδοσης”. Αρχίζεις να απολαμβάνεις τους Ανθρώπους, τη Ζωή, Εσένα…
Η αγάπη αποκτά ξαφνικά άλλο νόημα… έχει άλλο χρώμα, άλλη ποιότητα, άλλη υφή…
Τα χαμόγελά σου, τα χάδια σου, τα μοιράσματά σου δεν βγαίνουν από ένα στεγνό πρέπει αλλά γεννιόνται μέσα από την καρδιά σου γι΄αυτό και δεν νιώθεις σαν έρημη γη αλλά σαν δέντρο που καρποφορεί.
Ο “ζητιάνος” δίνει τη θέση του στον “βασιλιά” και η ζωή σου αποκτά νόημα, ουσία καθώς η ψυχή σου περπατά ανάλαφρα χαμογελώντας…
namaste
despoina palamari
