“Να βιάζεσαι με αργό ρυθμό.”

Μια ιστορία στις Ουπανισάδες λέει ότι υπάρχουν δύο πουλιά σε ένα δέντρο. Το ένα κάθεται σε ένα χαμηλό κλαδί, το άλλο σε ένα ψηλό κλαδί. 

Το πουλί που κάθεται στο χαμηλότερο κλαδί σκέφτεται, ανησυχεί, επιθυμεί, απαιτεί, μαζεύει πράγματα, μάχεται, ανταγωνίζεται, βρίσκεται σε ένταση, πηδά από το ένα κλαδί στο άλλο, κινείται συνέχεια, δεν αναπαύεται ποτέ. 

Το άλλο πουλί, που κάθεται στο ψηλότερο κλαδί, είναι ήρεμο. Είναι τόσο σιωπηλό, σαν να μην υπάρχει. Δεν έχει επιθυμίες, δεν ονειρεύεται. Δεν έχει να ικανοποιήσει καμία ανάγκη, λες και όλα έχουν ικανοποιηθεί, έχει φτάσει, δεν υπάρχει πουθενά να πάει. Απλώς κάθεται, χαίρεται με τον εαυτό του και παρατηρεί το πουλί που κάθεται στο χαμηλότερο κλαδί.

Αυτές είναι οι δύο διαστάσεις μέσα σου. Εσύ είσαι το δέντρο. Και το κατώτερο βρίσκεται πάντα σε ανησυχία. Το κατώτερο είναι το σώμα σου, οι ανάγκες τού σώματος και οι επιθυμίες τού σώματος. 

Στο ψηλότερο κλα­δί, στην κορυφή τού δέντρου, κάθεται το άλλο πουλί, που είναι παρα­τηρητής, που απλώς κοιτάζει εκείνο το ανόητο πουλί να πηδά, να γυρίζει όλο αγωνία, όλο ανησυχία, όλο θυμό και σεξ. Το άλλο πουλί είναι απλώς παρατηρητής, συνεχίζει να παρατηρεί, είναι μόνο θεατής. Εσύ είσαι το δέντρο.

Ο Ιησούς λέει το ίδιο πράγμα, με διαφορετικό σύμβολο:

Δύο θα ξαπλώσουν σε ένα κρεβάτι...

-εσύ είσαι το κρεβάτι-

Δύο θα ξαπλώσουν σε ένα κρεβάτι.

Ο ένας θα πεθάνει, ο άλλος θα ζήσει.

Τώρα όλο το θέμα είναι σε ποιον πρέπει να δώσεις προσοχή. Με ποιανού το μέρος να πας, προς τα πού να κυλήσει όλη σου η ενέργεια; Ποιος πρέπει να γίνει ο σκοπός σου;

Συνήθως, αυτός που πρόκειται να πεθάνει γίνεται ο σκοπός σου. Γι’ αυτό βρίσκεσαι σε συνεχή αγωνία, γιατί χτίζεις ένα σπίτι στην άμμο. Θα πέσει πριν ακόμα χτιστεί. Θα πέσει και θα γίνει ερείπιο. Τρέμεις συνέχεια, επειδή βάζεις την υπογραφή σου πάνω στο νερό. Πριν ακόμα τη συμπληρώσεις, έχει εξαφανιστεί. Η ανησυχία σου υπάρχει, επειδή ασχολείσαι με τον κόσμο τού θανάτου και δεν έχεις κοιτάξει τη ζωή. Και σε κάθε κρεβάτι κοιμούνται δύο. Ο άλλος είναι απλώς παρατηρητής.

Πρόσεξέ το περισσότερο, κοίταζέ το όλο και περισσότερο. Αυτό σημαίνει μεταστροφή. Μεταστροφή δεν σημαίνει ότι ένας ινδουιστής γίνεται χριστια­νός ή ότι ένας χριστιανός γίνεται ινδουιστής. Αυτό είναι ανοησία, απλώς αλλάζεις ετικέτα. Τίποτα δεν αλλάζει, αφού ο εσωτερικός άνθρωπος πα­ραμένει ο ίδιος, το παλιό πρότυπο. Μεταστροφή σημαίνει η κίνηση της προσοχής από τον κόσμο του θανάτου, στον κόσμο της ζωής. Είναι μια ολοκληρωτική στροφή. Κοιτάζεις τον παρατηρητή, γίνεσαι ένα με τον παρατηρητή, χάνεις τον εαυτό σου μέσα στον παρατηρητή, μέσα στη συνειδητότητα και τότε ξέρεις ότι αυτό που πρόκειται να πεθάνει, θα πεθάνει. Δεν δημιουργείται ταραχή ή πρόβλημα. Ξέρεις ότι εσύ δεν πρόκειται vα πεθάνεις, δεν φοβάσαι.

Ο Ιησούς είπε: Δύο θα ξαπλώσουν σε ένα κρεβάτι.

Ο ένας θα πεθάνει, ο άλλος θα ζήσει.

Από σένα εξαρτάται. Αν θες να μείνεις με τα προβλήματα, μη δίνεις ποτέ προσοχή σ’ εκείνον που βρίσκεται μέσα σου. Αν θες να μείνεις με την αγωνία, τότε μείνε στην περιφέρεια. Μην κοιτάζεις μέσα σου. Αν όμως θέλεις ανάπαυση, αιώνια ειρήνη και αλήθεια τότε κοίταξε μέσα σου και οι πόρτες τού ουρανού σου ανοίγονται. Είναι δύσκολο! Είναι δύσκολο γιατί είναι κάτι πολύ λεπτό. Είναι πολύ λεπτά τα σύνορα ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο, στην ύλη και το πνεύμα. Την ύλη μπορείς να τη δεις, αλλά δεν μπορείς να δεις το πνεύμα. Δεν φαίνεται. Μπορείς να δεις μέχρι εκεί που τελειώνει το ορατό. Δεν μπορείς να δεις το αόρατο, δεν φαίνεται.

Τότε τι πρέπει να γίνει; 

Απλώς μείνε στα σύνορα του ορατού και μη βλέπεις το ορατό, κοίταξε στην αντίθετη κατεύθυνση. Σιγά-σιγά θα μπορείς να αισθανθείς το αόρατο. Πρόκειται για ένα αίσθημα, όχι για μια κατανόηση. Δεν μπορείς να το δεις, μπορείς μονάχα να το αισθανθείς. Είναι σαν τον αέρα. Έρχεται, τον αισθάνεσαι, μα δεν μπορείς να τον δεις. Είναι σαν τον ουρανό. Είναι εκεί, μα δεν μπορείς να πεις πού είναι, δεν μπορείς να τον προσδιορίσεις, δεν μπορείς να τον αγγίξεις. Βρίσκεται πάνω εκεί, είσαι μέσα του, αλλά δεν μπορείς να τον αγγίξεις.

Μείνε στα σύνορα του ορατού, κοιτάζοντας στην αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει διαλογισμός. Όποτε βρίσκεις μια ήσυχη στιγμή, κλείσε τα μάτια σου, άφησε πίσω το σώμα και ό,τι το αφορά, άφησε τον κόσμο του θανάτου, τον κόσμο τής αγοράς, το γραφείο, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου. Άφησέ τους όλους. Την πρώτη φορά δεν θα αισθανθείς μέσα σου τίποτα.

Ο Χιουμ έχει πει: 

“Πολλοί έχουν μιλήσει για το πώς να πηγαίνει κανείς μέσα του, πώς να κοπιάζει προς τα εκεί. Όποτε κοιτάζω, δεν βρίσκω τίποτα, μόνο σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα, να κινούνται εδώ και εκεί, μόνο ένα χάος.” 

Κι εσύ έτσι θα αισθανθείς. Κι αν βγάλεις το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο εξακολουθώντας να κοιτάζεις αυτό το χάος, τότε έχασες. Στην αρχή αυτό θα δεις, επειδή τα μάτια σου μόνο αυτό μπορούν να δουν. Χρειάζεται να συντονιστούν. Απλώς μείνε εκεί κοιτάζοντας τα όνει­ρα να μεταλλάσσονται. Ταξιδεύουν σαν τα σύννεφα στον ουρανό, αλλά καμιά φορά, ανάμεσα σε δυο σύννεφα, θα δεις το γαλάζιο τού ουρανού. Ανάμε­σα σε δυο όνειρα, σε δυο σκέψεις, θα έχεις ρίξει μια ματιά στον ουρανό που βρίσκεται παραπέρα. Μόνο μη βιάζεσαι. Αυτός είναι ο λόγος που λένε ότι αν βιάζεσαι, θα σου ξεφύγει.

Υπάρχει μια φράση του Ζεν, που λέει: “Να βιάζεσαι με αργό ρυθμό.” Σπεύδε βραδέως. Είναι σωστό! Να βιάζεσαι, είναι σωστό, γιατί πρόκειται να πεθάνεις. Μ’ αυτή την έννοια, να βιάζεσαι. Μέσα σου όμως, αν βιάζε­σαι υπερβολικά, θα χάσεις, επειδή θα βγάλεις συμπεράσματα πολύ γρή­γορα, πριν συντονιστούν τα μάτια σου. Μη συμπεραίνεις πολύ γρήγορα.

Να βιάζεσαι με αργό ρυθμό. 

Απλώς περίμενε! Πήγαινε εκεί, κάθισε και περίμενε. Σιγά-σιγά, ο καινούργιος κόσμος τού αόρατου ξεκαθαρίζει, σε αγγίζει. Συντονίζεσαι μαζί του και τότε μπορείς ν’ ακούσεις την αρμονία, τη μελωδία. Η σιωπή αρχίζει τη δική της μουσική. Υπάρχει πάντα, αλλά είναι τόσο σιωπηλή, που χρειάζονται πολύ εξασκημένα αυτιά. Δεν είναι θόρυβος, είναι σαν σιωπή. Ο εσωτερικός ήχος είναι σαν τη σιωπή. Η εσωτερική μορφή είναι δίχως μορφή. Μέσα σου δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος. Τα πράγματα βρίσκονται στο χώρο, τα γεγονότα βρίσκονται στο χρόνο και τώρα οι φυσικοί λένε ότι αυτά τα δύο πράγματα δεν είναι ξέ­χωρα. Ακόμα και ο χρόνος δεν είναι παρά η τέταρτη διάσταση του χώρου.

Εσύ γνωρίζεις μόνο το χρόνο και το χώρο, τον κόσμο των πραγμάτων και των γεγονότων. Δεν γνωρίζεις τον κόσμο τού εαυτού σου, που παρα­τηρεί. Είναι πέρα κι από τα δύο. Δεν περιορίζεται σε κανένα χώρο και δεν περιορίζεται από κανένα χρόνο. Υπάρχει διάρκεια χωρίς το χρόνο, υπάρχει χώρος, αλλά χωρίς ύψος, μήκος, πλάτος. Είναι ένας κόσμος τελείως δια­φορετικός. Θα πρέπει να συντονιστείς μαζί του, μην είσαι λοιπόν ανυπόμονος Η ανυπομονησία είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο. 

Έφτασα στο σημείο να αισθάνομαι ότι όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να δουλεύουν προς εκείνον που βρίσκεται μέσα τους, η ανυπομονησία είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο. Χρειάζεται ατέλειωτη υπομονή. Μπορεί να συμβεί την επόμενη στιγμή, αλλά χρειάζεται ατέλειωτη υπομονή. Αν είσαι ανυπόμονος, μπορεί να μη συμβεί για πολλές ζωές, επειδή η ίδια η ανυπομονησία δεν θα σου επιτρέπει την ανάπαυση για την οποία μιλά ο Ιησούς, την ηρεμία. Ακόμα και το να προσδοκείς, θα γίνει εμπόδιο. Αν σκέφτεσαι ότι κάτι πρόκειται να συμβεί, κάτι καταπληκτικό, τότε τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί. Όταν περιμένεις και προσδοκείς ότι πρόκειται να συμβεί κάποια φώτιση, θα σου ξεφύγει. 

Μην προσδοκείς! 

Οι  προσδοκίες ανήκουν στον κόσμο του θανάτου, στη διάσταση του χωροχρόνου. Κανένας σκοπός δεν ανήκει στον εσωτερικό κόσμο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός αν περιμένεις με ατέλειωτη υπομονή.

Ο Ιησούς είπε: “Να παρατηρείς και να έχεις υπομονή.” 

Και μια μέρα, ξαφνικά, βρίσκεσαι φωτισμένος. Μια μέρα, όταν υπάρχει ο κατάλληλος συγχρονισμός, όταν είσαι έτοιμος, ξαφνικά φωτίζεσαι. Όλο το σκοτάδι εξαφανίζεται και είσαι γεμάτος με ζωή, με αιώνια ζωή, που δεν πεθαίνει ποτέ.

Osho

"Ο σπόρος του Σιναπιού"