Βγάλε τα φράγκα σου και κλάψε πάνω τους, δεν θα φυτρώσει τίποτα εκεί

Μην κοιτάς  χάμου

Δεν έχει βάθος εκεί

Κοίτα μέσα. Κοίτα στα μάτια. Εκεί είναι το φως...

Από εκεί πας βαθιά μέσα.

Σε σένα, Στον άλλον,

Στις ψυχές 

Στον πόνο 

Στον φόβο

Στην Αγάπη την κρυμμένη

Στα θέλω της ψυχής

Όλα δικά σου είναι. Και είναι δικά σου επειδή τα κουβαλάς. Τα φόρτωσες πάνω στο συμβόλαιο της ψυχής σου και πλέον μοιάζουν με κουφάρια αποσκευών

Μπες στα μάτια,

Σε κείνα τα μάτια με τα οποία η ψυχή βλέπει. Μόνο Εκεί θα δεις το μεγαλείο σου. Την ανοιχτωσιά σου. Πόσο μεγάλη καρδιά έχεις. Όχι για να συγχωρείς. Μα για να τα αφήσεις.

Βλέπεις, για να μπεις σε κείνη την πόρτα Μάτια μου, μπαίνεις σκέτος...

Στο χα ξαναπεί,

Μπαίνεις γεμάτος με το τίποτα

Άδειος.

Καθάρια πράματα.

Δεν περνάνε αποσκευές και συμφωνίες. Γιατί έρχεται η στιγμή που αυτό το παιχνίδι τελειώνει. Και τελειώνει όλο μαζί.. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος. 
Να αφήσεις μπροστά στην πόρτα της αλήθειας σου Όλο αυτό που σε έφερε μέχρι εδώ… 

Όλο αυτό το μονοπάτι του πόνου, του θεάτρου, της αποφυγής, του κρύου, της μοναξιάς, της αδιαφορίας …

Ναι. Όταν αδιαφορείς, Αδιαφορείς για αυτό που πονάει μέσα σου. Κάνεις πως έχεις την δύναμη να μην το αντιμετωπίσεις. Μα τι σόι δύναμη είναι αυτή ?

Όχι όμως με θυμό. 

Με τον θυμό σέρνεις όλο το παρελθόν. Γι’ αυτό είναι τόσο βαρύς 

Μα με Αγάπη. 

Κι εννοώ κατανόηση, επίγνωση. Ελεύθερα να καταλάβεις πως ότι παίχτηκε είναι μέρος σου και κομμάτι σου και δεν σου φταίει κανείς !

Κάπου διάβασα πως  όλα δίκαια είναι… Και μου έκατσε στραβά στην αρχή. Τώρα πια ξέρω πως ναι, Είναι δίκαια. Και είναι δίκαια για να νοιώσεις τα λάθη σου. Να νοιώσεις την αλλαγή σου. Να νοιώσεις πώς είναι να βλέπεις όχι χάμου αλλά μέσα στην ψυχή… Όλα τα άλλα είναι επιφάνεια..

Αγάπησέ τα όλα…

Είσαι όλα !

Είναι μια στιγμή όμως που βαθιά μέσα σου θέλεις να επιλέξεις, 
Να είσαι πλέον καθαρός, Να μην φοβάσαι, 
Να αφήσεις αυτό που σε κρατάει πίσω.

Άστο. Άστα όλα 

Έτσι μου είπε μια κοπελιά !

Άστα όλα ! άστα ΟΛΑ !!! 

Ούτε προσδοκίες, ούτε σενάρια, ούτε φορτώματα και βάρη.

Αγάπησε και ανοίξου !

Ανοίξου γιατί θα ξαναπεράσεις από δω

Και θα ξανάρθουν όλοι και όλα

Μην αγχώνεσαι

Κι αν  γουστέρνεις, κλάψε... 

Άσε τις τάπες... ανδρισμός, καθωσπρεπισμός, μάσκα, δύναμη, φράγκα, ρόλοι ύψους . . .

Βγάλε τα φράγκα σου και κλάψε πάνω τους . . . δεν θα φυτρώσει τίποτες εκεί . . .

Κλάψε όμως  μέσα στην αγκαλιά και θα ανθίσεις. Θα νοιώσεις γιατί κλαις.

Κλαις για την Πάρτη σου κι όλες τις δηθενιές που πας και σπαταλιέσαι

Κλαις για όλα τα ψεύτικα χαμόγελα που μοίραζες  και τις σιγουριές … 

Κλαις για όλα αυτά που δεν μπορούσες να νοιώσεις

Για όλες τις αληθινές ευκαιρίες που έκλασες με θεατρικό στόμφο.

Ναι ρε .. κλαις γιατί μετα-νιώνεις … Μετά νοιώθεις … 

Ξέρεις όμως και κάτι άλλο ?

Το μετά είναι παγίδα … δεν είναι η στιγμή που πέρασε …

Μα τι κρατάς τελικά μέσα σου από όλα αυτά . . 

Ε, μην κρατάς τίποτα. 

Μόνο την αγάπη σου 

Και αυτή δεν κρατιέται. Δεν κρατιέται μέσα σου, θέλει να πεταχτεί εκεί έξω σε όλο τον κόσμο παρόλο το στραβό . . 

Δεν κρατιέται στα χέρια σου. Δίνεται στο βλέμμα, στην φωνή, σε όλη σου την υπόσταση, σε όλη σου την κίνηση. Είτε κάθεσαι είτε χορεύεις . . . 

Ξέρεις κάτι ?

Αγκάλιασε την Αγάπη που έχεις μέσα σου και μην την αφήσεις ποτέ

Γιατί μαλάκα μου, αυτό σου μένει στο τέλος, Στο τέλος κάθε στιγμής, στο τέλος της μέρας, στο τέλος του χρόνου, στο τέλος μιας σχέσης, στο τέλος, ναι στο τέλος εκείνο που ανανεώνεις το ραντεβού σου. Μην φέρεσαι άλλο αδιάφορα και ά-σχημα . . 

Αγάπα εσένα, άλλους, όλους.

Αγάπα και κλάψε να καθαρίσεις τα μάτια της ψυχής σου.

Αρκετά.

Alexandros Anastasios Dolapsakis