Το Εγώ γεννιέται όταν σε μια οργιασμένη συνουσία τα πρέπει, τα στερεότυπα, οι υποχρεωτικοί στόχοι, οι πρωτιές και τα υψωμένα δάχτυλα βιάζουν την παιδική μας αθωότητα. Εγκαθίσταται με θράσος στη παρθένα γη του μυαλού μας και τρέφεται από τα μπράβο, τα μετάλλια, τη δύναμη, την εξουσία, την ανάγκη...
Μεγαλώνοντας, όταν για τον έναν ή τον άλλο λόγο αρχίζουν να αλλάζουν οι σταθερές στη ζωή μας, γεννιέται μέσα μας η επιθυμία για εσωτερική γαλήνη. Όμως δυστυχώς κοιτάμε σε λάθος κατεύθυνση. Ασχολιόμαστε τόσο πολύ με το μυαλό μας, με τις σκέψεις μας δίνοντας περισσότερο χώρο στο Εγώ να απλώσει τις ρίζες του στη συγχυσμένη γη του μυαλού μας.
Αν θέλουμε γαλήνη, αν αναζητάμε την χαλαρότητα στη ζωή μας αυτό που χρειάζεται να κάνουμε για να ξεριζώσουμε όλες οι ρίζες του Εγώ από το μυαλό μας ώστε να μπορέσουμε να το αντικρύσουμε και να το κατανοήσουμε. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να σταματήσουμε να το τρέφουμε.
Αν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας χωρίς να παίρνουμε επιβεβαίωση ασκώντας εξουσία σε ανθρώπους ή καταστάσεις...
Αν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε οτιδήποτε για να μας πουν ευχαριστώ ή για να μας επιβραβεύσουν ή για να μας έχουν ανάγκη...
Αν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας χωρίς να έχουμε ανάγκη να μας χρειάζονται τότε μπορούμε να γκρεμίσουμε το εγώ μας από το θρόνο και να ζήσουμε μια απλή ζωή.
Το ερώτημα όμως είναι, πόσοι από μας θέλουν να ζήσουν μια απλή ζωή;
namaste
despoina palamari
