Η έννοια της πραγματικής φιλίας

Ιωάννα Γκανέτσα

Η πλειοψηφία των ανθρώπων που αγαπούν και ενίοτε ερωτοτροπούν με τις λέξεις δεν συνηθίζει να κάνει εκπτώσεις στη χρήση τους.

Λατρεύει να τις χρησιμοποιεί με ακρίβεια και εννοώντας κάθε μία από αυτές, όσο μικρές ή ασήμαντες μπορεί να φαίνονται.

Εκείνοι που σέβονται τις λέξεις και τη σημασία τους, λοιπόν, είναι φειδωλοί στη χρήση προσδιορισμών και εννοιών με βαρύτητα. Σπανίως θα τους ακούσεις, για παράδειγμα, να συστήνουν κάποιον χρησιμοποιώντας τη λέξη «φίλος».

Όταν όμως το κάνουν να είσαι βέβαιος πως ο χαρακτηρισμός είναι απόσταγμα του χρόνου σχέσης και αλληλεπίδρασης και πως μιλούν για κάποιον που συνειδητά έχουν επιλέξει να υπάρχει στη ζωή τους γιατί τα προτερήματα, τα ελαττώματα και τα βιώματα τους τα βρήκαν. Κι αν δεν είσαι εσύ σίγουρος, είναι εκείνοι κι αυτό είναι αρκετό.


Έγραψα βιώματα και θυμήθηκα πόσο άτοπο είναι να δηλώνει κανείς φίλος κάποιου που τους συνδέουν μηδαμινές ή καθόλου μνήμες. Δεν γίνεται να χρησιμοποιείται η λέξη φίλος για να περιγράψει κάποιος οποιονδήποτε όταν δεν τους έχουν ενώσει κοινές στιγμές, γέλια, δάκρυα, ξενύχτια, ταξίδια, όνειρα, αγκαλιές, ακόμη και τσακωμοί.

Ίσως το θεωρείς υπερβολικό. Ίσως σκέφτεσαι: «εντάξει, ρε αδερφέ, δεν στοιχίζει τίποτα να αποκαλέσεις κάποιον φίλο και να μην το εννοείς ή να μην είναι ακριβώς έτσι. Άλλωστε, τόσους φίλους μαζεύουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σωστά;». Λάθος, αν με ρωτάς.

Οι επαφές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ως επί τω πλείστον άγνωστοι, γνωστοί-άγνωστοι ή έστω σκέτοι γνωστοί. Και θεωρώ άδικο να προσδιορίζονται οι πραγματικοί φίλοι ζωής με την ίδια λέξη που αποκαλούνται άνθρωποι που τους ενώνει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, από το τίποτα της περιέργειας ενός ενδιαφέροντος προφίλ έως το όλα μια σχέσης διαδικτυακού δούναι και λαβείν.

Σε μπέρδεψα;

Εγώ να δεις πως μπερδεύομαι με όλη αυτή την ευκολία που πολλοί κάνουν και –επίτρεψε μου τη λέξη- ξεκάνουν φίλους. Τι είναι οι φίλοι, δηλαδή; Είδος που πωλείται με το κιλό στη λαϊκή αγορά; Πηγαίνεις, διαλέγεις, αγοράζεις κι αν βγει μάπα τον πετάς ή καλύτερα απλά τον διαγράφεις από τη λίστα επαφών σου;

Γιατί εγώ ξέρω πως τον φίλο τον διαλέγεις ναι μεν αλλά σε διαλέγει κι εκείνος παράλληλα. Έχετε περάσει από όλα τα στάδια μιας σχέσης. Έχετε συστηθεί, έχετε χαμογελάσει ο ένας στον άλλο, έχετε αστειευτεί, αρχίσατε να βγαίνετε παρέα, να τα λέτε πιο συχνά, να ζείτε αληθινές στιγμές της ζωής δίπλα-δίπλα, μιλήσατε για μυστικά, για πάθη, για λάθη, για σχέδια. Κάποια στιγμή παρεξηγηθήκατε, τα ξαναβρήκατε, τα ξαναχάσατε αλλά τελικά είσαστε πάλι εκεί, μαζί στα καλά και προ πάντων στα άσχημα.

Πέρασαν χρόνια τριβής πάνω στη σχέση. Σε είδε στα καλύτερα σου, στα μαύρα χάλια σου και εσύ εκείνον ομοίως. Μπορεί για κάποιο διάστημα να χαθήκατε λόγω συγκυριών αλλά το ενδιαφέρον και η αγάπη παρέμεινε. Κι όταν χρειάστηκε, τη δείξατε ο ένας στον άλλο. Έμπρακτα, όχι γραπτώς ή με ένα emoticon.

Γιατί φίλος δεν είναι απαραίτητα αυτός που περνάς ή μιλάς όλη τη μέρα μαζί του. Αυτός μπορεί να είναι απλά κάποιος συμμαθητής, συμφοιτητής, συνάδελφος ή γνωστός που οι συνθήκες σας έφεραν κοντά. Και το ερχόμαστε κοντά δεν σημαίνει πως είμαστε φίλοι. Μπορεί να είμαστε απλώς συνοδοιπόροι σε μια κοινή διαδρομή. Τι γίνεται όμως όταν τελειώσει η κοινή πορεία; Όταν οι δρόμοι χωρίσουν; Όταν τα συμφέροντα του καθενός αλλάξουν πλεύση;

Εκεί έρχεται η έννοια της πραγματικής φιλίας, αγαπητέ μου. Αυτής που αντέχει στο χρόνο. Όλες οι σχέσεις αποκτούν αξία όταν παύουν να υπάρχουν γιατί τους ενώνουν κοινά συμφέροντα και παραμένουν επειδή υπάρχει η εκτίμηση και η επιθυμία να υπάρχουν.

Γι’ αυτό μη συγκρίνεις τους ανθρώπους που συστήνουν κάποιον ως φίλο τους με τη βαρύτητα που αρμόζει στη λέξη με τους υπόλοιπους. Μην ασχολείσαι με όσα πιστεύουν όσοι δεν τους ξέρουν. Με όσους πολύ εύκολα κρίνουν εξ’ ιδίων τα αλλότρια. Όταν ένας εραστής της ουσίας των λέξεων σε έχει συστήσει ως φίλο να ξέρεις πως είσαι. Με όλη τη σημασία της λέξης. Γιατί σου το είπαν οι πράξεις του πριν από τα λόγια του.

Γιατί εκείνος δεν μετρά τα λεπτά που περάσατε χαζολογώντας στο τηλέφωνο ή το διαδίκτυο αλλά τις φορές που δεν χρειάστηκε να σε ρωτήσει αν είσαι καλά γιατί ήξερε πως δεν ήσουν και το αντίστροφο.

Γιατί ήταν εκεί όταν το είχες εσύ ανάγκη και όχι όταν το είχε εκείνος ανάγκη.

Γιατί δε στάθηκε σε μικρές λεπτομέρειες που τον πείραξαν αλλά στις στιγμές ουσίας που μοιραστήκατε.

Γιατί είδες στο βλέμμα του πως σε νοιάστηκε τις φορές που το περίμενες λιγότερο.

Γιατί σου είπε αλήθειες ακόμη και όταν πονούσαν.

Γιατί εκτίμησε εσένα πρώτα ως άνθρωπο και κατόπιν αυτά που πρόσφερες.

Γιατί είσαι φίλος. 

Γι’ αυτό.

Και το μόνο που μπορεί να πληγώσει αυτούς που πιστεύουν στον αληθινό όρο της φιλίας είναι να έχεις δεύτερες σκέψεις για την αλήθεια του πράγματος. 
Να υπάρχουν αποδείξεις και εσύ να ψάχνεις για αντενδείξεις. Να επηρεάζεσαι από τρίτους όταν η σχέση είναι για δυο. Να μην είσαι σίγουρος πως τιμούν τη λέξη όταν την χρησιμοποιούν.

Αν δεν είσαι σίγουρος, δεν κάνεις για φίλος, ρε φίλε.

Ιωάννα Γκανέτσα 

συγγραφέας του βιβλίου

 «Ο έρωτας δε θέλει τίτλο»

πηγή: http://www.anapnoes.gr/