Η μεταστοιχείωση του πόνου σε συνειδητότητα

Διαλύοντας το Πονόσωμα 

Μέρος δεύτερο

Το πονόσωμα, που είναι η ζοφερή σκιά που ρίχνει το εγώ, φοβάται το φως της συνειδητότητάς σου. Η επιβίωσή του εξαρτάται από την ασυνείδητη ταύτισή σου μαζί του, καθώς και από το συνει­δητό σου φόβο να αντιμετωπίσεις τον πόνο που ζει μέσα σου. Ό­μως αν δεν τον αντιμετωπίσεις, αν δε φέρεις το φως της συνειδητότητάς σου μέσα στον πόνο, θα αναγκαστείς να τον ζεις ξανά και ξανά. Το πονόσωμα μπορεί να σου φαίνεται σαν ένα επικίνδυνο τέρας που δεν αντέχεις να το κοιτάξεις, αλλά σε διαβεβαιώνω ότι είναι ένα φάντασμα δίχως υπόσταση, που δεν μπορεί να επικρατή­σει ενάντια στη δύναμη της παρουσίας σου. Κάποιες πνευματικές διδασκαλίες ισχυρίζονται ότι κάθε πόνος είναι τελικά μια ψευδαίσθηση, κι αυτό είναι αλήθεια. 

Το ερώτημα είναι: είναι αυτό αλήθεια για σένα; Μια απλή πεποίθηση δεν το κάνει αλήθεια. Θέλεις να βιώνεις πόνο σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου και να εξακολουθείς να λες ότι είναι ψευδαίσθηση;  Σε απαλλάσσει αυ­τό από τον πόνο; Αυτό που μας απασχολεί εδώ είναι το πώς μπορείς να συνειδητοποιήσεις αυτή την αλήθεια - δηλαδή, να την κάνεις α­λήθεια στη δική σου εμπειρία. 

Το πονόσωμα δε θέλει να το παρατηρείς άμεσα και να δεις τι είναι πραγματικά. Τη στιγμή που το παρατηρείς, που νιώθεις το ενεργειακό του πεδίο μέσα σου και κατευθύνεις την προσοχή σου μέσα του, η ταύτιση σπάει. Μπαίνεις σε μια ανώτερη διάσταση συνειδητότητας, που την ονομάζω παρουσία. Τώρα είσαι παρατηρη­τής του πονοσώματος. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να σε χρησι­μοποιεί πια προσποιούμενο ότι είναι εσύ, και δεν μπορεί πια να ανεφοδιαστεί μέσα από σένα. Έχεις βρει τη δική σου εσωτερική δύνα­μη. Έχεις αποκτήσει πρόσβαση στη δύναμη του Τώρα. Τι συμβαίνει στο πονόσωμα όταν γινόμαστε αρκετά συνειδητοί ώστε να διαλύσουμε την ταύτισή μας μαζί του; Η απουσία της συνειδητότητας το δημιουργεί· η συνειδητότητα το μεταστοιχειώνει στον εαυτό της. 

Ο Απόστολος Παύλος διατύπωσε πανέμορφα αυτή τη συμπαντική αρχή: 'Όλα φαίνονται όταν εκτεθούν στο φως, και οτιδήποτε εκτίθεται στο φως γίνεται και το ίδιο φως". Όπως ακριβώς δεν μπορείς να πολεμήσεις το σκοτάδι, έτσι δεν μπορείς να πολεμήσεις και το πονόσωμα. Μια τέτοια προσπάθεια θα δημιουργούσε εσωτερική σύγκρουση και, κατά συνέπεια, κι άλλον πόνο. Η παρατήρησή του αρκεί. Η παρατήρηση του πονοσώμα­τος συνεπάγεται την αποδοχή του ως μέρος του τι υπάρχει εκείνη τη στιγμή. 

Το πονόσωμα αποτελείται από παγιδευμένη ζωτική ενέργεια που έχει αποσπαστεί από το συνολικό ενεργειακό πεδίο σου και έ­χει γίνει προσωρινά αυτόνομη μέσα από την αφύσικη διαδικασία της ταύτισης με το νου. Έχει στραφεί ενάντια στον εαυτό του και ε­νάντια στη ζωή, σαν ένα ζώο που προσπαθεί να καταβροχθίσει την ίδια του την ουρά. Γιατί νομίζεις ότι ο πολιτισμός μας έχει γίνει τόσο καταστροφικός; Όμως, ακόμα και οι δυνάμεις που καταστρέφουν τη ζωή είναι και πάλι ζωική ενέργεια. Όταν αρχίζεις να αποταυτίζεσαι και γίνεσαι ο παρατηρητής, το πονόσωμα θα εξακολουθήσει να λειτουργεί για λίγο ακόμα και θα προσπαθήσει να σε ξεγελάσει, ώστε να ξαναταυτιστείς μαζί του.

Παρόλο που εσύ έχεις πάψει να το ενεργοποιείς, αφού δεν ταυτίζεσαι πια μαζί του, εκείνο έχει πάρει φόρα, όπως ακριβώς ένας περιστρεφόμενος τροχός που συνεχίζει να γυρίζει για λίγο, ακόμα κι όταν δεν το ωθεί πια καμιά εξωτερική δύναμη. Σ' αυτό το στάδιο, μπορεί επίσης να δημιουργήσει και σωματικούς πόνους σε διάφορα σημεία, αλλά δε θα κρατήσουν για πολύ. Μείνε παρών, μείνε συνειδητός. Γίνε ο πάντα άγρυπνος φύλα­κας του εσωτερικού σου χώρου. Χρειάζεται να είσαι αρκετά παρών ώστε να μπορείς να παρατηρείς το πονόσωμα άμεσα και να νιώθεις την ενέργειά του. Τότε δεν μπορεί να ελέγξει τη σκέψη σου. 

Τη στιγμή που η σκέψη σου ευθυγραμμίζεται με το ενεργειακό πε­δίο του πονοσώματος, έχεις ταυτιστεί μαζί του ξανά και το τροφο­δοτείς και πάλι με τις σκέψεις σου. Για παράδειγμα, αν ο θυμός είναι η κυρίαρχη ενεργειακή δόνη­ση του πονοσώματος κι εσύ κάνεις θυμωμένες σκέψεις, μένοντας κολλημένος στο τι σου έκανε κάποιος ή στο τι πρόκειται να του κά­νεις εσύ, τότε έχεις πάψει να είσαι συνειδητός και το πονόσωμα έχει γίνει "εσύ". Όπου υπάρχει θυμός, υπάρχει πάντα πόνος από κάτω. Ή, όταν σε πιάνουν "οι μαύρες σου" κι αρχίζεις να μπαίνεις σε ένα αρνητικό νοητικό πρότυπο και να σκέφτεσαι πόσο φριχτή είναι η ζωή σου, η σκέψη σου έχει ευθυγραμμιστεί με το πονόσωμα έχεις χάσει τη συνειδητότητά σου και έχεις γίνει ευάλωτος στην επίθεση του πονοσώματος. 

"Απώλεια συνειδητότητας", όπως χρησιμοποιώ την έκ­φραση εδώ, σημαίνει ταύτιση με κάποιο νοητικό ή συναισθηματικό πρότυπο. Υποδηλώνει απόλυτη απουσία του παρατηρητή. Η ενισχυμένη συνειδητή προσοχή κόβει τη σύνδεση ανάμεσα στο πονόσωμα και στις διαδικασίες της σκέψης σου και προκαλεί τη μεταστοιχείωση. Είναι σαν να γίνεται ο πόνος καύσιμο για τη φλό­γα της συνειδητότητάς σου, κι εκείνη τότε καίει με μεγαλύτερη λα­μπρότητα. Αυτό είναι το εσωτερικό νόημα της αρχαίας τέχνης της αλχημείας: η μεταστοιχείωση ενός μη ευγενούς μετάλλου σε χρυ­σό, του πόνου σε συνειδητότητα. Το σχίσμα μέσα σου γιατρεύεται και γίνεσαι πάλι ολόκληρος. Η ευθύνη σου στη συνέχεια είναι να μη δημιουργήσεις κι άλλον πόνο. 

Eckhart Tolle 

"Η δύναμη του Τώρα"