Πόσες φορές χρειάζεται να φωνάξεις ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ;
Ελευθερία ή Θάνατος φώναζαν οι πρόγονοι μας και πολέμησαν για τις αξίες τους τα ιδανικά και τα πιστεύω τους. Πολέμησαν γιατί ήθελαν να αναπνέουν ελεύθερα χωρίς κανένα δυνάστη πάνω από το κεφάλι τους ...
Πολλοί θυσίασαν τότε τη ζωή τους για να αναπνέουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους μόνο τον αέρα της ελευθερίας....
Και σήμερα φόβος και ανελευθερία μολύνουν την ατμόσφαιρα και ο αέρας που αναπνέουμε μυρίζει θάνατο. Κι εσύ πιστεύεις ότι φταίνε οι άλλοι. Οι πολιτικοί, οι Γερμανοί, η τρόικα... πάντα φταίει κάποιος άλλος...
Κανένας δεν μπορεί να διαφεντέψει κανέναν αν αυτός δεν είναι ήδη σκυμμένος. Αν δεν έχει χαμηλώσει ήδη το κεφάλι στο χώμα...
Ο μεγαλύτερος εχθρός βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σου και είναι αυτός που σου ψιθυρίζει με την ερπετική φωνή του:
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ...
ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΙΚΑΝΟΣ...
ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙΣ...
Και τον ακούς.... και κάθεσαι ακίνητος περιμένοντας...
Περιμένοντας τι;
Να αλλάξει ο κόσμος, να αλλάξουν οι γύρω σου, να αλλάξεις εσύ; Περιμένεις και διαβαίνεις στη ζωή σου σαν ζόμπι. Είσαι ζωντανός νεκρός και δεν το ξέρεις γιατί έχεις την ψευδαίσθηση της εικόνας, του ήχου, της γεύσης...
Έχεις την ψευδαίσθηση της ζωής...
Κι αν το παίρνεις προσωπικά, αν θυμώνεις καθώς τα διαβάζεις αυτά αναλογίσου:
Πόσες φορές έχεις ανασάνει την ελευθερία;
Πόσες φορές σου κόπηκε η ανάσα από την ένταση της;
Πόσες φορές πολέμησες τα πρέπει σου και έκανες αυτό που γουστάρει πραγματικά η ψυχούλα σου;
Πόσες φορές δεν νοιάστηκες για το τι θα πει ο κόσμος και αλήτεψες στην πιάτσα της ζωής;
Πόσες φορές φώναξες σ΄ αγαπώ έτσι απλά, χωρίς λόγο, μόνο και μόνο επειδή είσαι η Αγάπη;
Πόσες φορές...
Πόσες φορές χρειάζεται άραγε να φωνάξεις δυνατά ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ και να βγεις στο στίβο της Ζωής, ¨ΖΩΝΤΑΣ¨....
namaste
despoina palamari
