εγώ το ξέρω “είμαστε πεταλούδες”,
γεννηθήκαμε με το χάρισμα της μεταμόρφωσης.
Απλά κάποιοι δεν μπαίνουν ποτέ μέσα στα κουκούλια τους
άλλοι αποκοιμούνται μέσα σε αυτά
άλλοι όταν βγαίνουν, δεν το πιστεύουν και γι’ αυτό δεν κουνάνε ποτέ τα φτερά τους
και άλλοι απολαμβάνουν το δώρο της αλλαγής,
την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
despoina palamari
Η αυτοκρατορία του φόβου δεν είναι μόνο γύρω μας αλλά και μέσα μας. Χαλιναγωγεί τις σκέψεις μας, ευνουχίζει τη δύναμη μας και μας κάνει τον πιο αδύναμο κρίκο στην αλυσίδα της Ύπαρξης. Θύτες και θύματα ταυτόχρονα προσπαθούμε να επιβιώσουμε και έχουμε ξεχάσει ότι εδώ, σε αυτή τη διάσταση, έχουμε έρθει για να ζήσουμε.
Σκορπάμε λίγο φόβο δεξιά, λίγα παράπονα για τη δυστυχία μας αριστερά, τρέχουμε ξεψυχισμένοι προς τα πάνω μήπως και καταφέρουμε κάτι, κουραζόμαστε, λιποψυχάμε και κατεβαίνουμε πάλι κάτω με κομμένη την ανάσα…
Και συνεχίζουμε να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές ανασαίνοντας το λίγο, το μικρό, περιμένοντας…
Περιμένοντας τι; Να αλλάξει ο κόσμος; Να αλλάξουν οι άλλοι; Να βρεθεί η μυστική συνταγή της μεταμόρφωσης; Να γίνουμε άλλοι άνθρωποι σε μια στιγμή, σε ένα βλεφάρισμα;
Θέλει δουλειά η αλλαγή μάτια μου!
Κανείς δεν κοιμάται το βράδυ αγκαλιά με ένα ξύλο και το πρωί ξυπνά βρίσκοντας στην αγκαλιά του ένα βιολί. Θέλει πρώτα να πάρεις το ξύλο, να το κόψεις, να το σκαλίσεις, να το πλανάρεις, να του δώσεις μορφή και αφού το νιώσεις ζωντανό στα χέρια σου χρειάζεται να μάθεις και τον τρόπο που θα αρχίσει να παίζει μουσική.
Στην αρχή θα πας γρατζουνιστά, μετά κάτι από τον ήχο που θα βγάζει θα σου θυμίζει μελωδία, κι αν επιμείνεις και δεν γυρίσεις στον παλιό τρόπο σκέψης, στον παλιό τρόπο ζωής τότε θα ακούσεις το πιο γλυκό τραγούδι γιατί το βιολί και η ψυχή σου θα έχουν γίνει ένα…
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές: Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους από εμάς να μην τολμάνε την διαδικασία της αλλαγής τους και να μένουν μόνο στο ¨θέλω να¨…
Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους από εμάς να μπαίνουν στο μονοπάτι της μεταμόρφωσης και μετά από λίγο να μένουν ακίνητοι ή να το βάζουν στα πόδια τρέχοντας;
Τι είναι αυτό που δεν μας επιτρέπει να βρούμε τον εαυτό μας;
Κάποιοι θα πούνε δεν έχω χρήματα, άλλοι δεν έχω βρει τον κατάλληλο δάσκαλο, άλλοι θα πουν πως δεν είναι η κατάλληλη εποχή για να εμπιστευτείς σε κάποιον την ψυχή σου…
Κάποιοι άλλοι, πιο ώριμοι, πιο αυθεντικοί θα πουν: Φοβάμαι, φοβάμαι να αντικρίσω τον εαυτό μου. Κι αν μου πει ότι έχω ζήσει όλη μου τη ζωή με λάθος τρόπο; Κι αν με κοιτάξει επικριτικά, απορριπτικά και μου εξαπολύσει το πιο σκληρό ΚΑΤΗΓΟΡΩ που έχω ακούσει ποτέ μου… Κι ΑΝ;
Και τι νομίζεις ότι είναι ο ΕΑΥΤΟΣ σου μάτια μου; Κάποιος ξένος; Κάποιος που δεν σε νιώθει, που δεν σε κατανοεί, που δεν ξέρει τι δυσκολίες πέρασες όλα αυτά τα χρόνια;
Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο εαυτός σου; Ο προϊστάμενος σου, ο δάσκαλος σου, ο καθηγητής σου, ο παπάς της γειτονιάς σου, εκείνος ο συμμαθητής που σε κορόιδευε, ο πατέρας ή η μητέρα σου, η γυναίκα ή ο άντρας που σε εγκατέλειψε;
Ποια φωνή απ’ όλες αυτές που ακούς μέσα σου να σου λένε:
Κάνε αυτό, Κάνε εκείνο,
Μη μιλάς τώρα,
Είσαι Άχρηστος, Είσαι Ανάξιος,
Δεν σου Αξίζει η Αγάπη…
Ποια φωνή από όλες αυτές τις αυταρχικές, επικριτικές φωνές πιστεύεις ότι είναι η δική σου;
ΚΑΜΙΑ!
Και ποιος πιστεύεις ότι είναι ο εαυτός σου;
Κάποιο τέρας που καιροφυλαχτεί για να σε γδάρει; Ένα χαιρέκακο πλάσμα που θέλει να σε βλέπει να καταστρέφεσαι και περιμένει πότε θα κάνεις το λάθος για να σου βάλει τρικλοποδιά ή κάποιος σκληρός δικαστής που είναι έτοιμος να σε δικάσει και να σε καταδικάσει;
Μην γίνεσαι εσύ ο κριτής του εαυτού σου και έχεις ήδη έτοιμη την ετυμηγορία για το πώς είναι και το πώς θα σου φερθεί.
Αν άκουγες πραγματικά τον ΕΑΥΤΟ σου να σου μιλά δεν θα πάλευες να ξεριζώσεις την ανάσα σου.
Δεν θα ένιωθες ότι η ζωή σου είναι μάταιη και ότι μόνο τα παιδιά σου (αν έχεις) σου δημιουργούν λόγο ύπαρξης…
Δεν θα ένιωθες ότι η ζωή σου είναι άδεια από οράματα, από όνειρα και επιθυμίες και ότι άγεσαι και φέρεσαι χωρίς λόγο και σκοπό…
Δεν θα πίστευες ότι η χαρά και η απόλαυση χαρίζονται σε όλους τους άλλους και ότι η δυστυχία θα είναι η παντοτινή σου σύντροφος …
Αν άκουγες πραγματικά τον ΕΑΥΤΟ σου να σου μιλά, αν άκουγες αυτή τη βαθιά γαλήνια φωνή, θα είχες βρει ήδη το σκοπό της ζωής σου και θα βάδιζες στο δρόμο που επιθυμεί η ψυχή σου…
Μήπως τελικά όλα αυτά τα εμπόδια που βάζεις για να συναντήσεις τον Εαυτό σου είναι ο φόβος να του επιτρέψεις να Λάμψει και να Ακτινοβολήσει όπως πραγματικά του Αξίζει;
Είναι ο φόβος να αναλάβεις την ευθύνη της θεϊκότητάς σου;
Είναι ο φόβος να αφεθείς και να λιώσεις μέσα στην ΑΓΑΠΗ;
namaste
despoina palamari
O μεγαλύτερός μας φόβος
«Ο μεγαλύτερος μας φόβος δεν είναι να είμαστε ανεπαρκείς. Ο μεγαλύτερος μας φόβος είναι να είμαστε απεριόριστα δυνατοί. Το φως μάς φοβίζει περισσότερο, όχι το σκοτάδι μας.
Αναρωτιόμαστε : Ποιος είμαι εγώ που θα μπορούσα να είμαι τόσο υπέροχος;
Αλλά ποιος είσαι εσύ που δεν μπορείς να είσαι υπέροχος. Είσαι ένα παιδί του Θεού.
Δεν υπηρετείς τον κόσμο όταν μειώνεις τον εαυτό σου. Μειώνοντας τον εαυτό σου μόνο και μόνο για να μην νιώθουν ανασφαλής οι άλλοι απέναντι σου δεν παράγεις φως.
Γεννηθήκαμε για να εδραιώσουμε την ομορφιά του Θεού που υπάρχει μέσα μας. Δεν βρίσκεται μόνο σε κάποιους από μας. Βρίσκεται στον καθένα μας. Όταν αφήνουμε το φως μας να λάμψει επιτρέπουμε υποσυνείδητα στους άλλους να κάνουν το ίδιο. Όταν έχουμε απελευθερωθεί από τον δικό μας φόβο αυτομάτως η παρουσία μας απελευθερώνει τους άλλους.»
nelson mandela
