Osho
Στο δρόμο μας για το "μεγάλωμα", την ωρίμανση, με διαφορετικό ίσως τρόπο ο καθένας μας, θα συναντήσει όχι μόνο τον πόνο, αλλά και το βάσανα. Ο πόνος και τα βάσανα έχουν μεγάλη διαφορά. Τα βάσανα είναι εκείνα που κάνουν τη ζωή μας κόλαση. Μας γεμίζουν αμφιβολίες για κάθε τι που συμβαίνει και μας οδηγούν σιγά, σιγά να βιώνουμε καθημερινά την ασχήμια, το φόβο, τη ματαιότητα, την απόγνωση και τη λύπη. Τα βάσανα είναι άκαρπα και στείρα. Μας κάνουν να μην έχουμε ενδιαφέρον για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας και μας οδηγούν στη συρρίκνωση. Ο πόνος αντίθετα μπορεί να γίνει πολύ γόνιμος. Μπορεί να μας οδηγήσει στην αλλαγή, στη μεταμόρφωση, στο "μεγάλωμα" κι αυτή είναι η ομορφιά του.
Σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο μονοπάτι, όμως χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι πονάμε γιατί ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε κάτι. Μόνο όταν αφήσουμε να φύγει το παλιό (συνήθειες, εξαρτήσεις, τρόπο σκέψης, συμπεριφορά, αρνητικότητα) μόνον τότε δημιουργούμε χώρο για να γεννηθεί το καινούριο. Για την αναγέννηση χρειάζεται ένας θάνατος, μικρός ή μεγάλος.
Σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο μονοπάτι, όμως χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι πονάμε γιατί ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε κάτι. Μόνο όταν αφήσουμε να φύγει το παλιό (συνήθειες, εξαρτήσεις, τρόπο σκέψης, συμπεριφορά, αρνητικότητα) μόνον τότε δημιουργούμε χώρο για να γεννηθεί το καινούριο. Για την αναγέννηση χρειάζεται ένας θάνατος, μικρός ή μεγάλος.
Όταν υποφέρουμε, τότε πονάει και το σώμα και ο νους γιατί αυτά τα δυο έχουν βαθιά σύνδεση μεταξύ τους. Όταν για μέρες βιώνουμε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα τότε αυτό δεν υπάρχει μόνο στο μυαλό μας αλλά γίνεται και μέρος του σώματός μας. Το κουβαλάμε σωματικά. Κάπου σε κάποιο σημείο του σώματος έχει δημιουργηθεί η καταγραφή του. Και τότε σίγουρα δεν μπορεί να διαλυθεί μόνο μέσα από το νου. Χρειάζεται να διαλυθεί και από το σώμα επίσης.
Συνήθως υποκρινόμαστε ότι αυτό που μας πονά δεν υπάρχει. Ή νομίζουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο αυτό θα εξαφανιστεί χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς. Αυτή όμως η συμπεριφορά μας οδηγεί στο διαχωρισμό. Μας χωρίζει σε διάφορες προσωπικότητες και με αυτόν τον τρόπο βιώνουμε το χάος στη ζωή μας.
Συνήθως υποκρινόμαστε ότι αυτό που μας πονά δεν υπάρχει. Ή νομίζουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο αυτό θα εξαφανιστεί χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς. Αυτή όμως η συμπεριφορά μας οδηγεί στο διαχωρισμό. Μας χωρίζει σε διάφορες προσωπικότητες και με αυτόν τον τρόπο βιώνουμε το χάος στη ζωή μας.
Όμως όσο κι αν εθελοτυφλούμε, τίποτε δεν μπορεί να μείνει κρυφό για πολύ καιρό. Όλα αυτά που αρνιόμαστε να δούμε, να νιώσουμε, όλα αυτά που δεν αποδεχόμαστε για μας, δουλεύουν με έναν υπόγειο τρόπο στο ασυνείδητο, φέρνοντας στην επιφάνεια με την πάροδο του χρόνου, πόνο και αρρώστια. Το σώμα μας τότε, με τον πόνο ή την αρρώστια, είναι σαν μας χτυπάει καμπανάκι, ζητώντας μας να αφυπνιστούμε και να κυττάξουμε τον εαυτό μας.
Αν υπάρχει μίσος ή κακία στη ζωή μας ας το αποδεχτούμε. Αν δεν υπάρχει αγάπη, χαρά, δημιουργικότητα ας το αποδεχτούμε. Μόνον έτσι δεν θα χρειάζεται να μείνουμε σε μια σκοτεινή γωνιά περιμένοντας ένα θαύμα, αλλά θα μπορέσουμε να κινηθούμε βαθιά μέσα μας, προς τα υπόγεια του είναι μας. Και τότε, φέρνοντας ότι συναντήσουμε στο συνειδητό, αρχίζει για μας η διαδικασία της αλλαγής, της μεταμόρφωσης.
Ό,τι και να συμβαίνει στη ζωή μας είναι καλό να το βλέπουμε σαν ευκαιρία. Σαν ένα σκαλοπάτι που θα μας πάει πιο πέρα στο δρόμο μας ή αν θέλετε ένα μέσο που θα μας ταξιδέψει πιο βαθιά μέσα μας. Με τον τρόπο που χειριζόμαστε εμείς τα πράγματα και τις καταστάσεις που βιώνουμε, δημιουργούμε εμπόδια ή ευκαιρίες ζωής.
Η πορεία που ακολουθούμε στη ζωή, μας οδηγεί στην ολοκλήρωση. Μέσα από την τριβή, τον πόνο, τις αντιξοότητες έρχεται η ολοκλήρωση. Κανένας δεν μπορεί να μεγαλώσει χωρίς πόνο. Και αν θέλουμε να μεγαλώσουμε πρέπει να τον αποδεχτούμε. Να μπούμε με θάρρος στο μονοπάτι του μεγαλώματος ξέροντας ότι αργά ή γρήγορα, περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες του πόνου, θα οδηγηθούμε στη γαλήνη, στην αγάπη και στην ελευθερία
Διαλογιστική άσκηση απελευθέρωσης και μεταμόρφωσης του πόνου
Ξάπλωσε όσο πιο αναπαυτικά και ζεστά γίνεται και συγκεντρώσου στην αναπνοή σου. Στο πως εισπνέει και εκπνέει το σώμα σου. Στη συνέχεια οραματίσου ότι στέλνεις την αναπνοή σου πρώτα στην καρδιά, μετά στην κοιλιά και μετά σε όλο το σώμα
Αν υπάρχει κάποιο μέρος του σώματος που νιώθεις ότι τραβά την προσοχή σου ή που έχει ένταση ή πόνο, συγκεντρώσου σε αυτή τη περιοχή και μαζί με την προσοχή σου στείλτε αγάπη και αποδοχή. Είναι καλύτερα να αποδεχτείς την κατάσταση του πόνου που υπάρχει και να μην αντιδράσεις θέλοντας για άλλη μια φορά, να ελέγξεις τα πράγματα. Αποδέξου ότι υπάρχει πόνος και ότι πίσω από αυτόν κρύβεται μια ιστορία που τον δημιουργεί. Κάτι που επηρεάζει αυτή την περιοχή. Ρώτησε εκείνο το μέρος του σώματος που πονά, τι είναι αυτό που του δημιουργεί τον πόνο.
Στην αρχή ίσως σε επηρεάσει το μυαλό σου και αμφισβητήσει την όλη διαδικασία. Μην εγκαταλείψεις γρήγορα την προσπάθεια. Επέμεινε και θα εκπλαγείς με τις άμεσες και ξεκάθαρες απαντήσεις που μπορεί να σου δώσει το σώμα σου.
Κάνοντας αυτήν την διαλογιστική άσκηση μπορεί να μπεις πιο βαθιά στο σώμα αν ξαπλώσεις πάνω στα "μπαλάκια"
Περισσότερα για την διαλογιστική αυτοθεραπεία με τα "μπαλάκια" στον παρακάτω σύνδεσμο
Αποσπάσματα από το βιβλίο
της Δέσποινας Παλαμάρη
της Δέσποινας Παλαμάρη
«το φιλί της πεταλούδας»
