Όταν ήμουν μαθητής του Δάσκαλου Πέτερ Ντενώφ, ήμουν πολύ φτωχός, δεν είχα τίποτα, μόνο ένα κρεβάτι, ένα βιολί και μερικά βιβλία, και περνούσα βδομάδες στα βουνά με διάβασμα, με διαλογισμό. Κάπου, κάπου πήγαινα να εργαστώ λίγο για να κερδίσω λίγα χρήματα. Κι αν βλέπατε τα παπούτσια και τα ρούχα που φορούσα!
Όμως ήμουν ευτυχισμένος γιατί αισθανόμουν πλούσιος... εκπληκτικά πλούσιος, είχα την εντύπωση ότι το κεφάλι μου κι η καρδιά μου περιείχαν όλους τους θησαυρούς του σύμπαντος. Να έχεις ένα Δάσκαλο, αντιλαμβάνεστε τι είναι! Αισθανόμουν ότι, χάρη σ’ αυτόν, θα πραγματοποιούσα ό,τι πιο πολύτιμο επιθυμούσα.
Ε ναι, αν σας διηγηθώ μέσα σε τι ευτυχία και τι χαρά ήμουν την εποχή που συνάντησα το Δάσκαλό μου, δε θα με πιστέψετε. Και αυτή η κατάσταση διαρκεί ακόμα και σήμερα. Θα πείτε: «Μα δεν έχετε πια ανάγκη Δασκάλου, είστε εσείς πια ένας Δάσκαλος.» Ακόμα κι αν είμαι ένας Δάσκαλος, ακόμα κι αν γινόμουν ο πιο μεγάλο απ' όλους, θα είχα πάντα τον ίδιο σεβασμό, την ίδια εκτίμηση γιο όλους τους Δασκάλους. Ναι, έτσι είναι.
Ο Δάσκαλος θα τους δείξει τον κίνδυνο που υπάρχει στο δρόμο στον οποίο μπαίνουν και έτσι, ασφαλώς, θα αισθανθούν λίγο εμποδισμένοι, πράγμα που δε θέλουν. Άλλωστε, δεν πρέπει να τρέφετε ψευδαισθήσεις. Ακόμα κι αν συναντήσουν ένα Δάσκαλο και τον δεχτούν, θα προτιμούν, αντί αυτού, ένα σωρό ψεύτικα και ευτελή πράγματα. Ο Δάσκαλος δεν είναι μέσα στη ζωή τους παρά μια μικρή γαρνιτούρα, ένα διακοσμητικό. Και κυρίως, τον θεωρούν σαν έναν υπηρέτη που οφείλει να τους υπακούει. αυτοί είναι οι αληθινοί δάσκαλοι, και ο Δάσκαλός τους, ο κακομοίρης, βρίσκεται εκεί για να ικανοποιεί τα καπρίτσια! τους. Αν ο Δάσκαλος τολμήσει να πει κάτι που δεν αρέσει στο μαθητή, τότε θα δείτε τις αντιδράσεις του!
Μόνο οι Ανατολικοί γνωρίζουν ακόμα να εκτιμούν την αξία ενός Δασκάλου. Έχουν ανάγκη ενός Δασκάλου για να τους τονώνει, να τους εμπνέει, για να τους συνδέει με τον Ουρανό, κι όταν τον βρουν, δεν αμφιβάλλουν γι' αυτόν, δεν του αντιτίθενται είναι γι' αυτούς ο δρόμοι που θα τους επιτρέψει να αγγίξουν τις κορυφές. Συχνά, ο Δάσκαλος δεν τους έχει σχεδόν καν μιλήσει, δεν έχει ασχοληθεί μαζί τους, όμως ξέρουν πως υπάρχει και είναι ευτυχείς, προοδεύουν επειδή τον αγαπούν, επειδή πιστεύουν σ’ αυτόν και είναι ενωμένοι με αυτόν.
Ακόμα και δυστυχείς, φτωχοί, άρρωστοι, ετοιμοθάνατοι, αισθάνονται ανακούφιση, μόνο με τη σκέψη ότι ο Δάσκαλός τους υπάρχει. Χάρη σ' αυτή τη σκέψη, κατορθώνουν να νικήσουν όλες τις δυσκολίες. Με μόνη την ιδέα ότι ο Δάσκαλός τους υπάρχει, ήδη εξελίσσονται, προχωρούν, μορφώνονται, γίνονται ισχυροί. Γιατί η εικόνα που έχουν γι’ αυτόν μέσα στη σκέψη τους, μέσα στην καρδιά τους, είναι πανίσχυρη. Αυτός και μόνο ο εσωτερικός Δάσκαλος είναι εκείνος που τους ανοίγει τις πόρτες, χωρίς μάλιστα συχνά ο άλλος, ο φυσικός Δάσκαλος, να το ξέρει.
Πόσες φορές αδελφοί ή αδελφές μου έχουν πει: «Να, ήμουν άρρωστος, περνούσα τρομερές δυσκολίες και δοκιμασίες. Σας κάλεσα, ήρθατε, μου μιλήσατε, και κατόπιν όλα όσα μου είπατε πραγματοποιήθηκαν.» Κι εγώ έμενα κατάπληκτος, δε γνώριζα καν τι είχε συμβεί: πώς γίνεται να μην αντιλήφθηκα τίποτα;
Είναι γιατί ο μαθητής φέρνει το Δάσκαλό του μέσα του, στο κεφάλι του, στην ψυχή του, κι αυτός εκεί ο Δάσκαλος είναι ο ισχυρός, ο δυνατός, αυτός που μπορεί να τον βοηθήσει να τον ανακουφίσει, να τον θεραπεύσει. Εγώ, τι μπορώ να κάνω; Κι όταν μερικοί έρχονται έτσι να μου διηγηθούν τι τους συνέβη, ξαφνιάζομαι·. Λέω: «Ω! μα αυτός ο Δάσκαλος που έχουν μέσα τους είναι εκπληκτικός, κάνει θαύματα: που εγώ δεν μπορώ να κάνω.»
Λοιπόν, αυτά που έχει σημασία βλέπετε, δεν είναι τόσο ο ίδιος ο Δάσκαλος, αλλά αυτό που πιστεύετε, που σκέφτεστε και που φαντάζεστε για ό,τι τον αφορά, η εικόνα που έχετε γι’ αυτόν. Υποθέστε ότι έχετε μπροστά σας έναν πανίσχυρο Δάσκαλο, πάνσοφο, αν δεν πιστεύετε σ’ αυτόν, αν τον θεωρείτε μικρό, αμαθή, αδύναμο, ποτέ δε θα μπορέσει να σας βοηθήσει. Γιατί; Γιατί αυτό που μετράει είναι ο τρόπος που τον αντιμετωπίζετε, η πίστη που έχετε σ’ αυτόν, τίποτε άλλο.
Λοιπόν, αυτά που έχει σημασία βλέπετε, δεν είναι τόσο ο ίδιος ο Δάσκαλος, αλλά αυτό που πιστεύετε, που σκέφτεστε και που φαντάζεστε για ό,τι τον αφορά, η εικόνα που έχετε γι’ αυτόν. Υποθέστε ότι έχετε μπροστά σας έναν πανίσχυρο Δάσκαλο, πάνσοφο, αν δεν πιστεύετε σ’ αυτόν, αν τον θεωρείτε μικρό, αμαθή, αδύναμο, ποτέ δε θα μπορέσει να σας βοηθήσει. Γιατί; Γιατί αυτό που μετράει είναι ο τρόπος που τον αντιμετωπίζετε, η πίστη που έχετε σ’ αυτόν, τίποτε άλλο.
Αν λέτε: «Θα ήθελα να συναντήσω τον πιο μεγάλο Δάσκαλο για να με μορφώσει» θα σας απαντήσω ότι έχετε τοποθετήσει άσχημα το θέμα, γιατί μπορεί να τον συναντήσετε, αλλά αν δεν έχετε εργαστεί πάνω στο άλλο στοιχείο, δηλαδή πώς να καταλαβαίνετε ένα Δάσκαλο, πώς να τον αγαπάτε, πώς να εκτιμάτε αυτά που σας διδάσκει, ακόμα κι αν συναντήσετε το μεγαλύτερο Δάσκαλο της γης, κι αν συζητήσετε μαζί του, θα παραμείνετε το ίδιο αμαθής όσο και πριν.
Είναι καλό, βέβαια, να έχει κανείς ένα Δάσκαλο σοφό και γεμάτο αγάπη όμως μην ξεχνά τε ποτέ ότι το πιο σημαντικό, είστε εσείς οι ίδιοι, γιατί όταν φέρνει κανείς μέσα του κάτι καλό, κάτι ουράνιο, θεϊκό, καταλήγει πάντα να έλκει τα αντίστοιχα στοιχεία. Λοιπόν, ακόμα κι αν δεν είμαι ικανός, σύμφωνα μ’ εσάς, να σας βοηθάω όπως θέλετε, αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Αν είστε ειλικρινής κι αν έχετε τη βεβαιότητα ότι άλλοι μέσα από μένα θα μπορούν να σας βοηθήσουν, ποτέ δε θα απογοητευτείτε. Το πιο ουσιώδες, είστε εσείς οι ίδιοι. Αρχίστε λοιπόν με το να βελτιώνετε τα συναισθήματα και τις σκέψεις σας γνωρίζοντας ότι αργά ή γρήγορα, χάρη στο νόμο της συγγένειας, θα έλκετε τα στοιχεία που τους αντιστοιχούν.
Τώρα διαλογιστείτε πάνω σ’ αυτό που μπορεί να αντιπροσωπεύει ένας Δάσκαλος στην εσωτερική σας Ζωή, όχι στην εξωτερική Ζωή, όχι, αλλά στην εσωτερική Ζωή. Τι ισχυρός μετασχηματιστής μπορεί να γίνει μέσα στο κεφάλι ενός μαθητή που πιστεύει σ’ αυτόν.
Όταν ήμουν στην Ινδία, άκουσα αυτό το ανέκδοτο, είναι ασφαλώς παραμύθι αλλά έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Ένας Δάσκαλος είχε ανάμεσα στους μαθητές του ένα νέο αγόρι που τον αγαπούσε τόσο ώστε δε σταματούσε να επαναλαμβάνει τ’ όνομά του σαν να πρόφερε ένα μαγικό τύπο. Τόσο έντονα που μια μέρα, μέσα στην πίστη του, μέσα στην αγάπη του, άρχισε να περπατάει πάνω στα νερά. Πήγαν λοιπόν να διηγηθούν το θαύμα στο Δάσκαλο, ο οποίος, έκπληκτος, κάλεσε το μαθητή και του είπε:
«Μου διηγήθηκαν για σένα εκπληκτικά πράγματα. Φαίνεται! ότι περπατάς πάνω στα νερά, πώς το κάνεις;»
«Ω Δάσκαλε,» απάντησε ο μαθητής, «προφέρω μόνο τ’ όνομά σου με αγάπη.»
Ο Δάσκαλος σκέφτηκε ότι μπορούσε να κάνει το ίδιο. Πήγε στην όχθη, του ποταμού, έβαλε το πόδι του πάνω στο νερό προφέροντας τ’ όνομά του, και βούλιαξε!...
Βλέπετε, ο Δάσκαλος πνίγηκε και ο μαθητής περπατούσε πάνω στο νερό. Δεν ήταν λοιπόν το όνομα το πιο σημαντικό πράγμα, αλλά η Ζέση με την οποίο ο μαθητής το πρόφερε. Αν ο Δάσκαλος είχε κι εκείνος ένα Δάσκαλο πιο ανεβασμένο από αυτόν, αν είχε αισθανθεί γι’ αυτόν το Δάσκαλο την ίδια πίστη, την ίδια αγάπη θα είχε μπορέσει να περπατήσει πάνω στο νερό, σαν το μαθητή του.
Βλέπετε, ο Δάσκαλος πνίγηκε και ο μαθητής περπατούσε πάνω στο νερό. Δεν ήταν λοιπόν το όνομα το πιο σημαντικό πράγμα, αλλά η Ζέση με την οποίο ο μαθητής το πρόφερε. Αν ο Δάσκαλος είχε κι εκείνος ένα Δάσκαλο πιο ανεβασμένο από αυτόν, αν είχε αισθανθεί γι’ αυτόν το Δάσκαλο την ίδια πίστη, την ίδια αγάπη θα είχε μπορέσει να περπατήσει πάνω στο νερό, σαν το μαθητή του.
Αυτός εκεί ο Δάσκαλος δε γνώριζε σπουδαία πράγματα για τους αληθινούς πνευματικούς νόμους. Εγώ, συνεχίζω να θαυμάζω, να αγαπώ με όλη μου την καρδιά όλους τους Δασκάλους της ανθρωπότητας. Κι ακόμα κι αν τους ξεπερνούσα, θα συνέχιζα να τους θαυμάζω, γιατί γνωρίζω ότι είναι ο θαυμασμός μου που μου φέρνει τα πάντα, κι όχι οι ίδιοι οι Δάσκαλοι. Μπορεί μάλιστα ναι μη γνωρίζουν καν ότι υπάρχω όμως η αγάπη μου κι ο θαυμασμός μου γι’ αυτούς μου δίνουν τα πάντα. Και θα περπατήσω πάνω στο νερό χάρη σ’ αυτό το θαυμασμό και σ’ αυτή την αγάπη.
ΑΪΒΑΝΧΩΒ
Απόσπασμα από το βιβλίο
«Ο πνευματικός Δάσκαλος»
