Απόσπασμα από το βιβλίο "το φιλί της πεταλούδας"
της δέσποινας παλαμάρη
Ο Θεός μας διαλέγει,
η ψυχή μας διαλέγει,
για να την φέρουμε σ’ αυτόν τον κόσμο,
να γίνουμε γονείς της
και να την συνοδεύσουμε
στο επίγειο ταξίδι της
Το μόνο σίγουρο είναι ότι καμιά ψυχή δεν ανήκει σε κανέναν και κανένα παιδί δεν ανήκει στους γονείς του παρά μόνο στον εαυτό του.
Εμείς σαν γονείς έχουμε την ιερή υποχρέωση να συμπαρασταθούμε στα βήματα των παιδιών μας χωρίς να τα κατευθύνουμε και να τα προσδιορίζουμε.
Έχουμε το ιερό καθήκον να είμαστε δίπλα τους, με την αγκαλιά μας ανοικτή και γεμάτη αγάπη στα δύσκολα και στα εύκολα. Στον πόνο και τη χαρά τους, στο γέλιο και το δάκρυ τους.
Αντιμετωπίζοντας τα με πλήρη σεβασμό, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται, προσφέροντας τους το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να περιορίσουμε το εγώ μας και να τα δεχτούμε σαν ισότιμα πλάσματα δίπλα μας. Μόνο έτσι θα μεγαλώσουμε υγιείς, σωματικά και ψυχικά ανθρώπους, ανεξάρτητους και ολοκληρωμένους.
Κοιτάζουμε ένα πουλί που πετά στον αέρα και μας αρέσουν τα χρώματά του, το κελάδημά του, μας αρέσει όλη η αίσθηση που βγάζει στο πέταγμά του…
Αν αυτό το πουλί το φυλακίσουμε σε ένα πανέμορφο κλουβί, το πουλί που θα βάλουμε μέσα στο κλουβί δεν θα είναι ποτέ το ίδιο με αυτό που θαυμάσαμε. Θα είναι ένα πουλί αλλαγμένο. Ένα πουλί που σταμάτησε να πετάει. Και ένα πουλί που δεν πετάει πια είναι ένα πουλί ζωντανό νεκρό.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με κάθε πλάσμα που έρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο και εμείς τις περισσότερες φορές από φόβο, που υποβόσκει πίσω από τις ενέργειες μας, αρχίζουμε να το περιορίζουμε με τα μη και τα πρέπει. Αρχίζουμε να κομματιάζουμε σιγά, σιγά τα φτεράκια του εμποδίζοντας το στο πέταγμα του, γιατί εμείς νομίζουμε ότι ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα τι άνθρωπος πρέπει να γίνει, χωρίς να υπολογίζουμε ποιος είναι ο δικός του προορισμός και τι μάθημα ήρθε σ’ αυτή τη ζωή να πάρει.
Συνήθως οι γονείς οραματίζονται το πώς θα ήθελαν να είναι το παιδί τους και πραγματικά δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό για να φτιάξουν έναν τέτοιο άνθρωπο. Σκέφτονται από πολύ νωρίς τα σχολεία που θα ήθελαν να πάει, το επάγγελμα που θα ήθελαν να ακολουθήσει, ακόμα και την μελλοντική οικογένεια που θα ήθελαν να φτιάξει...
Και τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουν, φτιάχνοντας ανθρώπους προγραμματισμένους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που προγραμματίστηκαν και οι ίδιοι. Κι αυτοί οι άνθρωποι οι φαινομενικά ευτυχισμένοι έχουν μέσα τους ένα μικρό παιδί που κλαίει γιατί ποτέ δεν ακούστηκε. Η φωνούλα του γινόταν ολοένα και πιο αδύναμη ώσπου στο τέλος έφτασε μόνο να ψιθυρίζει. Η φωνούλα του έγινε ένας ψίθυρος. Κι αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να ακούσουμε αυτόν τον ψίθυρο, όταν έχουμε μάθει να ζούμε μέσα σε τόσο πολύ θόρυβο.
Δώστε στον εαυτό σας χώρο στη σιωπή και τότε ίσως ακούσετε το μικρό παιδί μέσα σας να ψιθυρίζει: θέλω να ανασάνω, θέλω να ζήσω…
Και αν συμβεί αυτό αναρωτηθείτε πόσο προγραμματισμένη είναι η ζωή σας και πόσο μακριά από την ζωή που θα ζούσατε σαν ελεύθεροι, απρογραμμάτιστοι άνθρωποι; Πόσα ταλέντα σας έχουν θαφτεί και πόσα επιτρέπετε εσείς σαν ενήλικοι να διατηρούνται θαμμένα κάτω από μια λουστραρισμένη επιφάνεια που όμως δεν φέρνει ευτυχία.
Σε κανέναν δεν αρέσουν τα πουλιά στα κλουβιά γιατί όλοι τα λυπούνται. Γιατί μέσα τους ξέρουν, ότι αυτά τα φυλακισμένα πουλιά είναι τα όνειρα και οι δυνατότητες τους. Είναι η ψυχή τους που περιμένει την ευκαιρία να ανοίξει η πόρτα για να πετάξει. Να φύγει ελεύθερη σε ουρανούς που δεν έχει ζήσει.
Μην περιμένεις να ανοίξει τυχαία η πόρτα του κλουβιού. Έχεις όλες τις δυνατότητες να το κάνεις μόνος σου αρκεί να το θελήσεις. Αν το θελήσεις πραγματικά θα συναντήσεις τους καταλλήλους ανθρώπους, τα κατάλληλα βιβλία και θα βρεθείς στους καταλλήλους δρόμους ώστε να οδηγηθείς στην ολοκλήρωση μέσω της ελευθερίας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις τότε είναι να το τολμήσεις και να ξεβολευτείς!
Μη νομίζετε ότι εγώ που σας τα λέω όλα αυτά έχω φτάσει. Όχι, απλά έχω αρχίσει δειλά, δειλά το πέταγμα μου. Φτεροπετώντας άλλαξε η αναπνοή μου, η σκέψη μου, ο τρόπος που αισθάνομαι και βλέπω όχι μόνο τον εαυτό μου αλλά ολόκληρο τον κόσμο.
Ελπίζω και εύχομαι αυτό να συμβεί σε πολλούς ανθρώπους, ώστε να φτάσουμε κάποια στιγμή να γεννάμε παιδιά που θα μεγαλώνουν σε ένα κόσμο απρογραμμάτιστο και ελεύθερο. Να αναπτύσσουν τα ταλέντα και τις δυνατότητες τους χωρίς περιορισμούς, ζώντας μέσα στο φως και την αγάπη…
της δέσποινας παλαμάρη
η ψυχή μας διαλέγει,
για να την φέρουμε σ’ αυτόν τον κόσμο,
να γίνουμε γονείς της
και να την συνοδεύσουμε
στο επίγειο ταξίδι της
Το μόνο σίγουρο είναι ότι καμιά ψυχή δεν ανήκει σε κανέναν και κανένα παιδί δεν ανήκει στους γονείς του παρά μόνο στον εαυτό του.
Εμείς σαν γονείς έχουμε την ιερή υποχρέωση να συμπαρασταθούμε στα βήματα των παιδιών μας χωρίς να τα κατευθύνουμε και να τα προσδιορίζουμε.
Έχουμε το ιερό καθήκον να είμαστε δίπλα τους, με την αγκαλιά μας ανοικτή και γεμάτη αγάπη στα δύσκολα και στα εύκολα. Στον πόνο και τη χαρά τους, στο γέλιο και το δάκρυ τους.
Αντιμετωπίζοντας τα με πλήρη σεβασμό, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται, προσφέροντας τους το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να περιορίσουμε το εγώ μας και να τα δεχτούμε σαν ισότιμα πλάσματα δίπλα μας. Μόνο έτσι θα μεγαλώσουμε υγιείς, σωματικά και ψυχικά ανθρώπους, ανεξάρτητους και ολοκληρωμένους.
Κοιτάζουμε ένα πουλί που πετά στον αέρα και μας αρέσουν τα χρώματά του, το κελάδημά του, μας αρέσει όλη η αίσθηση που βγάζει στο πέταγμά του…
Αν αυτό το πουλί το φυλακίσουμε σε ένα πανέμορφο κλουβί, το πουλί που θα βάλουμε μέσα στο κλουβί δεν θα είναι ποτέ το ίδιο με αυτό που θαυμάσαμε. Θα είναι ένα πουλί αλλαγμένο. Ένα πουλί που σταμάτησε να πετάει. Και ένα πουλί που δεν πετάει πια είναι ένα πουλί ζωντανό νεκρό.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με κάθε πλάσμα που έρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο και εμείς τις περισσότερες φορές από φόβο, που υποβόσκει πίσω από τις ενέργειες μας, αρχίζουμε να το περιορίζουμε με τα μη και τα πρέπει. Αρχίζουμε να κομματιάζουμε σιγά, σιγά τα φτεράκια του εμποδίζοντας το στο πέταγμα του, γιατί εμείς νομίζουμε ότι ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα τι άνθρωπος πρέπει να γίνει, χωρίς να υπολογίζουμε ποιος είναι ο δικός του προορισμός και τι μάθημα ήρθε σ’ αυτή τη ζωή να πάρει.
Συνήθως οι γονείς οραματίζονται το πώς θα ήθελαν να είναι το παιδί τους και πραγματικά δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό για να φτιάξουν έναν τέτοιο άνθρωπο. Σκέφτονται από πολύ νωρίς τα σχολεία που θα ήθελαν να πάει, το επάγγελμα που θα ήθελαν να ακολουθήσει, ακόμα και την μελλοντική οικογένεια που θα ήθελαν να φτιάξει...
Και τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουν, φτιάχνοντας ανθρώπους προγραμματισμένους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που προγραμματίστηκαν και οι ίδιοι. Κι αυτοί οι άνθρωποι οι φαινομενικά ευτυχισμένοι έχουν μέσα τους ένα μικρό παιδί που κλαίει γιατί ποτέ δεν ακούστηκε. Η φωνούλα του γινόταν ολοένα και πιο αδύναμη ώσπου στο τέλος έφτασε μόνο να ψιθυρίζει. Η φωνούλα του έγινε ένας ψίθυρος. Κι αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να ακούσουμε αυτόν τον ψίθυρο, όταν έχουμε μάθει να ζούμε μέσα σε τόσο πολύ θόρυβο.
Και αν συμβεί αυτό αναρωτηθείτε πόσο προγραμματισμένη είναι η ζωή σας και πόσο μακριά από την ζωή που θα ζούσατε σαν ελεύθεροι, απρογραμμάτιστοι άνθρωποι; Πόσα ταλέντα σας έχουν θαφτεί και πόσα επιτρέπετε εσείς σαν ενήλικοι να διατηρούνται θαμμένα κάτω από μια λουστραρισμένη επιφάνεια που όμως δεν φέρνει ευτυχία.
Σε κανέναν δεν αρέσουν τα πουλιά στα κλουβιά γιατί όλοι τα λυπούνται. Γιατί μέσα τους ξέρουν, ότι αυτά τα φυλακισμένα πουλιά είναι τα όνειρα και οι δυνατότητες τους. Είναι η ψυχή τους που περιμένει την ευκαιρία να ανοίξει η πόρτα για να πετάξει. Να φύγει ελεύθερη σε ουρανούς που δεν έχει ζήσει.
Μην περιμένεις να ανοίξει τυχαία η πόρτα του κλουβιού. Έχεις όλες τις δυνατότητες να το κάνεις μόνος σου αρκεί να το θελήσεις. Αν το θελήσεις πραγματικά θα συναντήσεις τους καταλλήλους ανθρώπους, τα κατάλληλα βιβλία και θα βρεθείς στους καταλλήλους δρόμους ώστε να οδηγηθείς στην ολοκλήρωση μέσω της ελευθερίας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις τότε είναι να το τολμήσεις και να ξεβολευτείς!
Μη νομίζετε ότι εγώ που σας τα λέω όλα αυτά έχω φτάσει. Όχι, απλά έχω αρχίσει δειλά, δειλά το πέταγμα μου. Φτεροπετώντας άλλαξε η αναπνοή μου, η σκέψη μου, ο τρόπος που αισθάνομαι και βλέπω όχι μόνο τον εαυτό μου αλλά ολόκληρο τον κόσμο.
Ελπίζω και εύχομαι αυτό να συμβεί σε πολλούς ανθρώπους, ώστε να φτάσουμε κάποια στιγμή να γεννάμε παιδιά που θα μεγαλώνουν σε ένα κόσμο απρογραμμάτιστο και ελεύθερο. Να αναπτύσσουν τα ταλέντα και τις δυνατότητες τους χωρίς περιορισμούς, ζώντας μέσα στο φως και την αγάπη…
Μετανιώνοντας
Ματωμένα δάκρυα τρέχουν κατακτώντας το καθάριο πρόσωπο σου, καθώς τρέχει πάνω του το χρώμα της ντροπής, μιας ντροπής που μας ανήκει, ροδίζοντας απαλά τα μάγουλά σου...
Πόσο ακόμα μπορούμε να ματώσουμε την ψυχή σου παιδί του σήμερα;
Πόσο ακόμα μπορούμε να ματώσουμε τα όνειρα σου παιδί του σήμερα;
Να τα αφήνουμε ανάπηρα, και να τους επιβάλλουμε να ταξιδέψουν στη γη της μοναξιάς και της αδιαφορίας...
Γυάλινες οθόνες έχουν αντικαταστήσει την γονική αγκαλιάκαι έχουν γίνει οι μήτρες για το ρομποτοειδές παιδί του αύριο....
Υστερικές φωνές αγγίζουν την αθωότητα σου, διυλίζουν την χαρά σου και την μετατρέπουν σε σκουρόχρωμη θλιβερή ανημπόρια...
Στον αγρό της απανθρωπιάς με τεχνικές γονιμοποιήσεις ανθοφορούν τα αρρωστημένα χάπια της ευαλωτότητας που κοιμίζουν τις αισθήσεις σου, την θέληση σου για ζωή.
Εμβατηριακά μη-δεν πρέπει, στήνουν γύρω σου ανυπέρβλητα τείχη για να μην απλώνεται επικίνδυνα η απλότητα και η γεμάτη αποδοχή αγάπη της καρδιάς σου...
Πόσο ακόμα μπορούμε να σταυρώνουμε την ψυχή σου παιδί του σήμερα;
namaste
despoina palamari
