Ήρθε ο καιρός για αλλαγή, το νιώθεις;

Η έκφραση της αγάπης είναι η πραγματική μας υπόσταση

Αν θέλουμε πραγματικά να θεραπεύσουμε τις πληγές μας το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανοιχτούμε προς τα βάθη της καρδιάς μας και να ακολουθήσουμε μόνο ότι πηγάζει μέσα από εκείνη...

Αν κάποια στιγμή μπορέσουμε να κοιτάξουμε πίσω από την προσωπικότητα και κατορθώσουμε να αντικρύσουμε την αιώνια ψυχή μας τότε θα μπορέσουμε να ενθυμηθούμε ποιοι πραγματικά είμαστε...

Γεννηθήκαμε για να μοιραστούμε την Αγάπη σε όλα τα επίπεδα. Να δώσουμε και να πάρουμε Αγάπη. Να παραδοθούμε στην άνευ όρων Αγάπη. Κι αν η προσωπικότητα μας το εγώ μας φωνάζει ότι δεν αξίζουμε την Αγάπη τότε οφείλουμε να εξαφανίσουμε αυτή τη φωνή μέσα από το κεφάλι μας ανακαλύπτοντας ποιοι πραγματικά είμαστε.

Το Σύμπαν είναι Αγάπη. Εμείς οι ίδιοι είμαστε Αγάπη!

Η έκφραση της αγάπης είναι η πραγματική μας υπόσταση κι αν δεν μας εχει ακόμα αποκαλυφθεί, αν δεν έχουμε ξυπνήσει ακόμα από την αμνησία είναι γιατί χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε επιπλέον κάποιες προκλήσεις στη ζωή ώστε να τραβήξουμε το πέπλο της προσωπικότητας και να αντικρύσουμε την ψυχή μας.

Είμαστε φτιαγμένοι από Αγάπη και Φως. Το ¨σκοτάδι¨ απλά μας βοηθά να ανακαλύψουμε το αιώνιο Φως της Ψυχής μας…

Η Αγάπη δεν κάνει υπολογισμούς ούτε απολογισμούς

Το Σύμπαν είναι αγάπη. Εμείς οι ίδιοι είμαστε φτιαγμένοι από αγάπη. Είμαστε αγάπη...

Η Αγάπη δεν περπατά σε χρυσοστόλιστους δρόμους με πολύχρωμα φώτα, ανάμεσα σε φίρμες και υπερφλύαρες, κραυγάζουσες επιθυμίες. Δεν το έχει ανάγκη. Το μυαλό εχει ανάγκη τα χρυσοποίκιλτα όνειρα. Το Εγώ έχει ανάγκη να δείχνει ότι είναι κάτι ξεχωριστό.

Η Αγάπη κυκλοφορεί παντού σε χρυσές λεωφόρους και στενά βρώμικα δρομάκια. Βουτά μέσα στις λάσπες για να αγκαλιάσει, να στηρίξει, να προσφέρει...Πέφτει, σηκώνεται, προχωρά, μοιράζεται... 

Ένα μόνο πράγμα δεν κάνει η Αγάπη. Δεν κάνει υπολογισμούς ούτε απολογισμούς. Τόσα έδωσα εκεί, τόσα εδώ, πιο πέρα πρέπει να πάρω τόσα... 

Αυτά πρέπει να κάνω τώρα για να έχω αργότερα εκείνα....

Όλα αυτά μυρίζουν μυαλουδίλα και δείχνουν άδεια καρδιά.

Η Αγάπη μάτια μου δεν ξέρει τι είναι υπολογισμός. Ξέρει μόνο να βγάζει όση περισσότερη αγάπη μπορεί από το πηγάδι της για να μη στερέψει ποτέ...

Ξεχύνεται και δεν ψάχνει τις καταθέσεις σου, το χρώμα του δέρματος σου, την ηλικία σου, την εθνικότητα σου... Δεν ψάχνει τίποτα μόνο χαρίζεται...

Και καθώς σεργιανίζω ανάμεσα στις λέξεις ακούω κάποιον να λέει: γλυκανάλατες σαχλαμάρες. Και κάποιον άλλον: ωραία τα γράφει, έχει δίκιο... 

Όμως όποιος κι αν είσαι, ότι και να λες, εγώ έχω να σου πω ότι ο Χριστός κυκλοφορεί ανάμεσα μας. Μπορεί να είναι ρακένδυτος, μπορεί να είναι άστεγος, μπορεί να είναι Πακιστανός ή να έχει μαύρο δέρμα, μπορεί να είναι ηλικιωμένος, μπορεί να είναι ετοιμοθάνατος, μπορεί να είναι το παραπεταμένο ζώο, μπορεί να είναι ένα παιδάκι με μάτια γεμάτα θλίψη και οστέινο σώμα από την ασιτία, 

Ας μην γίνουμε οι αρνητές του. Ας μην γίνουμε οι σταυρωτές του κι ας προσφέρουμε την Αγάπη μας, χωρίς σκέψη, χωρίς ενδοιασμό τιμώντας την ίδια την ουσία μας... την ΑΓΑΠΗ

Ζώντας μια δανεική Ζωή

Είσαι φως.... είσαι αγάπη... όλη η δύναμη είναι μέσα σου...

Όμορφα λόγια γραμμένα από όμορφες καρδιές... κι όλα αλήθεια...

Κι εσύ, τι κάνεις εσύ; Χαίρεσαι που είσαι αγάπη, που είσαι φωτεινός, που είσαι ξεχωριστός... Συγκινήσε για λίγο και μετά λες δεν βαριέσαι αφού όλα είναι μέσα μου μπορώ να προσπαθήσω για την αλλαγή αύριο... και επαναπαύεσαι... και βολεύεσαι.. και το αύριο δεν έρχεται ποτέ...

Και συνεχίζεις να ζεις μια δανεική ζωή... 

Δανείζεσαι την αγάπη των άλλων για να νιώθεις ότι υπάρχει αγάπη στη ζωή σου...

Δανείζεσαι τα παιδιά των άλλων για να κλέψεις κάτι από την αθωότητα και την εμπιστοσύνη...

Δανείζεσαι το συλλογικό μιας ομάδας για να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου...

Δανείζεσαι το άλλοθι ενός βιβλίου για να λες ότι κάτι κάνεις για σένα...

Δανείζεσαι τη χαρά και σκορπίζεις παγωμένα χαμόγελα...

Δανείζεσαι τις ρομαντικές σκηνές του κινηματογράφου και δημιουργείς συνθήκες έρωτα στο μυαλό σου για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι αισθάνεσαι...

Το μόνο που δεν δανείζεσαι κι είναι όλη δικιά σου είναι η θλίψη της ακινησίας σου. Μια θλίψη που από κάτω της δεν έχει γόνιμη γη αλλά έλος... 

Μια ελώδη περιοχή που είναι γεμάτη κατάθλιψη, αϋπνία, πανικούς, αρρώστιες, αυτοάνοσα, καρκίνο....

Και σε ρωτώ: 

Δεν κουράστηκες πια να ανασαίνεις τη σκοτεινιά του μυαλού σου;

Μήπως ήρθε ο καιρός να κάνεις πραγματικά κάτι για σένα; 

Μήπως ήρθε ο καιρός να επιτρέψεις να έρθει αυτό το αύριο που πάντα περιμένεις και ποτέ δεν έρχεται; 

Μήπως ήρθε ο καιρός να αφήσεις την καρέκλα του βολέματος και να γίνεις ο καπετάνιος της ζωής σου; 

Μήπως ήρθε ο καιρός να τραγουδήσεις τα δικά σου τραγούδια, να γεμίσεις τη ζωή με τα δικά σου αρώματα, με τα δικά σου λουλούδια; 

Μήπως ήρθε ο καιρός να σκορπίσεις ολόγυρα τα δικά σου γέλια, να γιομίσεις τον κόσμο με την αγάπη και το φως της καρδιάς σου;

Συγχώρεσέ με αν η γραφή μου σου τρίζει τα δόντια όμως, σε σέβομαι και σε αγαπώ πολύ για να μείνω μόνο στα όμορφα αγγίγματα καρδιάς που γαληνεύουν για λίγο το μυαλό. Μερικές φορές ένα καλό ταρακούνημα μπορεί να σε φέρει πιο γρήγορα στην αλλαγή, πιο κοντά στη βαθιά γαλήνη... 

namaste
despoina palamari

despoina palamari