Ας το ξαναπώ.
Όταν δεν έχεις αγάπη, ζητάς από τον άλλο να σου τη δώσει. Είσαι ζητιάνος. Κι ο άλλος ζητάει από σένα να του δώσεις αγάπη. Τώρα, δύο ζητιάνοι απλώνουν το χέρι, ο ένας μπροστά στον άλλο και ελπίζουν και οι δύο ότι ο άλλος έχει. Φυσικά και οι δύο χάνουν τελικά και αισθάνονται και οι δύο προδομένοι. Και οι δυο ελπίζατε ότι θα ρέει αγάπη από τον άλλο, μα και οι δυο ήσασταν άδειοι.
Πώς μπορεί να συμβεί η αγάπη; Το περισσότερο που μπορεί να συμβεί είναι να δυστυχείτε παρέα. Προηγουμένως ήσασταν μόνοι και δυστυχισμένοι, τώρα μπορείτε να είσαστε μαζί και δυστυχισμένοι. Και να θυμάσαι, όποτε δυο άνθρωποι δυστυχούν μαζί, αυτή η δυστυχία δεν είναι απλή πρόσθεση, είναι πολλαπλασιασμός. Μόνος, ένιωθες ανησυχία και τώρα που είστε μαζί, πάλι ανησυχία νιώθεις. Τώρα, το μόνο καλό είναι ότι μπορείς να ρίξεις την ευθύνη στον άλλο. Ο άλλος σε κάνει δυστυχισμένο.
Καλή άποψη αυτή. Μπορείς να νιώσεις βολικά.
Καλή άποψη αυτή. Μπορείς να νιώσεις βολικά.
«Μ’ εμένα δεν πάει τίποτα στραβά! Ο άλλος! Τι να κάνω με τέτοια σύζυγο, δύστροπη, καβγατζού και γκρινιάρα;
Τι να κάνω με τέτοιο σύζυγο, άσχημο και τσιγκούνη;»
Τώρα μπορείς να ρίξεις την ευθύνη στον άλλο. Έχεις βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο. Η δυστυχία όμως παραμένει και πολλαπλασιάζεται. Μπορείς να αλλάξεις σύζυγο όσες φορές θέλεις, μα και πάλι θα βρίσκεις τον ίδιο τύπο και θα επαναλαμβάνεται η ίδια δυστυχία.
Με διαφορετικές μορφές, αλλά η δυστυχία θα επαναλαμβάνεται. Μπορείς να αλλάξεις σύζυγο, μα εσύ δεν έχεις αλλάξει. Τώρα, ποιος πρόκειται να διαλέξει καινούργιο σύζυγο ή καινούργια σύζυγο; Η επιλογή θα βγει και πάλι από τη δική σου ανωριμότητα, οπότε θα διαλέξεις και πάλι τον ίδιο τύπο ανθρώπου.
Το βασικό πρόβλημα του έρωτα είναι ότι πρώτα γίνεσαι ώριμος κι ύστερα θα βρεις ώριμο σύντροφο. Τότε, οι ανώριμοι άνθρωποι δεν θα σε τραβούν καθόλου. Είναι όπως όταν ήσουν είκοσι πέντε ετών, δεν ερωτεύτηκες ένα μωρό δύο ετών. Είναι έτσι ακριβώς. Όταν είσαι ώριμος άνθρωπος, ψυχολογικά, πνευματικά, δεν ερωτεύεσαι ένα μωρό. Δεν συμβαίνει, δεν μπορεί να συμβεί. Μπορείς να δεις ότι δεν έχει κανένα νόημα
Στην πραγματικότητα ένας ώριμος άνθρωπος δεν πέφτει στα δίχτυα του έρωτα, ανυψώνεται μέσα στον έρωτα. Μόνο οι ανώριμοι άνθρωποι πέφτουν. Παραπατούν και πέφτουν μέσα στα δίχτυα του έρωτα. Κάπως τα κατάφερναν και στεκόταν. Τώρα όμως δεν μπορούν να τα καταφέρουν και δεν μπορούν να σταθούν. Βρίσκουν έναν άντρα ή μια γυναίκα και είναι έτοιμοι να συρθούν στο έδαφος. Δεν έχουν τη ραχοκοκαλιά, δεν έχουν εκείνη την ακεραιότητα για να σταθούν μόνοι.
Ο ώριμος άνθρωπος έχει την ακεραιότητα να είναι μόνος. Κι όταν σου δίνει αγάπη ένας ώριμος άνθρωπος, τότε το κάνει χωρίς να θέτει όρους, τότε δίνει απλώς. Όταν σου δίνει αγάπη ένας ώριμος άνθρωπος, αισθάνεται ευγνωμοσύνη που έχεις αποδεχθεί την αγάπη του κι όχι το αντίστροφο. Δεν προσδοκεί να τον ευχαριστήσεις γι’ αυτό, όχι, καθόλου, δεν χρειάζεται καν το ευχαριστώ σου. Εκείνος σε ευχαριστεί, που αποδέχθηκες την αγάπη του.
Κι όταν αγαπιούνται δύο ώριμοι άνθρωποι, συμβαίνει ένα από τα ωραιότερα φαινόμενα: Είναι μαζί κι όμως τρομερά μόνοι. Είναι τόσο πολύ μαζί, που είναι σχεδόν ένα. Αυτό όμως δεν καταστρέφει την ατομικότητά τους. Για την ακρίβεια, τη μεγαλώνει. Γίνονται ακόμα περισσότερο άτομα. Δύο ώριμοι άνθρωποι που αγαπιούνται, βοηθούν ο ένας τον άλλο να είναι ακόμα περισσότερο ελεύθεροι. Δεν μπαίνει στη μέση ούτε πολιτική ούτε διπλωματία ούτε προσπαθούν να εξουσιάσουν ο ένας τον άλλον. Πώς μπορείς να εξουσιάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς;
Απλώς σκέψου το. Η εξουσία είναι ένα είδος μίσους, θυμού, εχθρότητας. Πώς μπορείς να εξουσιάζεις έναν άνθρωπο που τον αγαπάς; θα ήθελες να δεις αυτόν τον άνθρωπο απόλυτα ελεύθερο και ανεξάρτητο, θα του δώσεις περισσότερη ατομικότητα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράδοξο:
Είναι τόσο πολύ μαζί, που είναι σχεδόν ένα, μα μέσα σ’ αυτή την ενότητα, είναι άτομα. Η ατομικότητά τους όχι μόνο δεν εξαφανίζεται, αλλά μεγαλώνει. Ο άλλος τους έχει εμπλουτίσει, σε ό,τι αφορά την ελευθερία τους. Όταν ερωτεύονται οι ανώριμοι άνθρωποι, καταστρέφουν ο ένας την ελευθερία του άλλου, φτιάχνουν δεσμά, φτιάχνουν φυλακές. Οι ώριμοι άνθρωποι, όταν ερωτεύονται, βοηθούν ο ένας τον άλλον να είναι ελεύθεροι, βοηθούν ο ένας τον άλλο να καταστρέψει κάθε είδους δεσμά. Κι όταν ο έρωτας ρέει μαζί με την ελευθερία, υπάρχει ομορφιά. Κι όταν ο έρωτας πηγαίνει μαζί με την εξάρτηση, υπάρχει ασχήμια.
.jpg)
Να θυμάσαι, η ελευθερία είναι ανώτερη αξία από την αγάπη. Έτσι, αν η αγάπη καταστρέφει την ελευθερία, δεν αξίζει.
Χωρίς ελευθερία, δεν μπορείς να είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Δεν είναι δυνατόν! Η ελευθερία είναι εσωτερική επιθυμία κάθε ανθρώπου, πλήρης ελευθερία, απόλυτη ελευθερία. Έτσι, οτιδήποτε καταστρέφει την ελευθερία, αρχίζει κανείς να το μισεί. Δεν μισείς τον άνθρωπο που αγαπάς; Τον μισείς. Είναι αναγκαίο κακό. Πρέπει να το ανεχθείς. Επειδή δεν μπορείς να είσαι μόνος, πρέπει να τα καταφέρεις να ζήσεις μαζί με κάποιον, πρέπει να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις του άλλου. Πρέπει να τις ανέχεσαι, πρέπει να τις υπομένεις.
Η αγάπη, για να είναι αληθινή αγάπη, πρέπει να είναι δώρο, μια κατάσταση του είναι. Όταν έχεις φτάσει στο σπίτι, όταν έχεις γνωρίσει ποιος είσαι, τότε εμφανίζεται στο είναι σου η αγάπη. Τότε, το άρωμα σκορπίζεται και μπορείς να το δώσεις και στους άλλους. Εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν παιδιάστικοι όλη τους τη ζωή. Δεν ωριμάζουν ποτέ. Μεγαλώνουν σε ηλικία, μα δεν ωριμάζουν.Η ψυχολογία τους παραμένει εφηβική, ανώριμη. Πάντοτε χρειάζονται αγάπη. Διψούν γι’ αυτήν, σαν να είναι νερό.
Ο άνθρωπος ωριμάζει τη στιγμή που αρχίζει να αγαπάει, αντί να χρειάζεται να τον αγαπήσουν. Αρχίζει να ξεχειλίζει, να μοιράζεται, αρχίζει να δίνει. Η έμφαση είναι εντελώς διαφορετική. Με το πρώτο, η έμφαση είναι στο πώς να παίρνει περισσότερα. Με το δεύτερο, η έμφαση είναι στο πώς να δίνει, πώς να δίνει περισσότερα και πώς να δίνει χωρίς όρους.
O Διαλογισμός, κατά κάποιο τρόπο, είναι να πηγαίνεις πέρα από τη φύση. Γι’ αυτό και ονομάζεται υπερβατικός. Η φύση δεν σου έχει δώσει κανέναν αυτόματο τρόπο, όπως σου έχει δώσει μάτια, χέρια, αυτιά. Δεν σου έχει δώσει κανένα τρόπο για να μπαίνεις μέσα στην ενέργειά σου. Ο διαλογισμός είναι υπέρβαση των δώρων της φύσης, είναι το να πηγαίνεις πέρα από τη φύση. Δεν είναι εναντίον της φύσης, απλώς σε πηγαίνει προς τη μεγαλύτερη φύση, στην πιο συμπαντική.
Και από τη στιγμή που έχεις βρει τον τρόπο κι έχεις αγγίξει το ίδιο σου το είναι, έχεις μπει μέσα στη μαγεία. Δεν θα είσαι ποτέ πια ο ίδιος άνθρωπος. Κι όχι μόνο αυτό, μα και ο κόσμος που σε περιβάλλει δεν θα είναι πια ο ίδιος. Τώρα η αγάπη σου θα έχει ένα καινούργιο άρωμα, όχι την παλιά κτητικότητα και κυριαρχία. Η φιλία σου θα είναι περισσότερο φιλικότητα, παρά φιλία. Δεν θα έχει ούτε δεσμά ούτε όρους
Τη στιγμή που αισθάνεσαι ότι δεν είσαι πια εξαρτημένος από κανέναν, εδραιώνεται μέσα σου μια βαθιά δροσιά και μια βαθιά σιωπή, μια χαλάρωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάς να ερωτεύεσαι. Αντίθετα, για πρώτη φορά γνωρίζεις μια καινούργια ποιότητα, μια καινούργια διάσταση του έρωτα: Έναν έρωτα που δεν είναι πια βιολογικός, έναν έρωτα που είναι πιο κοντά στη φιλία, από οποιαδήποτε σχέση.
Ο έρωτάς σου γίνεται περισσότερο σαν μια αύρα γύρω σου, την οποία μπορείς να τη μοιραστείς με τον καθένα ακόμα και με έναν ξένο. Στην πραγματικότητα , μοιράζεσαι χωρίς να κάνεις τίποτα. Γίνεται η ίδια σου η φύση. Είσαι έρωτας. Στο παρελθόν, ερωτευόσουν έναν άνθρωπο. Τώρα δεν ερωτεύεσαι κανέναν Είσαι έρωτας. Όπου βρίσκεσαι, μεταφέρεις το άρωμά σου. Όπου βρίσκεσαι, μεταφέρεις το φρέσκο σου αεράκι, τη χαλαρή δροσιά σου. Και θα νιώθεις τρομερά ελεύθερος.
Όταν αγαπάς βαθιά ένα λουλούδι, το αγαπάς κι όταν μαραίνεται. Όταν αγαπάς μια γυναίκα βαθιά, την αγαπάς κι όταν γερνάει. Μια μέρα θα αγαπήσεις και το θάνατό της. Τα γεράματα δεν έχουν έρθει απ’ έξω, έχουν έρθει από μέσα. Το όμορφο πρόσωπο έχει γεμίσει τώρα με ρυτίδες, αγαπάς κι αυτές τις ρυτίδες. Είναι κομμάτι της γυναίκας σου.
Αγαπάς έναν άντρα και τα μαλλιά του έχουν ασπρίσει, αγαπάς κι αυτά τα μαλλιά. Δεν ήρθαν απ’ έξω, δεν είναι κάτι τυχαίο. Η ζωή ξετυλίγεται. Τώρα τα μαύρα μαλλιά έχουν εξαφανιστεί κι έχουν έρθει τα γκρίζα. Δεν τα απορρίπτεις, τα αγαπάς, είναι κομμάτι του αγαπημένου σου. Ύστερα, ο άντρας σου γερνάει, γίνεται αδύναμος. Κι αυτό το αγαπάς. Ύστερα, μια μέρα ο άνθρωπος φεύγει. Κι αυτό ακόμα το αγαπάς. Η αγάπη αγαπάει τα πάντα.
Η αγάπη δεν γνωρίζει τίποτε άλλο εκτός από την αγάπη!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho
«άντρας – γυναίκα
ο χορός των ενεργειών»
εκδόσεις Ρέμπελ
