Ας μιλήσουμε για τους ¨σωτήρες¨...

Γι’ αυτούς που έχουν το σύνδρομο του Ιησού Χριστού. Που θέλουν να σώσουν όλο τον κόσμο και κάνουν τα πάντα γι’ αυτό. Που τα δίνουν όλα. Δίνουν τα πάντα σε όποιον χρειάζεται τη βοήθεια τους και γι’ αυτό το λόγο πιστεύουν ότι είναι καλοί άνθρωποι… 

Ναι το ξέρω, το έκανε ο Χριστός μα εκείνος ήταν Θεός. Και σταυρώθηκε για να μην χρειαστεί να σταυρωθεί κανείς άλλος ξανά. Όμως  οι άνθρωποι συνεχίζουν να σταυρώνονται από τότε μέχρι τώρα με διαφορετικούς βέβαια τρόπους. 
Με διαφορετικά καρφιά. Άλλα καρφιά είναι φτιαγμένα από δύναμη. Άλλα από έπαρση. Άλλα από φιλοδοξία, από απληστία. Όμως όλα τα καρφιά έχουν ένα κοινό συστατικό τον εγωισμό. Όλοι οι επίδοξοι ¨σωτήρες¨ είναι κατά βάση εγωιστές.


Νομίζουν ότι μπορούν να τους στηρίξουν όλους, να τους σώσουν όλους και δεν δίνουν στους άλλους την ευκαιρία να σταθούν στα πόδια τους, να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη και τα ταλέντα τους για να σωθούν μόνοι τους. 

Νομίζουν ότι μπορούν να τους παρηγορήσουν όλους δίνοντας ¨αγάπη¨, μια αγάπη όμως που βγαίνει κατευθείαν από το κέντρο της δύναμης τους και όχι μέσα από την καρδιά. Μια ¨αγάπη¨ που έχει προσδοκία και περιμένει αναγνώριση και θαυμασμό.  Και δίνουν, δίνουν, δίνουν… Και περιμένουν, περιμένουν… Και σηκώνουν καθημερινά όλο και μεγαλύτερο φορτίο. Είναι οι σύγχρονοι Άτλαντες. Πόσο βάρος άραγε μπορεί να σηκώσει μισό μέτρο πλάτη; 

Τι είναι αυτό άραγε που τους κάνει τόσο μεγάλους εγωιστές που νομίζουν ότι μόνο αυτοί είναι άξιοι, μόνο αυτοί είναι ικανοί και όλοι οι άλλοι είναι υποδεέστεροι τους; Τι είναι αυτό άραγε που τους κάνει να πιστεύουν ότι τους όρισε ο Θεός αντικαταστάτες του και γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ποιο είναι το καλό του; Τι είναι αυτό άραγε που τους κάνει να ατσαλώνονται πίσω από την πανοπλία της δύναμης φοβούμενοι να συναντήσουν τους άλλους ανθρώπους ντυμένοι μόνο την ευαισθησία της καρδιάς τους; 

namaste  

despoina palamari