«Ο καθένας παίζει με τον τρόπο του τον ένα ή τον άλλο ρολο στο θέατρο της ζωής. Εσύ, ποιο θεατρικό ρόλο παίζεις;»
Όλοι οι άνθρωποι κάνουν διάφορους χειρισμούς, στρατηγικές που τις περισσότερες φορές δεν είναι συνειδητές για να απορροφήσουν ενέργεια. Για να ελέγξουν τους ανθρώπους και τις καταστάσεις στη ζωή τους και να κάνουν την ενέργεια να έρθει προς αυτούς δημιουργούν ένα θέατρο στο μυαλό τους και καλούν τους άλλους ανθρώπους να ανέβουν στη σκηνή της ζωής και να παίξουν τους ρόλους τους όσο πιο καλά μπορούν.
Αυτό το κάνουν είτε επιθετικά, αναγκάζοντας κατευθείαν τους ανθρώπους να τους προσέξουν, είτε παθητικά, παίζοντας με τη συμπόνια ή την περιέργεια των ανθρώπων για να κερδίσουν την προσοχή τους.
«Το πρώτο βήμα, για όλους μας, στη διαδικασία της αλλαγής, της μεταμόρφωσης μας είναι να συνειδητοποιήσουμε πλήρως τη στρατηγική ελέγχου που χρησιμοποιούμε στο δικό μας θέατρο Ζωής. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της μεταμόρφωσης αν δεν κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας για να ανακαλύψουμε τι κάνουμε για να χειριστούμε τους άλλους έτσι, ώστε να' πάρουμε ενέργεια.
«Ο καθένας μας πρέπει να πάει πίσω στο παρελθόν και να δει την οικογενειακή του ζωή κατά την παιδική του ηλικία. Να δει τι θέατρο έπαιζαν τότε τα περισσότερα μέλη της οικογένειας του και με ποιο τροπο υποχρεώθηκε να πάρει το δικό του θέατρο ελέγχου απλά και μόνο για να διαχειριστεί τις ενέργειες και να επιβιώσει. Όταν το κάνει αυτό και φέρει την στρατηγική ελέγχου από το ασυνείδητο του επίπεδο στο συνειδητό, τότε μπορεί να φέρει και την αλλαγή στη ζωή του.
Για παράδειγμα γονείς που παίζουν το ρόλο του τρομοκράτη μεγαλώνουν παιδιά θύματα ή άλλους τρομοκράτες. Αυτοί που παίζουν το ρόλο του ανακριτή δημιουργούν απόμακρους ή άλλους ανακριτές, και οι απόμακροι να δημιουργούν ανακριτές ή θύματα, κάπως έτσι διαιωνίζονται τα παιχνίδια ελέγχου.
Συνήθως παίζουμε έναν κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας, αλλά συχνά παίρνουμε τον ένα ρόλο ή τον άλλο, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περίστασης αλλά και με την ενεργοποίηση που δεχόμαστε από τα άτομα που συναναστρεφόμαστε.
Υπάρχουν τέσσερα θέατρα ελέγχου για να διεκδικούμε την προσοχή και να απορροφάμε την ενέργεια των άλλων
Ο Απόμακρος
Όλοι οι άνθρωποι κάνουν διάφορους χειρισμούς, στρατηγικές που τις περισσότερες φορές δεν είναι συνειδητές για να απορροφήσουν ενέργεια. Για να ελέγξουν τους ανθρώπους και τις καταστάσεις στη ζωή τους και να κάνουν την ενέργεια να έρθει προς αυτούς δημιουργούν ένα θέατρο στο μυαλό τους και καλούν τους άλλους ανθρώπους να ανέβουν στη σκηνή της ζωής και να παίξουν τους ρόλους τους όσο πιο καλά μπορούν.
Αυτό το κάνουν είτε επιθετικά, αναγκάζοντας κατευθείαν τους ανθρώπους να τους προσέξουν, είτε παθητικά, παίζοντας με τη συμπόνια ή την περιέργεια των ανθρώπων για να κερδίσουν την προσοχή τους.
«Το πρώτο βήμα, για όλους μας, στη διαδικασία της αλλαγής, της μεταμόρφωσης μας είναι να συνειδητοποιήσουμε πλήρως τη στρατηγική ελέγχου που χρησιμοποιούμε στο δικό μας θέατρο Ζωής. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της μεταμόρφωσης αν δεν κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας για να ανακαλύψουμε τι κάνουμε για να χειριστούμε τους άλλους έτσι, ώστε να' πάρουμε ενέργεια.
«Ο καθένας μας πρέπει να πάει πίσω στο παρελθόν και να δει την οικογενειακή του ζωή κατά την παιδική του ηλικία. Να δει τι θέατρο έπαιζαν τότε τα περισσότερα μέλη της οικογένειας του και με ποιο τροπο υποχρεώθηκε να πάρει το δικό του θέατρο ελέγχου απλά και μόνο για να διαχειριστεί τις ενέργειες και να επιβιώσει. Όταν το κάνει αυτό και φέρει την στρατηγική ελέγχου από το ασυνείδητο του επίπεδο στο συνειδητό, τότε μπορεί να φέρει και την αλλαγή στη ζωή του.
Για παράδειγμα γονείς που παίζουν το ρόλο του τρομοκράτη μεγαλώνουν παιδιά θύματα ή άλλους τρομοκράτες. Αυτοί που παίζουν το ρόλο του ανακριτή δημιουργούν απόμακρους ή άλλους ανακριτές, και οι απόμακροι να δημιουργούν ανακριτές ή θύματα, κάπως έτσι διαιωνίζονται τα παιχνίδια ελέγχου.
Συνήθως παίζουμε έναν κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας, αλλά συχνά παίρνουμε τον ένα ρόλο ή τον άλλο, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περίστασης αλλά και με την ενεργοποίηση που δεχόμαστε από τα άτομα που συναναστρεφόμαστε.
Υπάρχουν τέσσερα θέατρα ελέγχου για να διεκδικούμε την προσοχή και να απορροφάμε την ενέργεια των άλλων
Ο Απόμακρος
Σε αυτό το θέατρο Ζωής ο άνθρωπος δείχνει μυστηριώδης, μυστικοπαθής και είναι αποσυρμένος στη ¨γωνιά¨ του. Υπενθυμίζει συνέχεια στον εαυτό του ότι πρέπει να είναι προσεκτικός, αλλά εκείνο πραγματικά ελπίζει είναι πως κάποιος θα μπει σ' αυτό το θέατρο και θα προσπαθήσει να αντιληφθεί τι συμβαίνει με εκείνον. Όταν κάποιος ξεγελαστεί και μπει σε αυτό το ¨παιχνίδι¨ αυτός παραμένει ασαφής, αναγκάζοντας τον αλλον να αγωνιστεί, να σκάψει βαθιά και να προσπαθήσει να εξακριβώσει ποιος πραγματικά είναι και πως αισθάνεται αληθινά.
Τον αναγκάζει με τον τρόπο του να του δώσει όλη την προσοχή του και να στείλει προς αυτόν την ενέργειά του. Όσο περισσότερο διατηρεί το ενδιαφέρον του τόσο περισσότερο τον κρατά αμηχανία, σε εγρήγορση και τόσο περισσότερη ενέργεια δέχεται. Όταν παίζει κάποιος το ρόλο του Απόμακρου επαναλαμβάνεται συνεχώς η ίδια σκηνή στη ζωή του και συνεπώς αυτή εξελίσσεται πολύ αργά,
Ο Ανακριτής
Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτό το θέατρο ελέγχου για να κερδίσουν ενέργεια, παίζουν τη σκηνή της ζωής τους κάνοντας πολλές ερωτήσεις με στόχο να διεισδύσουν στον κόσμο ενός άλλου ανθρώπου. Με αυτές της ερωτήσεις προσπαθούν να βρουν κάποιο λάθος για να τον επικρίνουν και να τον μειώσουν.
Αν καταφέρουν και εμπλέξουν κάποιον σε αυτή τη στρατηγική ελέγχου τον αναγκάζουν να βρίσκεται σε εγρήγορση. Τον βγάζουν από το δικό του μονοπάτι και ρουφάνε την ενέργεια του κάνοντας τον να προσέχει τις σκέψεις και τις πράξεις του
Αρχίζει σταδιακά να κρίνει τον εαυτό του σύμφωνα με τον τρόπο που σκέφτεται ο ανακριτής και προσέχει συνεχώς να μην κάνει κάποιο λάθος που θα παρατηρούσε και θα επέκρινε εκείνος. Αυτή η ψυχική συμμόρφωση δίνει στον ανακριτή την ενέργεια που επιθυμεί.
Ο τρομοκράτης
Ο άνθρωπος που απειλεί κάποιον άλλον είτε προφορικά είτε σωματικά, και τον σπρώχνει στο φόβο ότι μπορεί να του κάνει κακό, έχει πάρει στη ζωή του το ρολό του τρομοκράτη. Παίζει ένα πιο επιθετικό θέατρο και τρέφεται από το φόβο που δημιουργεί στους άλλους. Προκαλώντας φόβο αναγκάζει τους άλλους να τον προσέξουν και έτσι τραβά την ενέργεια που χρειάζεται.
Η επιθετική αυτή συμπεριφορά κρύβει τον φόβο της επιβίωσης, που αισθάνεται μέσα του ο ίδιος και χρησιμοποιεί τον εκφοβισμό των άλλων για να αντιμετωπίσει τον δικό του εσωτερικό φόβο, που πιθανά έχει βιώσει στην παιδική του ηλικία, από γονείς τρομοκράτες.
Το θύμα
Αυτόν τον ρόλο τον παίζουν άτομα με πιο παθητικό χαρακτήρα που νιώθουν ανασφαλή και κατώτερα. Αυτά τα άτομα μετατρέπουν την αδυναμία τους σε πλεονέκτημα παίζοντας το ρόλο του αδύναμου που κάνει τα πάντα για τους άλλους και υπομένει τα πάντα από αυτούς. Χρησιμοποιώντας το παράπονο τραβά την προσοχή και σκορπά ενοχές ολόγυρα του. Όποιος πάρει αυτό το ρόλο πιπιλάει συνεχώς την καραμέλα ¨εγώ ο καημένος¨ και δεν παίρνει ποτέ την ευθύνη του εαυτού του. Δημιουργεί συνήθως σχέσεις εξάρτησης, αδυναμίας και αυτολύπησης.
Τα ¨θύματα¨ του θύματος νιώθουν ότι είναι υπεύθυνα για όλα τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του αδύναμου θύματος και ότι πρέπει να κάνουν οπωσδήποτε κάτι για να τον βοηθήσουν. Ταυτόχρονα αισθάνονται και ενοχές γιατί αυτό που εισπράττουν από το θύμα είναι ότι δεν κάνουν ποτέ αρκετά πράγματα γι΄ αυτόν.
Συνήθως έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε αυτά τα θέατρα ελέγχου στους άλλους αλλά αδυνατούμε να αντικρύσουμε καθαρά το δικό μας θέατρο και τους ρόλους που παίζουμε σε αυτό για να επιβιώσουμε. Όταν το συνειδητοποιήσουμε και καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε για ποιο λόγο γεννηθήκαμε από τους συγκεκριμένους γονείς και πως μας προετοίμασε, τι εργαλείο δύναμης μας έδωσε το κάθε βήμα στη ζωή μας
Μεταμορφώνοντας τον Εαυτό μας αλλάζουμε όλη την ενέργεια στη ζωή μας και γινόμαστε ελεύθεροι άνθρωποι έτοιμοι να πραγματοποιήσουμε εκείνη την αποστολή, αυτόν τον πνευματικό σκοπό για τον οποίο ήρθαμε σε αυτή τη Γη.
Τον αναγκάζει με τον τρόπο του να του δώσει όλη την προσοχή του και να στείλει προς αυτόν την ενέργειά του. Όσο περισσότερο διατηρεί το ενδιαφέρον του τόσο περισσότερο τον κρατά αμηχανία, σε εγρήγορση και τόσο περισσότερη ενέργεια δέχεται. Όταν παίζει κάποιος το ρόλο του Απόμακρου επαναλαμβάνεται συνεχώς η ίδια σκηνή στη ζωή του και συνεπώς αυτή εξελίσσεται πολύ αργά,
Ο Ανακριτής
Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτό το θέατρο ελέγχου για να κερδίσουν ενέργεια, παίζουν τη σκηνή της ζωής τους κάνοντας πολλές ερωτήσεις με στόχο να διεισδύσουν στον κόσμο ενός άλλου ανθρώπου. Με αυτές της ερωτήσεις προσπαθούν να βρουν κάποιο λάθος για να τον επικρίνουν και να τον μειώσουν.
Αν καταφέρουν και εμπλέξουν κάποιον σε αυτή τη στρατηγική ελέγχου τον αναγκάζουν να βρίσκεται σε εγρήγορση. Τον βγάζουν από το δικό του μονοπάτι και ρουφάνε την ενέργεια του κάνοντας τον να προσέχει τις σκέψεις και τις πράξεις του
Αρχίζει σταδιακά να κρίνει τον εαυτό του σύμφωνα με τον τρόπο που σκέφτεται ο ανακριτής και προσέχει συνεχώς να μην κάνει κάποιο λάθος που θα παρατηρούσε και θα επέκρινε εκείνος. Αυτή η ψυχική συμμόρφωση δίνει στον ανακριτή την ενέργεια που επιθυμεί.
Ο τρομοκράτης
Ο άνθρωπος που απειλεί κάποιον άλλον είτε προφορικά είτε σωματικά, και τον σπρώχνει στο φόβο ότι μπορεί να του κάνει κακό, έχει πάρει στη ζωή του το ρολό του τρομοκράτη. Παίζει ένα πιο επιθετικό θέατρο και τρέφεται από το φόβο που δημιουργεί στους άλλους. Προκαλώντας φόβο αναγκάζει τους άλλους να τον προσέξουν και έτσι τραβά την ενέργεια που χρειάζεται. Η επιθετική αυτή συμπεριφορά κρύβει τον φόβο της επιβίωσης, που αισθάνεται μέσα του ο ίδιος και χρησιμοποιεί τον εκφοβισμό των άλλων για να αντιμετωπίσει τον δικό του εσωτερικό φόβο, που πιθανά έχει βιώσει στην παιδική του ηλικία, από γονείς τρομοκράτες.
Το θύμα
Αυτόν τον ρόλο τον παίζουν άτομα με πιο παθητικό χαρακτήρα που νιώθουν ανασφαλή και κατώτερα. Αυτά τα άτομα μετατρέπουν την αδυναμία τους σε πλεονέκτημα παίζοντας το ρόλο του αδύναμου που κάνει τα πάντα για τους άλλους και υπομένει τα πάντα από αυτούς. Χρησιμοποιώντας το παράπονο τραβά την προσοχή και σκορπά ενοχές ολόγυρα του. Όποιος πάρει αυτό το ρόλο πιπιλάει συνεχώς την καραμέλα ¨εγώ ο καημένος¨ και δεν παίρνει ποτέ την ευθύνη του εαυτού του. Δημιουργεί συνήθως σχέσεις εξάρτησης, αδυναμίας και αυτολύπησης.
Τα ¨θύματα¨ του θύματος νιώθουν ότι είναι υπεύθυνα για όλα τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του αδύναμου θύματος και ότι πρέπει να κάνουν οπωσδήποτε κάτι για να τον βοηθήσουν. Ταυτόχρονα αισθάνονται και ενοχές γιατί αυτό που εισπράττουν από το θύμα είναι ότι δεν κάνουν ποτέ αρκετά πράγματα γι΄ αυτόν.
Συνήθως έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε αυτά τα θέατρα ελέγχου στους άλλους αλλά αδυνατούμε να αντικρύσουμε καθαρά το δικό μας θέατρο και τους ρόλους που παίζουμε σε αυτό για να επιβιώσουμε. Όταν το συνειδητοποιήσουμε και καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε για ποιο λόγο γεννηθήκαμε από τους συγκεκριμένους γονείς και πως μας προετοίμασε, τι εργαλείο δύναμης μας έδωσε το κάθε βήμα στη ζωή μας
Μεταμορφώνοντας τον Εαυτό μας αλλάζουμε όλη την ενέργεια στη ζωή μας και γινόμαστε ελεύθεροι άνθρωποι έτοιμοι να πραγματοποιήσουμε εκείνη την αποστολή, αυτόν τον πνευματικό σκοπό για τον οποίο ήρθαμε σε αυτή τη Γη.
Πηγές: Ουράνια Προφητεία
δέσποινα παλαμάρη
namaste
