Υπάρχει μια πολύ όμορφη σούφικη ιστορία:
Κάποτε ένας βασιλιάς συνάντησε στον περίπατό του ένα ζητιάνο. Ο ζητιάνος για κάποιο λόγο του τράβηξε το ενδιαφέρον και πλησιάζοντας τόν ρώτησε αν θέλει κάτι από αυτόν. Ο ρακένδυτος ζητιάνος του απάντησε:
«Ρωτάς, λες και μπορείς να εκπληρώσεις την επιθυμία μου!»
Ο βασιλιάς προσβεβλημένος και θυμωμένος απάντησε: «Και βέβαια μπορώ. Ζήτα μου ό,τι θες». Ο ζητιάνος θέλοντας να δώσει ακόμη μια ευκαιρία στον βασιλιά του είπε:«Ξανασκέψου το πριν υποσχεθείς οτιδήποτε». Και ο εγωιστής βασιλιάς απάντησε: «Μην ανησυχείς, αυτό είναι δική μου υπόθεση. Ζήτα και θα λάβεις…»
Ο ζητιάνος κοιτώντας τον στα μάτια του είπε: «Βλέπεις αυτήν την κούπα ελεημοσύνης, θέλω να τη γεμίσεις. Δεν με ενδιαφέρει με τι θα τη γεμίσεις αρκεί να την γεμίσεις μέχρι πάνω. Είσαι σίγουρος βασιλιά μου ότι μπορείς να ικανοποιήσεις την επιθυμία μου; Αν θες, μπορείς ακόμα να αρνηθείς. Αν όμως δεχτείς, αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη της πράξης σου»
Ο βασιλιάς κοιτάζοντάς τον περιπαιχτικά διέταξε τους ακολούθους του να φέρουν να γεμίσουν την κούπα με χρυσάφι. Πολύ γρήγορα όμως έγινε αντιληπτό ότι αυτό δεν ήταν εύκολο. Ό,τι έμπαινε μέσα στην κούπα αμέσως εξαφανιζότανε. Τίποτε δεν μπορούσε να τη γεμίσει. Και οι υπηρέτες του βασιλιά φέρνανε κοσμήματα, φέρνανε χρυσαφικά, φέρνανε διαμάντια μέχρι που το θησαυροφυλάκιο άδειασε. Και στο τέλος το μόνο που απόμεινε ήταν δυο ζητιάνοι. Ο ένας από αυτούς ήταν ο πρώην βασιλιάς.
Ο πρώην βασιλιάς ταπεινωμένος είπε: «Πριν σου ζητήσω συγγνώμη που σε αντιμετώπισα χωρίς σεβασμό και δεν άκουσα τα λόγια σου θέλω να μου πεις αν σου είναι εύκολο από τι είναι φτιαγμένη αυτή η κούπα;»
«Είναι φτιαγμένη από ανθρώπινο μυαλό» απάντησε ο ζητιάνος. «Ό,τι και να βάλεις μέσα του εξαφανίζεται. Είναι αχόρταγο!»
Κάποτε ένας βασιλιάς συνάντησε στον περίπατό του ένα ζητιάνο. Ο ζητιάνος για κάποιο λόγο του τράβηξε το ενδιαφέρον και πλησιάζοντας τόν ρώτησε αν θέλει κάτι από αυτόν. Ο ρακένδυτος ζητιάνος του απάντησε:
«Ρωτάς, λες και μπορείς να εκπληρώσεις την επιθυμία μου!»
Ο βασιλιάς προσβεβλημένος και θυμωμένος απάντησε: «Και βέβαια μπορώ. Ζήτα μου ό,τι θες». Ο ζητιάνος θέλοντας να δώσει ακόμη μια ευκαιρία στον βασιλιά του είπε:«Ξανασκέψου το πριν υποσχεθείς οτιδήποτε». Και ο εγωιστής βασιλιάς απάντησε: «Μην ανησυχείς, αυτό είναι δική μου υπόθεση. Ζήτα και θα λάβεις…»
Ο ζητιάνος κοιτώντας τον στα μάτια του είπε: «Βλέπεις αυτήν την κούπα ελεημοσύνης, θέλω να τη γεμίσεις. Δεν με ενδιαφέρει με τι θα τη γεμίσεις αρκεί να την γεμίσεις μέχρι πάνω. Είσαι σίγουρος βασιλιά μου ότι μπορείς να ικανοποιήσεις την επιθυμία μου; Αν θες, μπορείς ακόμα να αρνηθείς. Αν όμως δεχτείς, αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη της πράξης σου»
Ο βασιλιάς κοιτάζοντάς τον περιπαιχτικά διέταξε τους ακολούθους του να φέρουν να γεμίσουν την κούπα με χρυσάφι. Πολύ γρήγορα όμως έγινε αντιληπτό ότι αυτό δεν ήταν εύκολο. Ό,τι έμπαινε μέσα στην κούπα αμέσως εξαφανιζότανε. Τίποτε δεν μπορούσε να τη γεμίσει. Και οι υπηρέτες του βασιλιά φέρνανε κοσμήματα, φέρνανε χρυσαφικά, φέρνανε διαμάντια μέχρι που το θησαυροφυλάκιο άδειασε. Και στο τέλος το μόνο που απόμεινε ήταν δυο ζητιάνοι. Ο ένας από αυτούς ήταν ο πρώην βασιλιάς.
Ο πρώην βασιλιάς ταπεινωμένος είπε: «Πριν σου ζητήσω συγγνώμη που σε αντιμετώπισα χωρίς σεβασμό και δεν άκουσα τα λόγια σου θέλω να μου πεις αν σου είναι εύκολο από τι είναι φτιαγμένη αυτή η κούπα;»
«Είναι φτιαγμένη από ανθρώπινο μυαλό» απάντησε ο ζητιάνος. «Ό,τι και να βάλεις μέσα του εξαφανίζεται. Είναι αχόρταγο!»
Σκέψεις, λέξεις...
Κι αυτή η ανάγκη που έχει, η αχόρταγη επιθυμία του μας εμποδίζει να ζούμε το τώρα, τη στιγμή. Ο ανικανοποίητος νους του Εγώ μας δεν απολαμβάνει τίποτε από όσα συμβαίνουν γύρω του. Δεν βλέπει την ομορφιά που κάθε μέρα του δίνεται απλόχερα, δεν ακούει το τραγούδι της ζωής και δεν απολαμβάνει τίποτε. Απλώς κυνηγάει σκιές. Ακροβατώντας σε ένα ομιχλώδες και ασαφές μέλλον κυνηγά αυτό που μπορεί να συμβεί, αν ποτέ συμβεί και χάνει αυτό που συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει.
Συνήθως οι άνθρωποι ζητάνε όλα τα πλεονεκτήματα που μπορεί να έχει μια ασυνήθιστη ζωή και όλες τις ευλογίες που έχει ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Όμως αυτά τα δυο δεν μπορούν να συμβαδίσουν γιατί είναι τελείως διαφορετικά. Με το ασυνήθιστο, με το εγώ υπάρχει πάντα το ανικανοποίητο και αυτό μόνο δυστυχίες μπορεί να φέρει.
Αν επιλέγει κάποιος να ζει με το εγώ, το ανικανοποίητο θα τον ακολουθεί σαν σκιά και αργά ή γρήγορα θα έχει μια χαοτική ζωή. Το ποιος είναι μέσα στην ουσία του θα εξαφανιστεί εντελώς και θα υπάρχουν μόνο αχόρταγες ανάγκες.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν άνθρωποι που σταματάνε να τρέχουν. Παρατάνε όλες τις αχόρταγες ανάγκες τους και απολαμβάνουν το φαγητό, τον ύπνο, τη λιακάδα, τα λουλούδια, το πέταγμα των πουλιών, την επαφή με τους ανθρώπους, την απλότητα…
Δεν ζητάνε τίποτα μη συνηθισμένο και βρίσκουν τα πάντα μέσα τους.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν σκοτίζονται για να είναι ασυνήθιστοι. Δεν τους ενδιαφέρει τι σκέφτονται οι άλλοι γι΄ αυτούς. Απλώς απολαμβάνουν όλα τα οφέλη του να είσαι συνηθισμένος ακτινοβολώντας γαλήνη και ηρεμία γύρω τους.
Το να προσπαθεί κάποιος να είναι ασυνήθιστος, κάτι άλλο από αυτό που είναι πραγματικά, δείχνει ότι κάτι λείπει. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κάτι εξαιρετικό για να είναι ολοκληρωμένος. Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλος ηθοποιός, ερευνητής, ζωγράφος ή ποιητής. Ένας άνθρωπος συνηθισμένος μπορεί να είναι ολοκληρωμένος. Ένας άνθρωπος συνηθισμένος μπορεί να είναι ευτυχισμένος γιατί το να υπάρχεις, είναι ευτυχία.
namasteδέσποινα παλαμάρη
