Απίστευτο κι όμως αληθινό. Συμβαίνει καθημερινά και συμβαίνει σε όλους. Ξεχνάμε επανειλημμένα τον καλύτερο μας φίλο. Αυτόν που είναι μαζί μας και στα δύσκολα και στα εύκολα. Ξαφνικά γίνεται αόρατος και είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν τον βλέπουμε, δεν τον αισθανόμαστε, δεν τον ακούμε κι όμως είναι τόσο κοντά μας...
Πως θα ένιωθες εσύ για έναν άνθρωπο που φέρεται έτσι στον καλύτερο του φίλο; Τι θα του έλεγες;
Εσύ, που ίσως είσαι ο μεγάλος κριτής για κάποιον που φέρεται με αυτόν το τρόπο στον φίλο του, εσύ ο ίδιος το κάνεις καθημερινά.
Πόσες φορές μέσα στη μέρα αισθανόμαστε το σώμα μας; Το αισθανόμαστε πραγματικά και αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Οι μόνες στιγμές που αρχίζουμε να το προσέχουμε είναι όταν εκείνο αρχίζει να διαμαρτύρεται για τον τρόπο που του φερόμαστε και φέρνει τον πόνο στο προσκήνιο. Ο πόνος είναι για το σώμα ο τρόπος για να επικοινωνήσει μαζί μας...
Πονάει το κεφάλι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε κεφάλι. Πονάει το πόδι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε πόδι. Πονάει το στομάχι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε ένα σώμα πέρα από τα δυο χέρια, τα δυο πόδια και το κεφάλι. Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις ανταποκρινόμαστε με τελείως λάθος τρόπο. Αντί να προσεγγίσουμε τον φίλο μας, να τον αγκαλιάσουμε, να τον αγαπήσουμε και να τον ρωτήσουμε πως νιώθει, τι χρειάζεται, εμείς τον χαπακώνουμε με χίλιες δυο χημείες, αντιβιοτικά και φάρμακα.
Πριν επιλέξουμε όμως να παραδοθούμε στην χημεία ίσως είναι καλό να ρωτήσουμε το σώμα τι είναι αυτό που το έχει φέρει στην κατάσταση του πόνου. Τι κάνουμε εμείς και με ποιο τρόπο συμπεριφερόμαστε ώστε να φτάσουμε στο σημείο να πονάμε.
Πονάει το κεφάλι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε κεφάλι. Πονάει το πόδι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε πόδι. Πονάει το στομάχι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε ένα σώμα πέρα από τα δυο χέρια, τα δυο πόδια και το κεφάλι. Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις ανταποκρινόμαστε με τελείως λάθος τρόπο. Αντί να προσεγγίσουμε τον φίλο μας, να τον αγκαλιάσουμε, να τον αγαπήσουμε και να τον ρωτήσουμε πως νιώθει, τι χρειάζεται, εμείς τον χαπακώνουμε με χίλιες δυο χημείες, αντιβιοτικά και φάρμακα.
Πριν επιλέξουμε όμως να παραδοθούμε στην χημεία ίσως είναι καλό να ρωτήσουμε το σώμα τι είναι αυτό που το έχει φέρει στην κατάσταση του πόνου. Τι κάνουμε εμείς και με ποιο τρόπο συμπεριφερόμαστε ώστε να φτάσουμε στο σημείο να πονάμε.
Όταν υποφέρουμε, δεν πονάει μόνο το σώμα αλλά και ο νους γιατί αυτά τα δυο έχουν βαθιά σύνδεση μεταξύ τους. Όταν για μέρες βιώνουμε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα τότε αυτό δεν υπάρχει μόνο στο μυαλό μας αλλά γίνεται και μέρος του σώματός μας. Το κουβαλάμε σωματικά. Κάπου σε κάποιο σημείο του σώματος έχει δημιουργηθεί η καταγραφή του συναισθήματος. Και σίγουρα δεν μπορεί να διαλυθεί μόνο μέσα από το νου. Χρειάζεται να διαλυθεί και από το σώμα επίσης.
Όμως συνήθως υποκρινόμαστε ότι αυτό που μας πονά δεν υπάρχει. Ή νομίζουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο αυτό θα εξαφανιστεί χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς. Όμως όσο κι αν εθελοτυφλούμε, τίποτε δεν μπορεί να μείνει κρυφό για πολύ καιρό. Όλα αυτά που αρνιόμαστε να δούμε, να νιώσουμε, όλα αυτά που δεν αποδεχόμαστε για μας, δουλεύουν με έναν υπόγειο τρόπο στο ασυνείδητο, φέρνοντας στην επιφάνεια με την πάροδο του χρόνου, πόνο και αρρώστια. Το σώμα μας τότε, με τον πόνο ή την αρρώστια, είναι σαν μας χτυπάει καμπανάκι, ζητώντας μας να αφυπνιστούμε και να κυττάξουμε τον εαυτό μας.
Όποια κι αν είναι η αλήθεια που υπάρχει στη ζωή μας είναι καλό να τη γνωρίζουμε και να την αποδεχόμαστε. Χωρίς να την επικρίνουμε και να λέμε: αυτό είναι καλό ή αυτό δεν είναι. Αυτό είναι σωστό ή αυτό είναι λάθος.
Αν αποδεχτούμε αυτό που αληθινά υπάρχει μέσα μας, όταν επιτρέψουμε στο νου μας να ησυχάσει και στην καρδιά μας να είναι ανοικτή τότε δεν χρειάζεται προσπάθεια για το λάθος ή το σωστό. Δεν υπάρχει καμιά ανησυχία και καμιά εσωτερική διαταραχή. Η αποδοχή της ύπαρξής μας, μας οδηγεί στην υγεία και την πληρότητα.
Διαλογιστική άσκηση ΄΄γνωρίζω το σώμα μου΄΄
Όποια κι αν είναι η αλήθεια που υπάρχει στη ζωή μας είναι καλό να τη γνωρίζουμε και να την αποδεχόμαστε. Χωρίς να την επικρίνουμε και να λέμε: αυτό είναι καλό ή αυτό δεν είναι. Αυτό είναι σωστό ή αυτό είναι λάθος.
Αν αποδεχτούμε αυτό που αληθινά υπάρχει μέσα μας, όταν επιτρέψουμε στο νου μας να ησυχάσει και στην καρδιά μας να είναι ανοικτή τότε δεν χρειάζεται προσπάθεια για το λάθος ή το σωστό. Δεν υπάρχει καμιά ανησυχία και καμιά εσωτερική διαταραχή. Η αποδοχή της ύπαρξής μας, μας οδηγεί στην υγεία και την πληρότητα.
Διαλογιστική άσκηση ΄΄γνωρίζω το σώμα μου΄΄
Είναι μια άσκηση ευεξίας, χαλάρωσης, συγκέντρωσης που μας βοηθά να είμαστε με απόλυτη συνείδηση στο εδώ και στο τώρα. Παίρνετε δυο μπαλάκια του τένις, χρησιμοποιημένα για να είναι μαλακά και τα βάζετε μέσα σε μια κάλτσα. Κλείνετε την κάλτσα δένοντας ένα κόμπο πολύ κοντά στα μπαλάκια, φροντίζοντας αυτά να βρίσκονται σε επαφή μεταξύ τους.
Ξαπλώνετε, κατά προτίμηση στο πάτωμα ή σε στρώμα αρκετά σκληρό και ψάχνετε να βρείτε το σωστό μέρος, πίσω στο κεφάλι, που θα τοποθετήσετε την κάλτσα με τα μπαλάκια. Βάζετε το χέρι πίσω στον αυχένα και σέρνοντας το προς την κορυφή του κεφαλιού βρίσκετε εκείνο το σημείο που προεξέχει περισσότερο πάνω από τον αυχένα. Ένα με δυο πόντους, πάνω από αυτό το σημείο, τοποθετείτε τα μπαλάκια κατά μήκος του κεφαλιού (οριζόντια). Αν τα βάλετε σωστά δεν γλιστράνε και παραμένουν σταθερά και ακίνητα. Τα μπαλάκια αντικαθιστούν μια τεχνική της κρανιοιερής θεραπείας που λέγεται CV4. Αφορά το ινιακό οστό και οδηγεί το σώμα σε still point (κατάσταση αυτοθεραπείας). Περισσότερες όμως πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε στην Νέο-κρανιοϊερή θεραπεία
Ξαπλώνετε, κατά προτίμηση στο πάτωμα ή σε στρώμα αρκετά σκληρό και ψάχνετε να βρείτε το σωστό μέρος, πίσω στο κεφάλι, που θα τοποθετήσετε την κάλτσα με τα μπαλάκια. Βάζετε το χέρι πίσω στον αυχένα και σέρνοντας το προς την κορυφή του κεφαλιού βρίσκετε εκείνο το σημείο που προεξέχει περισσότερο πάνω από τον αυχένα. Ένα με δυο πόντους, πάνω από αυτό το σημείο, τοποθετείτε τα μπαλάκια κατά μήκος του κεφαλιού (οριζόντια). Αν τα βάλετε σωστά δεν γλιστράνε και παραμένουν σταθερά και ακίνητα. Τα μπαλάκια αντικαθιστούν μια τεχνική της κρανιοιερής θεραπείας που λέγεται CV4. Αφορά το ινιακό οστό και οδηγεί το σώμα σε still point (κατάσταση αυτοθεραπείας). Περισσότερες όμως πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε στην Νέο-κρανιοϊερή θεραπεία
Πρώτος τρόπος
Συγκεντρώνεστε στην αναπνοή και οραματίζεστε ότι την στέλνετε πρώτα στην καρδιά, μετά στην κοιλιά και μετά σε όλο το σώμα. Χαλαρώνετε και ηρεμείτε για 10 περίπου λεπτά. Μετά βγάζετε τα μπαλάκια και μένετε στη σιωπή για 5 λεπτά περίπου παρατηρώντας το σώμα.
Με αυτή την άσκηση, που μπορούμε να την κάνουμε καθημερινά, ενισχύουμε το ανοσοποιητικό και βελτιώνουμε την υγεία μας, χαρίζοντας ο καθένας στον εαυτό του λίγα λεπτά ηρεμίας και βαθιάς χαλάρωσης.
Δεύτερος τρόπος
Ξαπλώνετε πάνω στα μπαλάκια και συγκεντρώνεστε στην αναπνοή σας. Οραματίζεστε ότι την στέλνετε πρώτα στην καρδιά, μετά στην κοιλιά και μετά σε όλο το σώμα. Όταν η αναπνοή φτάσει στα πόδια σας αρχίζετε ένα ταξίδι στο σώμα σας με ανοδική πορεία. Πρώτα αισθάνεστε τα πέλματα σας. Παρατηρείτε πως τα νιώθετε. Αν είναι χαλαρά αν έχουν ένταση, αν το ένα είναι μεγαλύτερο από το άλλο, ποιες είναι οι διαφορές τους και αν έχουν κάτι να σας πουν. Τα αφουγκράζεστε...
Με τον ίδιο τρόπο περνάτε στις γάμπες, στους, μηρούς, στη λεκάνη, σε όλα τα εσωτερικά όργανα, στην πλάτη, στο θώρακα, στα χέρια, στο λαιμό, στον αυχένα για να καταλήξετε στο πρόσωπο. Παρατηρείτε στη συνέχεια και αφουγκράζεστε τα μάτια, τη μύτη, τ’ αυτιά, το σαγόνι και όλο το κεφάλι συνολικά. Αν υπάρχει κάποιο μέρος του σώματος που νιώθετε ότι τραβά την προσοχή σας του προσφέρετε το χρόνο σας μαζί με αγάπη και αποδοχή.
Τις πρώτες φορές που θα κάνετε αυτή την διαλογιστική άσκηση ίσως δυσκολευτείτε να έρθετε σε επαφή με το σώμα σας, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι το σώμα είναι δυο χέρια ή δυο πόδια που κινούνται και ένα κεφάλι που σκέφτεται. Δεν τους περνά από το μυαλό ότι το σώμα έχει την δική του νοημοσύνη και αισθαντικότητα. Όταν αποκτήσετε οικειότητα με το σώμα σας μπορείτε να το ρωτήσετε σχετικά με τους πόνους σας. Ρωτήστε το ποια ιστορία κρύβει η περιοχή που πονά και με ποιο τρόπο μπορείτε εσείς να βοηθήσετε.
Η ανταπόδοση που θα έχετε από το σώμα σας θα είναι εκπληκτική και θα νιώθετε όχι μόνο σωματική αλλά και ψυχική ευεξία.
Ξαπλώνετε πάνω στα μπαλάκια και συγκεντρώνεστε στην αναπνοή σας. Οραματίζεστε ότι την στέλνετε πρώτα στην καρδιά, μετά στην κοιλιά και μετά σε όλο το σώμα. Όταν η αναπνοή φτάσει στα πόδια σας αρχίζετε ένα ταξίδι στο σώμα σας με ανοδική πορεία. Πρώτα αισθάνεστε τα πέλματα σας. Παρατηρείτε πως τα νιώθετε. Αν είναι χαλαρά αν έχουν ένταση, αν το ένα είναι μεγαλύτερο από το άλλο, ποιες είναι οι διαφορές τους και αν έχουν κάτι να σας πουν. Τα αφουγκράζεστε...
Με τον ίδιο τρόπο περνάτε στις γάμπες, στους, μηρούς, στη λεκάνη, σε όλα τα εσωτερικά όργανα, στην πλάτη, στο θώρακα, στα χέρια, στο λαιμό, στον αυχένα για να καταλήξετε στο πρόσωπο. Παρατηρείτε στη συνέχεια και αφουγκράζεστε τα μάτια, τη μύτη, τ’ αυτιά, το σαγόνι και όλο το κεφάλι συνολικά. Αν υπάρχει κάποιο μέρος του σώματος που νιώθετε ότι τραβά την προσοχή σας του προσφέρετε το χρόνο σας μαζί με αγάπη και αποδοχή.
Τις πρώτες φορές που θα κάνετε αυτή την διαλογιστική άσκηση ίσως δυσκολευτείτε να έρθετε σε επαφή με το σώμα σας, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι το σώμα είναι δυο χέρια ή δυο πόδια που κινούνται και ένα κεφάλι που σκέφτεται. Δεν τους περνά από το μυαλό ότι το σώμα έχει την δική του νοημοσύνη και αισθαντικότητα. Όταν αποκτήσετε οικειότητα με το σώμα σας μπορείτε να το ρωτήσετε σχετικά με τους πόνους σας. Ρωτήστε το ποια ιστορία κρύβει η περιοχή που πονά και με ποιο τρόπο μπορείτε εσείς να βοηθήσετε.
Η ανταπόδοση που θα έχετε από το σώμα σας θα είναι εκπληκτική και θα νιώθετε όχι μόνο σωματική αλλά και ψυχική ευεξία.
