Αν δεν μπορείς ν΄ αγγίξεις τον ίδιο τον πυθμένα της κόλασης, ποτέ δεν θα γνωρίσεις τι είναι παράδεισος.
Γι΄ αυτό υπάρχει η κόλαση, για να καθαρίσει, να καταστρέψει εσένα κι όλα όσα δεν είναι αναγκαία, για να μπορεί ν΄ ανθίσει ο παράδεισος μέσα σου. Είναι παράδοξο. Φαίνεται παράδοξο. Το λουλούδι όμως του παράδεισου ανθίζει μέσα στην κόλαση.
«Δεν υπάρχει κανένα μονοπάτι που να μικραίνει το δρόμο για την εσωτερική ανάπτυξη, επειδή ο ίδιος ο δρόμος και η ίδια η δυσκολία είναι μέρος της ανάπτυξης. Αν αποφεύγεις τη δυσκολία αποφεύγεις να αναπτυχθείς, να ωριμάσεις.
«Δεν υπάρχει κανένα μονοπάτι που να μικραίνει το δρόμο για την εσωτερική ανάπτυξη, επειδή ο ίδιος ο δρόμος και η ίδια η δυσκολία είναι μέρος της ανάπτυξης. Αν αποφεύγεις τη δυσκολία αποφεύγεις να αναπτυχθείς, να ωριμάσεις.
Στην πραγματικότητα οτιδήποτε που μπορεί να είναι εμπόδιο, μπορεί να γίνει βοήθεια. Ο ίδιος ο βράχος πάνω στο μονοπάτι είτε μπορεί να γίνει εμπόδιο στο δρόμο σου, είτε μπορείς να πατήσεις πάνω του και να περάσεις απέναντι.
Από εσένα εξαρτάται. Το κάθε τι που βιώνεις είναι ευλογία. Τίποτε δεν είναι λάθος. Απλώς χρειάζεται λίγο περισσότερο θάρρος για να δοκιμάσεις και σύντομα, αν μπεις μέσα σε κάτι που έμοιαζε άβολο στην αρχή, θα διαπιστώσεις ότι αυτό μπορεί να γίνει μοναδική ευτυχία.
«Από την παιδική ηλικία διδασκόμαστε ότι η απόρριψη είναι κάτι προσωπικό κι ότι και η αποδοχή είναι επίσης κάτι προσωπικό. Όμως είναι και τα δυο απλά ενεργειακά φαινόμενα. Μη φοβάσαι λοιπόν την απόρριψη.
Από εσένα εξαρτάται. Το κάθε τι που βιώνεις είναι ευλογία. Τίποτε δεν είναι λάθος. Απλώς χρειάζεται λίγο περισσότερο θάρρος για να δοκιμάσεις και σύντομα, αν μπεις μέσα σε κάτι που έμοιαζε άβολο στην αρχή, θα διαπιστώσεις ότι αυτό μπορεί να γίνει μοναδική ευτυχία.
Αλλιώς πως θα πλησιάσεις πιο κοντά. Πλησίασε επειδή αξίζει το ρίσκο να σε απορρίψουν. Είναι καλό αν ένας άνθρωπος μπορεί απλώς να σου πει ότι δεν θέλει να κινηθεί βαθύτερα μαζί σου, επειδή αν κινηθεί μαζί σου, θα υπάρχει μια έλλειψη αίσθησης συνάφειας, κι αυτό είναι επικίνδυνο. Αργά ή γρήγορα θα υπάρχουν καυγάδες, τσακωμοί και θα καταστρέψετε ο ένας τον άλλον. Αν πάλι εσύ δεν νιώθεις καλά να πλησιάσεις κάποιον, αυτό πες, δεν χρειάζεται να τον πληγώνεις με άλλους τρόπους. Να είσαι πάντοτε αληθινός γιατί μερικοί άνθρωποι που δεν μπορούν να πουν όχι, φοβούμενοι μήπως πληγώσουν τον άλλον, κάνουν όλη τους τη ζωή ένα μπέρδεμα και στο τέλος ξεχνούν εντελώς πώς να κρίνουν με ποιον ταιριάζουν.»
«Αν νιώθεις δυστυχισμένος βγες από αυτήν την κατάσταση που σου προκαλεί την δυστυχία. Και μην πεις ότι έχει γίνει μια βαθιά ριζωμένη συνήθεια ή ότι δεν μπορεί να συμβεί η αλλαγή. Αν το σπίτι σου καίγεται απλά βγαίνεις έξω από αυτό! Δεν λες ότι είναι το σπίτι που έχεις ζήσει μέσα του είκοσι, τριάντα χρόνια και ότι έχεις συνηθίσει να ζεις εκεί και γι΄αυτό δεν μπορείς να το αποχωριστείς...
«Το να μπεις στη ροή σημαίνει να παραμένεις πάντοτε ελεύθερος να κινηθείς με τη ζωή, όπου αυτή σε οδηγεί, όσο άγνωστος κι αν είναι ο σκοπός. Από τη στιγμή που αρχίζεις να παγιώνεις το στόχο σου εναντίον της Ζωής τότε δεν βρίσκεσαι μέσα στη ροή…
Ζήσε τη στιγμή ολοκληρωτικά και η επόμενη στιγμή θα βγει από αυτήν. Ζήσε μια ζωή χωρίς σχέδια επειδή μόνο τότε ζεις τη Ζωή. Αντί να προσδοκείς περισσότερα απολάμβανε αυτό που συμβαίνει…
Απλώς άρχισε να ζεις και ξαφνικά θα δεις ότι το κάθε τι ήταν από πάντα διαθέσιμο. Ότι δεν υπάρχει τίποτε να κάνεις, καμιά προετοιμασία για να γίνεις ικανός. Όλη η προσπάθεια γίνεται για να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις, με όσους δυνατόν περισσότερους τρόπους, ότι είσαι ένας άνθρωπος έτοιμος να ζήσεις, να είσαι εκστατικός, να γλεντήσεις.»
«Ποτέ μην αναβάλλεις για αύριο. Αύριο θα είσαι πιο γέρος και θα έχεις λιγότερο κουράγιο. Αύριο θα είσαι πιο ’’έμπειρος’’, πιο πονηρός. Αύριο θα έχεις έρθει πιο κοντά στο θάνατο. Θα αρχίσεις να αμφιταλαντεύεσαι και να φοβάσαι περισσότερο. Ποτέ μην αναβάλλεις για αύριο. Αν είναι να αποφασίσεις να αποφασίσεις τώρα.
Το μόνο που καταφέρνεις αναβάλλοντας είναι να έχεις μια καταθλιπτική αίσθηση του ανεκπλήρωτου και του κολλήματος στο σήμερα. Αν αυτό αλλάξει, αν αρχίσεις να κινείσαι, να δρας και να πράττεις φεύγοντας από την ανία ή από την αμφιταλάντευση, τότε θα νιώσεις μια ανακούφιση και μια απλοχωριά μέσα σου που θα σε κάνει να αναρωτηθείς τι περίμενες τόσο καιρό.»
Το μόνο που καταφέρνεις αναβάλλοντας είναι να έχεις μια καταθλιπτική αίσθηση του ανεκπλήρωτου και του κολλήματος στο σήμερα. Αν αυτό αλλάξει, αν αρχίσεις να κινείσαι, να δρας και να πράττεις φεύγοντας από την ανία ή από την αμφιταλάντευση, τότε θα νιώσεις μια ανακούφιση και μια απλοχωριά μέσα σου που θα σε κάνει να αναρωτηθείς τι περίμενες τόσο καιρό.»
Κάθε σχέση είναι καθρέφτης.
Σου αποκαλύπτει την ταυτότητα σου. Κάθε σχέση, σου φέρνει κάτι από την εσωτερική σου καρδιά, κάτι που σου ήταν άγνωστο προηγουμένως.
Ο άνθρωπος είναι τόσο απέραντος που χρειάζονται χιλιάδες σχέσεις (ο πατέρας, η μητέρα, τα αδέλφια, ο σύντροφος, ο φίλος), χρειάζονται χιλιάδες τύποι σχέσεων, για να σε αποκαλύψουν από κάθε γωνιά, από κάθε όψη του είναι σου, ώστε να γνωρίσεις όλα σου τα πρόσωπα.
Ακόμα και τότε όλα όσα γνωρίζεις για τον Εαυτό σου θα είναι λιγότερα από αυτά που είσαι. Ποτέ δεν μπορεί να είναι περισσότερα από όσα είσαι, επειδή είσαι μια Απεραντοσύνη και όλοι οι καθρέφτες του κόσμου δεν μπορούν να σε εξαντλήσουν.
Ο άνθρωπος είναι τόσο απέραντος που χρειάζονται χιλιάδες σχέσεις (ο πατέρας, η μητέρα, τα αδέλφια, ο σύντροφος, ο φίλος), χρειάζονται χιλιάδες τύποι σχέσεων, για να σε αποκαλύψουν από κάθε γωνιά, από κάθε όψη του είναι σου, ώστε να γνωρίσεις όλα σου τα πρόσωπα.
Ακόμα και τότε όλα όσα γνωρίζεις για τον Εαυτό σου θα είναι λιγότερα από αυτά που είσαι. Ποτέ δεν μπορεί να είναι περισσότερα από όσα είσαι, επειδή είσαι μια Απεραντοσύνη και όλοι οι καθρέφτες του κόσμου δεν μπορούν να σε εξαντλήσουν.
Την ζωή την ανακαλύπτει κανείς μόνο γνωρίζοντας αυτό που βρίσκεται εντός του. Εκείνος που δεν το γνωρίζει, βρίσκεται περικυκλωμένος κάθε λεπτό απ' το θάνατο και απ' το φόβο του θανάτου.
Ένας σάντου (Ινδός αναχωρητής) ρωτήθηκε απ' τους φίλους του:
"Αν κάποιοι χυδαίοι άνθρωποι σου επιτίθονταν, τί θα έκανες;"
Εκείνος απάντησε: "Θα οχυρωνόμουν μέσα στο ισχυρό μου φρούριο".
Αυτή η κουβέντα έφτασε στα αφτιά των εχθρών. Έτσι μια μέρα που ήταν μόνος, οι εχθροί τον περικύκλωσαν και είπαν:
Σάντου! Πες μας πού είναι το ισχυρό σου φρούριο;"
Ο σάντου άρχισε να γελάει και ακουμπώντας το χέρι του στην καρδιά απάντησε, "Αυτό είναι το φρούριο μου. Κανείς δεν μπορεί να του επιτεθεί. Το σώμα μπορεί να καταστραφεί, αλλά αυτό που βρίσκεται μέσα όχι. Αυτό είναι το φρούριο μου. Η μόνη μου ασφάλεια είναι να ξέρω τον δρόμο προς τα κει."
Αυτός που δεν ξέρει αυτό το ισχυρό φρούριο ζει στην ανασφάλεια. Η ζωή του περιστοιχίζεται από εχθρούς κάθε λεπτό. Ένα τέτοιο άτομο δεν έχει ακόμα βρει το καταφύγιο ασφάλειας και ειρήνης. Και αυτοί που ψάχνουν έξω γι' αυτό το καταφύγιο, ψάχνουν μάταια γιατί βρίσκεται μέσα τους.
Μόνο όταν τα θεμέλια βρίσκονται εντός σου γνωρίζεσαι αληθινά με την ζωή, γιατί η περιφέρεια που βρίσκεται έξω απ' αυτό το κέντρο είναι δημιούργημα του θανάτου.
Ένας σάντου (Ινδός αναχωρητής) ρωτήθηκε απ' τους φίλους του:
"Αν κάποιοι χυδαίοι άνθρωποι σου επιτίθονταν, τί θα έκανες;"
Εκείνος απάντησε: "Θα οχυρωνόμουν μέσα στο ισχυρό μου φρούριο".
Αυτή η κουβέντα έφτασε στα αφτιά των εχθρών. Έτσι μια μέρα που ήταν μόνος, οι εχθροί τον περικύκλωσαν και είπαν:
Σάντου! Πες μας πού είναι το ισχυρό σου φρούριο;"
Ο σάντου άρχισε να γελάει και ακουμπώντας το χέρι του στην καρδιά απάντησε, "Αυτό είναι το φρούριο μου. Κανείς δεν μπορεί να του επιτεθεί. Το σώμα μπορεί να καταστραφεί, αλλά αυτό που βρίσκεται μέσα όχι. Αυτό είναι το φρούριο μου. Η μόνη μου ασφάλεια είναι να ξέρω τον δρόμο προς τα κει."
Αυτός που δεν ξέρει αυτό το ισχυρό φρούριο ζει στην ανασφάλεια. Η ζωή του περιστοιχίζεται από εχθρούς κάθε λεπτό. Ένα τέτοιο άτομο δεν έχει ακόμα βρει το καταφύγιο ασφάλειας και ειρήνης. Και αυτοί που ψάχνουν έξω γι' αυτό το καταφύγιο, ψάχνουν μάταια γιατί βρίσκεται μέσα τους.
Μόνο όταν τα θεμέλια βρίσκονται εντός σου γνωρίζεσαι αληθινά με την ζωή, γιατί η περιφέρεια που βρίσκεται έξω απ' αυτό το κέντρο είναι δημιούργημα του θανάτου.
Προσευχήσου μην πεθάνεις σαν ζητιάνος
«Ένας ζητιάνος είχε πεθάνει σε μια μεγάλη πόλη. Είχε πεθάνει ζητιανεύοντας στο ίδιο μέρος επί σαράντα χρόνια. Νόμιζε ότι θα γινόταν βασιλιάς με τη ζητιανιά, μα πώς μπορεί κανείς να γίνει βασιλιάς ζητιανεύοντας;
Όσο πιο πολύ ζητιανεύει ένας άνθρωπος τόσο πιο ζητιάνος γίνεται.
Τη μέρα που άρχισε ήταν ένας μικρός ζητιάνος και τη μέρα που πέθανε ήταν ένας μεγάλος ζητιάνος, μα δεν έγινε βασιλιάς. Πέθανε. Έτσι οι γείτονες πήραν το πτώμα και το έκαψαν μαζί με τα κουρέλια του. Έπειτα θεώρησαν ότι αυτός ο ζητιάνος πρέπει να είχε βρωμίσει πολύ τη γη όπου καθόταν για σαράντα χρόνια, οπότε έσκαψαν λίγο για να καθαρίσουν και να πετάξουν τη βρωμιά. Και έζησαν μια μεγάλη έκπληξη.
Αν ζούσε ο ζητιάνος, θα είχε τρελαθεί. Μέσα στη γη βρήκαν ένα θησαυρό, ακριβώς κάτω από το σημείο που καθόταν ο ζητιάνος και ζητιάνευε. Δεν ήξερε πως, αν έσκαβε λίγο την γη από κάτω του, θα μπορούσε να έχει γίνει βασιλιάς και δεν θα υπήρχε καμιά ανάγκη να ζητιανεύει. Μα τι ήξερε αυτός ο άνθρωπος; Τα μάτια του κοίταζαν προς τα έξω, τα χέρια του ήταν απλωμένα και ζητιάνευε.
Όλοι οι άνθρωποι της γειτονιάς στάθηκαν εκεί σοκαρισμένοι.
«Τι είδους ζητιάνος ήταν αυτός; Αυτός ο ηλίθιος δεν είχε καταλάβει πως ο θησαυρός ήταν θαμμένος ακριβώς κάτω από το σημείο όπου καθόταν.»
Αυτά έλεγαν και γελούσαν. Πήγα σ’ εκείνο το μέρος και συνάντησα αυτούς τους ανθρώπους και τους είπα:
«Εσείς είστε οι ηλίθιοι! Μην κατηγορείτε το ζητιάνο. Θα έπρεπε και εσείς κάποτε να σκάψετε τη γη από κάτω σας, επειδή μπορεί, όταν πεθάνετε, να γελούν οι άλλοι μαζί σας.»
Οι ζωντανοί γελούν μ’ εκείνον που πεθαίνει, όμως, αν ένας ζωντανός μπορούσε να γελάσει με τον εαυτό του όσο ήταν ακόμα ζωντανός, τότε θα μπορούσε να μεταμορφωθεί η ζωή του. Θα μπορούσε να γίνει διαφορετικός άνθρωπος.»
Αν κάποιος θυμάται να γελά με τον εαυτό του, αν μπορεί να θυμάται να σκάβει το σημείο όπου στέκεται την κάθε στιγμή, τότε δεν θα πεθάνει ποτέ σαν ζητιάνος αλλά σαν βασιλιάς. Θα έχει μοιραστεί με όλους τα δώρα που θα του έχει φέρει η ζωή, θα έχει συναντήσει τον θεϊκό μέσα του, θα ζει γεμάτος ευδαιμονία και θα είναι γεμάτος ευγνωμοσύνη για την Ύπαρξη.
Ο νους δεν είναι η πραγματικότητα... Ο νους δεν είναι η πραγματικότητα' είναι μια ψευδής ερμηνεία. Δεν είσαι ο νους, ποτέ δεν ήσουν, ποτέ δεν μπορείς να γίνεις. Αυτό είναι το πρόβλημα-έχεις ταυτιστεί με κάτι που δεν υπάρχει. Είσαι σαν τον ζητιάνο, που πιστεύει πως κατέχει βασίλειο. Ανησυχεί τόσο για το βασίλειο-πώς να το διαχειριστεί, πώς να το διοικήσει, πώς να σταματήσει την αναρχία. Δεν υπάρχει βασίλειο και όμως ανησυχεί.
Ο νους είναι σαν το πλήθος οι σκέψεις είναι τα άτομα. Και επειδή οι σκέψεις υπάρχουν διαρκώς, νομίζεις ότι η διαδικασία είναι αληθινή. Πέταξε κάθε ξεχωριστή σκέψη και δεν θα μείνει τίποτα στο τέλος. Δεν υπάρχει κανένας τέτοιος νους, μόνο σκέψεις.
Μεταξύ δύο σκέψεων προσπάθησε να είσαι έξυπνος κοίτα το διάλειμμα, το κενό ανάμεσα. Δεν θα βρεις νου, αυτή είναι η φύση σου. Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν -είναι τυχαίες- αλλά το εσωτερικό κενό πάντα μένει. Σύννεφα μαζεύονται και φεύγουν, εξαφανίζονται -είναι τυχαία- αλλά ο ουρανός παραμένει. Εσύ είσαι ο ουρανός.
Απλά παρατήρησε το σώμα, το νου. Αυτά δεν είναι εσύ, εσύ είσαι ο παρατηρητής. Και ο παρατηρητής είναι ένα άλλο όνομα για το Βούδας.
Το πρώτο πράγμα που κάνει ένα κοάν είναι να σε φτιάξει εντελώς ίσιο, σαν να σημαδεύεις ένα στόχο, όπως κάποιο βέλος. Αν γίνει αυτό, σύντομα ο νους σου θα κουραστεί. Αλλά αν διατηρήσεις κάποια ενέργεια, ο νους σου πάντα θα αναζωογονοποιείται. Η διατηρημένη ενέργεια ποτέ δεν θα σ' αφήσει κουρασμένο και εξουθενωμένο, ώσπου φτάνεις να παρατήσεις το κοάν, απλά να πεις, "Βαρέθηκα. Τελείωσα. Αυτό είναι χαζό, δεν γίνεται να υπάρχει κανένας ήχος από το χειροκρότημα του ενός χεριού"!
Αυτή τη στιγμή της εξάντλησης, ο νους σταματά κουρασμένος, εντελώς εξαντλημένος. Με σταματημένο το νου, έστω για μια στιγμή, στο άνοιγμα, κλείσιμο ενός ματιού βρίσκεσαι στην άλλη όχθη.
Ο νους σου είναι πολύ διστακτικός, ταλαντευόμενος. Ένα κοάν συγκεντρώνει όλες σου τις ενέργειες. Το κοάν δεν μπορεί να γίνει με "χλιαρό" τρόπο, αυτό είναι επικίνδυνο. Πρέπει να γίνει ολοκληρωτικά, έτσι ώστε να εξαντληθεί ο νους γρήγορα - όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Οι άνθρωποι φοβούνται...
Οι άνθρωποι φοβούνται πάρα πολύ εκείνους που γνωρίζουν τον εαυτό τους. Εκείνους που έχουν μια δύναμη, μια αύρα και ένα μαγνητισμό, ένα χάρισμα που μπορεί να βγάλει από τη φυλακή της παράδοσης τους νέους ανθρώπους που διψάνε για ζωή.
Φοβούνται τον άνθρωπο που δεν μπορεί να υποδουλωθεί-αυτή είναι η δυσκολία, και δεν μπορεί να φυλακιστεί. Οι μάζες δεν θέλουν να ταράζονται ακόμη κι αν ζουν στη δυστυχία, γιατί έχουν συνηθίσει στη δυστυχία. Oποιος δεν είναι μίζερος και δυστυχισμένος, μοιάζει ξένος γι΄ αυτούς.
Ο ελεύθερος άνθρωπος έχει σπάσει τα δεσμά της καταπίεσης και της καλής γνώμης των άλλων. Αγκαλιάζει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, είναι εξεγερμένος, όχι επειδή μάχεται ενάντια σε κάποιον άλλον, αλλά επειδή έχει ανακαλύψει την δική του αληθινή φύση και είναι αποφασισμένος να ζήσει σύμφωνα με αυτή, ξέροντας ότι χρειάζεται αρκετό θάρρος για να αναλάβει την ευθύνη να ζήσει τη δική του αλήθεια.
Φοβούνται τον άνθρωπο που δεν μπορεί να υποδουλωθεί-αυτή είναι η δυσκολία, και δεν μπορεί να φυλακιστεί. Οι μάζες δεν θέλουν να ταράζονται ακόμη κι αν ζουν στη δυστυχία, γιατί έχουν συνηθίσει στη δυστυχία. Oποιος δεν είναι μίζερος και δυστυχισμένος, μοιάζει ξένος γι΄ αυτούς.
Ο ελεύθερος άνθρωπος έχει σπάσει τα δεσμά της καταπίεσης και της καλής γνώμης των άλλων. Αγκαλιάζει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, είναι εξεγερμένος, όχι επειδή μάχεται ενάντια σε κάποιον άλλον, αλλά επειδή έχει ανακαλύψει την δική του αληθινή φύση και είναι αποφασισμένος να ζήσει σύμφωνα με αυτή, ξέροντας ότι χρειάζεται αρκετό θάρρος για να αναλάβει την ευθύνη να ζήσει τη δική του αλήθεια.
Ξέχασε με!
Θα ήθελα απλώς να με συγχωρήσουν και να με ξεχάσουν.
Δεν υπάρχει λόγος να με θυμάσαι. Λόγος υπάρχει να θυμηθείς τον εαυτό σου! Αυτό που θα ήθελα λοιπόν είναι να με ξεχάσεις εντελώς και να με συγχωρήσεις επίσης γιατί είναι δύσκολο να με ξεχάσεις. Γι' αυτό σου ζητώ να με συγχωρήσεις που σε έβαλα σε κόπο.
Να θυμάσαι τον εαυτό σου!
