Φαντάσου ότι ο άνθρωπος, εσύ, είσαι μια σφαίρα… 

Στην αρχή ήσουν μια διάφανη σφαίρα. Ότι ήσουν μέσα, ήσουν και έξω. Όμως περνώντας τα χρόνια, χτίζοντας την προσωπικότητα σου άρχισες να "χτίζεις"  και την επιφάνεια της σφαίρας.

Επηρεασμένος, όπως όλοι μας άλλωστε, από προσδιορισμούς και στερεότυπα, από πρέπει και δεν πρέπει, από χειρισμούς και ελεγκτικές συμπεριφορές, ανάλογα τις σκέψεις και τις πράξεις σου, η εξωτερική επιφάνεια της σφαίρας σου, η περιφέρειά σου, άρχισε να παίρνει διάφορα χρώματα. Γινόταν πότε γκρι, πότε μαυροκίτρινο, πότε κίτρινο, πότε πορτοκαλί, πότε πνιχτό μαύρο…  

Κάποιες από αυτές τις χρωματικές επιστρώσεις έφευγαν και άλλες έμεναν και πάγωναν δημιουργώντας έναν εξωτερικό φλοιό που συνέχεια άλλαζε χρώμα, πάχος και υφή. Από αυτούς τους εξωτερικούς φλοιούς χρωματίστηκε η προσωπικότητά σου. Ακόμη κι αν τώρα εσύ δεν το θες, αυτή παίρνει εξαιτίας τους διάφορα χρώματα, μέχρι και σήμερα...

Η πνευματοποίηση της αγάπης είναι η πύλη για να μπεις στην Βασιλεία του Θεού.

Μεταξύ της αγάπης και της σεξουαλικότητας δεν υπάρχει διαφορά στις εξωτερικές τους εκδηλώσεις είναι οι ίδιες χειρονομίες, οι ίδιες αγκαλιές, τα ίδια φιλιά. Η διαφορά είναι ποια κατεύθυνση παίρνουν οι ενέργειες. 

Όταν σας σπρώχνει μόνον ο αισθησιασμός, δεν ασχολείστε με το άλλο πρόσωπο, ενώ αν το αγαπάτε, σκέφτεστε προπαντός να το κάνετε ευτυχισμένο.

Η σεξουαλικότητα και η αγάπη δεν διαφέρουν λοιπόν και τόσο στο φυσικό επίπεδο, αλλά διαφέρουν μόνο στο αόρατο επίπεδο, στο ψυχικό, το πνευματικό. Και πώς; Είναι ακριβώς αυτό πού θέλω να σάς αποκαλύψω.

Η Ζωή δεν θέλει κόπο αλλά τρόπο…

"Αγαθά κόποις κτώνται" λέει το ρητό όμως η Ζωή δεν θέλει κόπο αλλά τρόπο…

Τον παλιό εκείνο τον καιρό που ήμουν μικρή και "άμυαλη" όπως έλεγαν δεν με ένοιαζε τίποτα και δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο εκτός από το παιχνίδι. 

Ξυπνούσα κάθε μέρα χωρίς σχέδια και στόχους και μέσα από τη δραστηριότητα και τη δημιουργικότητα του παιχνιδιού γέμιζα ενέργεια το σώμα μου, χαλάρωνα το μυαλό μου και χόρταινα με χαρά την ψυχή μου…

Μεγαλώνοντας, φορώντας τη στολή του συνετού ενήλικα και κουβαλώντας περισσότερο "μυαλό" μέσα στο κεφάλι μου άλλαξα την οπτική που έβλεπα τον κόσμο και τις καταστάσεις…

Η μεγάλη παγίδα του "μη χείρον βέλτιστον"…

 "Το μη χείρον βέλτιστον"…

Με αυτήν την π@π@ριά μεγαλώσαμε όλοι μας και περιορίσαμε την ευτυχία μας γιατί επαναπαυτήκαμε στο λίγο και ξεχάσαμε ότι αξίζουμε το πολύ… 

Συνδεθήκαμε με "το μη χείρον βέλτιστον" και το κάναμε κανόνα ζωής. Και με αυτό το μη χείρον ντύσαμε όχι μόνο την καθημερινότητά μας αλλά και τις επιλογές μας. Μας κατευθύνει στα πάντα. Στον τρόπο που ψηφίζουμε, στον τρόπο που σχετιζόμαστε, στον τρόπο που χρωματίζουμε την σχέση μας με τον εαυτό μας. 

Και με αυτόν το φτηνιάρικο τρόπο σκέψης επιλέγουμε τους λάθους πολιτικούς να μας κυβερνάνε, τους λάθους συντρόφους να γεμίσουμε τα κενά μας, τους λάθους ανθρώπους να δώσουν φτερά στα όνειρά μας, το λάθος τρόπο να ζήσουμε.

Καμιά εξωτερική δύναμη δεν μπορεί να βάλει φωτιά στη φωτιά μας.

Αν φοβόμαστε τις ευθύνες και τους κινδύνους, αν φοβόμαστε τα λάθη, την κριτική, την απόρριψη και αποφεύγουμε να πάρουμε ρίσκα στη ζωή μας, αν αναζητάμε κάποιον άλλον να σηκώσει τα βάρη μας, να μας σώσει, να σταθεί εκείνος δυνατός στη δική μας θέση τότε θα υπάρχει πάντα κάποιος επιτήδειος "δάσκαλος", γκουρού, καθοδηγητής, ακόμα και εραστής ή "φίλος" που ενώ θα νομίζουμε ότι μπορεί δίπλα του να ενδυναμωθούμε και να πάρουμε λίγο από τη ζεστασιά και τη λάμψη του αντίθετα θα τον τρέφουμε με τη δική μας ενέργεια και θα αποδυναμώνουμε ολοένα και περισσότερο τον εαυτό μας.

Ένας δάσκαλος ανοίγει δρόμους για να τους περπατήσουμε εμείς φορώντας τα δικά μας παπούτσια, βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις, τρέφοντας και ενδυναμώνοντας τον εαυτό μας μέσα από την εμπειρία, το βίωμα…

Πάντοτε να κυνηγάς πεταλούδες και να μαζεύεις βότσαλα

Από την παιδική ηλικία μάς διδάσκουν να είμαστε τέλεια πλάσματα για να μην μας απορρίψουν και προσπαθούμε σκληρά να έχουμε την αποδοχή όλων.

Αρχίζουμε να φοβόμαστε την απόρριψη και δεν τολμάμε να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε. Σταδιακά αντιμετωπίζουμε τους άλλους με δειλία, γιατί το «όχι» που μπορεί να βγει από τα χείλη τους γιγαντώνεται και γίνεται ένας δράκος που μας καταπίνει. 

Κρατάμε με αυτόν τον τρόπο απόσταση από τους ανθρώπους. Κρατάμε με αυτόν τον τρόπο απόσταση από τη ζωή.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι το «όχι» του άλλου δε αφορά εμάς αλλά τον ίδιο. Δεν είναι κάτι προσωπικό και είναι απόλυτα υγιές κάποιος να μπορεί να εκφράσει το «όχι» του.