Θυμάμαι τότε που ζωγράφιζα ήλιους όταν έβρεχε και δεν κρυβόμουν με λίγες σταγόνες βροχής…
Χαμογελούσα στο Θεό που μας φρόντιζε και έβγαινα έξω για να φυτέψω γιασεμιά χορεύοντας…
Μετά άπλωνα τη καρδιά μου στη λιακάδα και έκρυβα τα όνειρα μου στα μπαούλα του ουράνιου τόξου… για να μη τα ξεχάσω ποτέ… για να γνωρίζω πάντα που βρίσκονται…
Δεν ήξερα τότε ότι το κλειδί για τα πολύχρωμα μπαούλα βρίσκεται μέσα στην αθωότητα, στην απλότητα…
Και μεγάλωσα…
Ξεπούλησα την απλότητα μου σε πολύπλοκες σκέψεις και βαρύγδουπες δηλώσεις…
Σκότωσα την αθωότητα μου ματώνοντας σε "πλαστικές" αγάπες...
Γέμισα τις γλάστρες μου πλαστικοποιημένα γιασεμιά… έτσι για να έχω την αίσθηση ότι ζω και ονειρεύομαι…
Ακρίβυναν τα ρούχα μου, τα υπάρχοντα μου και φτήνυναν οι στιγμές μου…
Ξεπουλήθηκα στο χρόνο, στον τρόπο, στο φόβο, στη δυστυχία κι έχασα για πάντα το "κλειδί"…
Και τώρα θυμάμαι και δακρύζω…
Και δακρύζει μαζί μου κι ο Θεός… Περιμένοντας…
Μήπως κάποια στιγμή ξαναγίνω παιδί και ζωγραφίσω πάλι Ήλιους όταν βρέχει…
Μήπως κάποια στιγμή ξαναγίνω παιδί και ζωγραφίσω πάλι Ήλιους όταν βρέχει…
namaste
despoina palamari
