Αποσπάσματα από το βιβλίο της Louise Hay
¨Μεταμορφώστε τη Ζωή σας¨
Το να κατηγορήσουμε την οικογένεια μας για ότι μας συμβαίνει είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να σταθεροποιήσουμε το πρόβλημά στην ζωή μας. Ρίχνουμε πάντα τις ευθύνες στους άλλους και κατασπαταλάμε τις δυνάμεις μας κατηγορώντας, ενώ η κατανόηση και η σωστή κρίση μας βοηθούν να ξεπεράσουμε το πρόβλημά και να πάρουμε στα χέρια μας τον έλεγχο του μέλλοντος μας.
Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει, ενώ το μέλλον παίρνει το σχήμα της σημερινής σκέψης μας. Είναι ουσιαστικό να κατανοήσουμε πως οι γονείς μας έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν με την κατανόηση, τη γνώση και την επίγνωση που είχαν. Κάθε φορά που κατηγορούμε κάποιον άλλο, δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον εαυτό μας.
Η άσκηση που ακολουθεί είναι μία καλή άσκηση με νοερές εικόνες και βοηθά να κατανοήσουμε τον εαυτό μας αλλά και τους γονείς μας. Και να γιατρέψουμε τις πληγές μας μέσα από το δρόμο της συμπόνιας (κατανόησης)
Καταρχήν μπορείς να ζήτησεις από κάποιον να σου διαβάσει το κείμενο που ακολουθεί ή ηχογράφησέ το για να το ακούς.
Φαντάσου τον εαυτό σου στην ηλικία των πέντε ή έξι χρόνων και κοίταξε το βαθιά στα μάτια. Παρατήρησε την επιθυμία που καθρεφτίζεται στο βλέμμα του και συνειδητοποίησε πως εκείνο που ζητάει είναι ένα και μοναδικό: η αγάπη. Άπλωσε τότε τα χέρια και αγκάλιασε αυτό το παιδί. Κράτησε το με αγάπη και τρυφερότητα. Πες του πόσο πολύ το αγαπάς και πόσο πολύ νοιάζεσαι γι’ αυτό. Θαύμασε όλα του τα προτερήματα και πες του πως δεν πειράζει αν κάνει λάθη καθώς μαθαίνει. Υποσχέσου του με καλοσύνη πως θα στέκεσαι πλάι του ό,τι κι αν συμβεί. Ύστερα, φαντάσου αυτό το παιδί να μικραίνει πολύ, τόσο ώστε να χωράει μέσα στην καρδιά σου. Τοποθέτησέ το τότε εκεί, ώστε κάθε φορά που θα κοιτάζεις μέσα σου να αντικρίζεις το προσωπάκι του και να μπορείς να του προσφέρεις όλη σου την αγάπη.
Φέρε ύστερα στη σκέψη σου τη μητέρα σου σε ηλικία τεσσάρων ή πέντε χρόνων, ένα κοριτσάκι ανήσυχο και τρομαγμένο που ψάχνει για αγάπη και δεν ξέρει πού να την βρει. Άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά σου και κράτησε στοργικά αυτό το κοριτσάκι, λέγοντάς του πόσο πολύ το αγαπάς και πόσο πολύ νοιάζεσαι γι’ αυτό. Βεβαίωσέ το ακόμα πως μπορεί να βασίζεται σε σένα και πως θα είσαι πάντα κοντά του, ό,τι κι αν συμβεί. Όταν το δεις να ησυχάζει και να νιώθει ασφαλές, τότε φαντάσου το να μικραίνει τόσο που να χωράει κι αυτό μέσα στην καρδιά σου, δίπλα στο άλλο μικρό παιδί, τον εαυτό σου, κι εκεί άφησε τα να προσφέρουν το ένα στο άλλο αγάπη και χαρά.
Φαντάσου ακόμα τον πατέρα σου σε ηλικία τριών ή τεσσάρων χρόνων, ένα αγοράκι αδύναμο κι απροστάτευτο που κλαίει και ψάχνει για αγάπη. Δες τα δάκρυα που αυλακώνουν τα μάγουλά του καθώς δεν έχει πού να στραφεί. Τώρα όμως εσύ ξέρεις πολύ καλά πώς να παρηγορήσεις ένα μικρό τρομαγμένο παιδί. Άπλωσε λοιπόν τα χέρια κι αγκάλιασε το τρεμάμενο κορμάκι του. Ύστερα παρηγόρησε το. Σιγοτραγούδησέ του. Κάνε το να νιώσει πόσο πολύ το αγαπάς. Κάνε το να νιώσει πως θα στέκεσαι πάντα στο πλάι του.
Όταν στεγνώσουν τα δάκρυά του και δεις την αγάπη και τη γαλήνη να καθρεφτίζονται στα μάτια του, τότε άφησέ το κι αυτό να μικρύνει μέχρι να βρει τη θέση του στην καρδιά σου. Κράτησε εκεί και τα τρία μικρά παιδιά, έτσι που να μπορούν να χαρίζουν το ένα στο άλλο πολλή αγάπη κι εσύ να μπορείς να τα αγαπάς όλα μαζί.
Υπάρχει τόση πολλή αγάπη μέσα στην καρδιά μας που μπορούμε να γιατρέψουμε ολόκληρο τον πλανήτη. Για την ώρα όμως, ας τη χρησιμοποιήσουμε για να γιατρέψουμε τον εαυτό μας. Κι όταν νιώσουμε τη ζεστασιά να φουντώνει στην καρδιά μας, τότε μια τρυφεράδα και μια γλύκα θα ξεχυθούν από τα βάθη της ψυχής μας. Ας αφήσουμε την αγάπη να αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μιλάμε για τον εαυτό μας.
¨Μεταμορφώστε τη Ζωή σας¨
Το να κατηγορήσουμε την οικογένεια μας για ότι μας συμβαίνει είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να σταθεροποιήσουμε το πρόβλημά στην ζωή μας. Ρίχνουμε πάντα τις ευθύνες στους άλλους και κατασπαταλάμε τις δυνάμεις μας κατηγορώντας, ενώ η κατανόηση και η σωστή κρίση μας βοηθούν να ξεπεράσουμε το πρόβλημά και να πάρουμε στα χέρια μας τον έλεγχο του μέλλοντος μας.Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει, ενώ το μέλλον παίρνει το σχήμα της σημερινής σκέψης μας. Είναι ουσιαστικό να κατανοήσουμε πως οι γονείς μας έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν με την κατανόηση, τη γνώση και την επίγνωση που είχαν. Κάθε φορά που κατηγορούμε κάποιον άλλο, δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον εαυτό μας.
Η άσκηση που ακολουθεί είναι μία καλή άσκηση με νοερές εικόνες και βοηθά να κατανοήσουμε τον εαυτό μας αλλά και τους γονείς μας. Και να γιατρέψουμε τις πληγές μας μέσα από το δρόμο της συμπόνιας (κατανόησης)
Καταρχήν μπορείς να ζήτησεις από κάποιον να σου διαβάσει το κείμενο που ακολουθεί ή ηχογράφησέ το για να το ακούς.
Φαντάσου τον εαυτό σου στην ηλικία των πέντε ή έξι χρόνων και κοίταξε το βαθιά στα μάτια. Παρατήρησε την επιθυμία που καθρεφτίζεται στο βλέμμα του και συνειδητοποίησε πως εκείνο που ζητάει είναι ένα και μοναδικό: η αγάπη. Άπλωσε τότε τα χέρια και αγκάλιασε αυτό το παιδί. Κράτησε το με αγάπη και τρυφερότητα. Πες του πόσο πολύ το αγαπάς και πόσο πολύ νοιάζεσαι γι’ αυτό. Θαύμασε όλα του τα προτερήματα και πες του πως δεν πειράζει αν κάνει λάθη καθώς μαθαίνει. Υποσχέσου του με καλοσύνη πως θα στέκεσαι πλάι του ό,τι κι αν συμβεί. Ύστερα, φαντάσου αυτό το παιδί να μικραίνει πολύ, τόσο ώστε να χωράει μέσα στην καρδιά σου. Τοποθέτησέ το τότε εκεί, ώστε κάθε φορά που θα κοιτάζεις μέσα σου να αντικρίζεις το προσωπάκι του και να μπορείς να του προσφέρεις όλη σου την αγάπη.
Φέρε ύστερα στη σκέψη σου τη μητέρα σου σε ηλικία τεσσάρων ή πέντε χρόνων, ένα κοριτσάκι ανήσυχο και τρομαγμένο που ψάχνει για αγάπη και δεν ξέρει πού να την βρει. Άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά σου και κράτησε στοργικά αυτό το κοριτσάκι, λέγοντάς του πόσο πολύ το αγαπάς και πόσο πολύ νοιάζεσαι γι’ αυτό. Βεβαίωσέ το ακόμα πως μπορεί να βασίζεται σε σένα και πως θα είσαι πάντα κοντά του, ό,τι κι αν συμβεί. Όταν το δεις να ησυχάζει και να νιώθει ασφαλές, τότε φαντάσου το να μικραίνει τόσο που να χωράει κι αυτό μέσα στην καρδιά σου, δίπλα στο άλλο μικρό παιδί, τον εαυτό σου, κι εκεί άφησε τα να προσφέρουν το ένα στο άλλο αγάπη και χαρά.Φαντάσου ακόμα τον πατέρα σου σε ηλικία τριών ή τεσσάρων χρόνων, ένα αγοράκι αδύναμο κι απροστάτευτο που κλαίει και ψάχνει για αγάπη. Δες τα δάκρυα που αυλακώνουν τα μάγουλά του καθώς δεν έχει πού να στραφεί. Τώρα όμως εσύ ξέρεις πολύ καλά πώς να παρηγορήσεις ένα μικρό τρομαγμένο παιδί. Άπλωσε λοιπόν τα χέρια κι αγκάλιασε το τρεμάμενο κορμάκι του. Ύστερα παρηγόρησε το. Σιγοτραγούδησέ του. Κάνε το να νιώσει πόσο πολύ το αγαπάς. Κάνε το να νιώσει πως θα στέκεσαι πάντα στο πλάι του.
Όταν στεγνώσουν τα δάκρυά του και δεις την αγάπη και τη γαλήνη να καθρεφτίζονται στα μάτια του, τότε άφησέ το κι αυτό να μικρύνει μέχρι να βρει τη θέση του στην καρδιά σου. Κράτησε εκεί και τα τρία μικρά παιδιά, έτσι που να μπορούν να χαρίζουν το ένα στο άλλο πολλή αγάπη κι εσύ να μπορείς να τα αγαπάς όλα μαζί.
Υπάρχει τόση πολλή αγάπη μέσα στην καρδιά μας που μπορούμε να γιατρέψουμε ολόκληρο τον πλανήτη. Για την ώρα όμως, ας τη χρησιμοποιήσουμε για να γιατρέψουμε τον εαυτό μας. Κι όταν νιώσουμε τη ζεστασιά να φουντώνει στην καρδιά μας, τότε μια τρυφεράδα και μια γλύκα θα ξεχυθούν από τα βάθη της ψυχής μας. Ας αφήσουμε την αγάπη να αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μιλάμε για τον εαυτό μας.
