Αυτό είναι το πρώτο βήμα της Unio Mystica: να γίνεις ένα με τον εαυτό σου. Κι έπειτα το δεύτερο και τελευταίο βήμα είναι: να γίνεις ένα με την ύπαρξη.
Το δεύτερο είναι εύκολο. Το πρώτο έχει γίνει δύσκολο εξαιτίας της πάρα πολλής διάπλασης, της πάρα πολλής εκπαίδευσης και των πάρα πολλών προσπαθειών εκπολιτισμού. Το πρώτο έχει γίνει δύσκολο.
Αν έχεις κάνει το πρώτο βήμα κι έχεις απλώς αποδεχτεί τον εαυτό σου και τον έχεις αγαπήσει έτσι όπως είναι, από την μια στιγμή στην επόμενη...
Το δεύτερο είναι εύκολο. Το πρώτο έχει γίνει δύσκολο εξαιτίας της πάρα πολλής διάπλασης, της πάρα πολλής εκπαίδευσης και των πάρα πολλών προσπαθειών εκπολιτισμού. Το πρώτο έχει γίνει δύσκολο.
Αν έχεις κάνει το πρώτο βήμα κι έχεις απλώς αποδεχτεί τον εαυτό σου και τον έχεις αγαπήσει έτσι όπως είναι, από την μια στιγμή στην επόμενη...
Για παράδειγμα, είσαι λυπημένος. Τούτη τη στιγμή είσαι λυπημένος. Η όλη σου διάπλαση σου λέει: "Δεν πρέπει να είσαι λυπημένος. Είναι κακό αυτό. Δεν πρέπει να είσαι λυπημένος. Πρέπει να είσαι χαρούμενος." Έχει τώρα δημιουργηθεί η διαίρεση, το πρόβλημα.
Είσαι λυπημένος: αυτή είναι η αλήθεια τούτης της στιγμής.
Και η διάπλασή σου, ο νους σου, λέει: "Δεν πρέπει να σου αρέσει αυτό, πρέπει να είσαι χαρούμενος. Χαμογέλα! Τι θα σκεφτεί ο κόσμος για σένα;"
Μπορεί να σε αφήσει η γυναίκα σου, αν είσαι τόσο λυπημένος, μπορεί να σε εγκαταλείψουν οι φίλοι σου, αν είσαι τόσο λυπημένος, και θα καταστραφεί η επιχείρησή σου, αν παραμείνεις τόσο λυπημένος. Πρέπει να γελάς, πρέπει να χαμογελάς, και πρέπει τουλάχιστον να υποκρίνεσαι ότι είσαι ευτυχισμένος.
Αν είσαι γιατρός, οι ασθενείς σου δεν θα αισθάνονται καλά, αν είσαι τόσο λυπημένος. Θέλουν γιατρό που να είναι ευτυχισμένος, χαρούμενος, υγιής κι εσύ δείχνεις τόσο λυπημένος. Χαμογέλα -ακόμη κι αν δεν μπορείς να έχεις ένα πραγματικό χαμόγελο, έχε ένα ψεύτικο χαμόγελο, πάντως χαμογέλα. Τουλάχιστον κάνε το υποκριτικά.
Αυτό είναι το πρόβλημα: Υποκρίνεσαι.
Μπορεί να καταφέρεις να χαμογελάς, έτσι όμως έχεις γίνει δυο. Έχεις καταπιέσει την αλήθεια, έχεις γίνει πλαστός.
Και τους πλαστούς τους εκτιμά η κοινωνία. Ο πλαστός άνθρωπος γίνεται άγιος, ο πλαστός γίνεται μεγάλος ηγέτης κι ο πλαστός γίνεται ένας μαχάτμα. Κι όλοι αρχίζουν να ακολουθούν τον πλαστό άνθρωπο. Ο πλαστός άνθρωπος είναι το ιδανικό σου.
Γι΄αυτό και δεν μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Πώς να γνωρίσεις τον εαυτό σου, αν δεν τον αποδέχεσαι; Συνεχώς καταπιέζεις την ύπαρξή σου. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει; Όταν είσαι λυπημένος, αποδέξου τη λύπη; Αυτό είσαι. Μην λες: "Είμαι λυπημένος."
Μην λες ότι η λύπη είναι κάτι ξεχωριστό από σένα.
Πες απλώς: "Είμαι η λύπη. Αυτή τη στιγμή, είμαι η λύπη."
Και θα εκπλαγείς που θα ανοίξει μέσα στην ύπαρξή σου μια θαυμαστή πύλη. Αν μπορέσεις να ζήσεις τη λύπη σου χωρίς καμιά εικόνα ευτυχίας, γίνεσαι αμέσως ευτυχισμένος, διότι εξαφανίζεται η διαίρεση. Δεν υπάρχει πια καμιά διαίρεση - "Είμαι η λύπη"- και δεν υπάρχει πια ζήτημα να έχεις κάποιο ιδανικό να γίνεις κάτι άλλο. Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά προσπάθεια, καμιά σύγκρουση. "Είμαι απλώς αυτό", κι έρχεται τότε η χαλάρωση. Και με την χαλάρωση έρχεται η χάρη και με τη χαλάρωση έρχεται η χαρά.
Κάθε ψυχολογικός πόνος υπάρχει μόνο επειδή είσαι διαιρεμένος. Πόνος σημαίνει διαίρεση. Κι ευδαιμονία σημαίνει μη-διαίρεση. Θα σου φανεί παράδοξο: αν είναι λυπημένος κανείς, αποδεχόμενος τη λύπη του πώς γίνεται να γίνει ευτυχισμένος; Θα φανεί παράδοξο, αλλά έτσι είναι. Δοκίμασέ το.
Δεν λέω να προσπαθήσεις να είσαι ευτυχισμένος. Δεν λέω: Αποδέξου τη λύπη σου ώστε να γίνεις ευτυχισμένος. Δεν λέω αυτό.
Αν έχεις τέτοιο κίνητρο, τότε δεν θα συμβεί τίποτε... Εξακολουθείς να παλεύεις... Θα παραμονεύεις να δεις: Τόση ώρα πέρασε κι έχω αποδεχτεί ακόμη και τη λύπη και λέω, "Είμαι η λύπη", κι ακόμη να έρθει η χαρά.΄΄ Δεν θα έρθει με αυτό τον τρόπο.
Η χαρά δεν αποτελεί έναν στόχο, αποτελεί ένα παράγωγο.
Είναι φυσική συνέπεια της ενιαίας κατάστασης, της ενότητας. Ενώσου με τη λύπη, χωρίς κανένα κίνητρο, χωρίς κανένα σκοπό. Δεν υπάρχει ζήτημα σκοπού. Έτσι είσαι τούτη τη στιγμή, αυτή είναι η αλήθεια σου τούτη τη στιγμή. Και την επόμενη στιγμή ίσως να είσαι θυμωμένος: αποδέξου το κι αυτό. Και την επόμενη στιγμή μπορεί να είσαι κάτι άλλο: αποδέξου το επίσης.
Ζήσε τη μια στιγμή κατόπιν της άλλης, με τεράστια αποδοχή, χωρίς να δημιουργείς καμιά διαίρεση, και θα βρίσκεσαι καθοδόν προς την αυτογνωσία.
Αυτογνωσία δεν σημαίνει να διαβάζεις τις Ουπανισάδες και να κάθεσαι σιωπηλός και να απαγγέλεις: "Άχαμ Μπραχμάσμι, είμαι Θεός."
Είναι κουτές όλες αυτές οι προσπάθειες. Ή ξέρεις πως είσαι Θεός ή δεν το ξέρεις. Μπορείς να συνεχίσεις όλη σου τη ζωή να επαναλαμβάνεις, "Άχαμ Μπραχμάσμι, είμαι Θεός." Μπορείς να αφήσεις να πάει χαμένη όλη σου η ζωή απαγγέλοντάς το, αλλά δεν θα το γνωρίσεις.
Αν το γνωρίζεις, δεν υπάρχει λόγος να το επαναλαμβάνεις. Γιατί το επαναλαμβάνεις; Αν γνωρίζεις, γνωρίζεις. Αν δεν γνωρίζεις, πώς γίνεται να γνωρίσεις μέσω της επανάληψης; Δες την όλη ανοησία του πράγματος.
Αυτό όμως κάνουν σε τούτη τη χώρα καθώς και σε άλλες χώρες, στα μοναστήρια και τα άσραμ. Τι κάνουν οι άνθρωποι; Επαναλαμβάνουν σαν παπαγάλοι. Σου δίνω μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Δεν θα γίνεις γνώστης αν επαναλαμβάνεις τη Βίβλο ή τις Βέδες, όχι. Θα γίνεις απλώς πολυμαθής. Πώς λοιπόν μπορεί κανείς να γνωρίσει τον εαυτό του;
Άφησε τη διαίρεση: το όλο πρόβλημα είναι η διαίρεση. Είσαι εναντίον του εαυτού σου. Άφησε όλα τα ιδανικά, τα οποία δημιουργούν μέσα σου αυτό τον ανταγωνισμό.
Αποδέξου το με χαρά, με ευγνωμοσύνη. Ξαφνικά θα νιώσεις μια αρμονία. Οι δυο εαυτοί μέσα σου, ο ιδανικός εαυτός και ο πραγματικός εαυτός, δεν θα είναι πια εκεί να πολεμάνε. Θα συναντηθούν και θα συγχωνευτούν και θα γίνουν ένα.
Δεν είναι πραγματικά η λύπη που σε κάνει να πονάς. Είναι η ερμηνεία σου πως είναι κακό πράγμα η λύπη αυτό που σε κάνει να πονάς και μετατρέπεται σε ψυχολογικό πρόβλημα. Δεν είναι ο θυμός οδυνηρός. Είναι η ιδέα ότι είναι κακό πράγμα ο θυμός αυτό που δημιουργεί το ψυχολογικό άγχος. Είναι η ερμηνεία, όχι το γεγονός. Το γεγονός είναι πάντα απελευθερωτικό.
Ο Ιησούς λέει: "Η αλήθεια απελευθερώνει."
Και έχει τεράστια σημασία αυτό. Ναι, η αλήθεια απελευθερώνει, όχι όμως οι γνώσεις περί αλήθειας. Γίνε η αλήθεια κι αυτό θα σε απελευθερώσει. Γίνε η αλήθεια και θα υπάρξει η απελευθέρωση. Δεν χρειάζεται να την επιφέρεις, δεν χρειάζεται να την περιμένεις: συμβαίνει αμέσως.
Πώς θα γίνεις η αλήθεια;
Είσαι ήδη η αλήθεια. Απλώς κρατάς κάποια ψεύτικα ιδανικά΄ αυτά δημιουργούν το πρόβλημα. Άφησε τα ιδανικά: για λίγες μέρες να είσαι ένα ον φυσικό. Όπως ακριβώς τα δέντρα και τα ζώα και τα πουλιά, αποδέξου την ύπαρξή σου έτσι όπως είναι. Και προβάλλει μια μεγάλη σιωπή. Πώς να γίνει αλλιώς; Δεν υπάρχει καμιά ερμηνεία. Τότε η λύπη είναι όμορφη, έχει βάθος. Τότε είναι και ο θυμός όμορφος, έχει ζωή και ζωτικότητα. Τότε και το σεξ είναι όμορφο, γιατί έχει δημιουργικότητα.
Όταν δεν υπάρχει ερμηνεία, τα πάντα είναι όμορφα.
Όταν τα πάντα είναι όμορφα, χαλαρώνεις.
Με κείνη την χαλάρωση, έχεις πέσει πίσω στην ίδια σου την πηγή και τούτο φέρνει την αυτογνωσία. Η επιστροφή στην πηγή σου είναι εκείνο που εννοούμε με το "Γνώθι σαυτόν". Δεν είναι ζήτημα γνώσεων, είναι ζήτημα εσωτερικής μεταμόρφωσης.
Και για ποια μεταμόρφωση μιλώ;
Δεν σου δίνω κάποιο ιδανικό με το οποίο πρέπει να μοιάσεις΄ δεν σου λέω ότι πρέπει να μεταμορφωθείς από εκείνο που είσαι και να γίνεις κάποιος άλλος. Χρειάζεται απλώς να χαλαρώσεις μέσα σε ό,τι είσαι και να δεις.
Ακούς τι λέω; Δες την ουσία: είναι απελευθερωτικό αυτό. Και μια μεγάλη αρμονία, μια μεγάλη μουσική ακούς τότε. Η μουσική εκείνη είναι της αυτογνωσίας. Και αρχίζει να αλλάζει η ζωή σου.
Έχεις τότε ένα μαγικό κλειδί, που ξεκλειδώνει όλες τις κλειδαριές.
Αν αποδεχτείς τη λύπη, η λύπη θα εξαφανιστεί. Για πόσο καιρό θα μείνεις λυπημένος, αν αποδέχεσαι τη λύπη; Αν είσαι ικανός να αποδέχεσαι τη λύπη, θα είσαι ικανός να την απορροφήσεις μέσα στην ύπαρξή σου΄ θα αποτελέσει το βάθος σου.
Osho, Unio Mystica,
Πηγή: http://www.osho.com/el